Өкініш
Ерте кезде бір көзі соқыр баланы басқа балалар керісіп қалғанда: «соқыр, соқыр» деп келемеждейді екен. Бір күні бала ызаланып шешесіне келеді де:
— Апа, айтыңызшы, менің көзіме не болды? Қалай шықты? — дейді.
Сонда шешесі:
— Екі-үш жасар шамасындағы кезің еді. Бір күні «пышақ бер» деп жылап қоймадың. Сонан соң қолыңа пышақ бердім. Сонымен ойнаймын деп жүріп, көзіңе тигізіп алдың. Содан болды, — дейді.
Баласы сонда өкінішке аһ ұрып:
— Әй, апа-ай, неге ғана бердіңіз екен? Жыласам, мықтағанда бір күн жылайтын едім ғой. Енді, міне, өмір бойы жылатып қойдыңыз-ау! — деп өкініпті.
You Might Also Like
-
Бір күні Сақи Қойшыбайдың үйіне кіріп келсе, Қойшыбай үлкен күйеуі — Үкілі, кіші күйеуі — Жамбыл, немере інісі — Ауесхан, өз баласы — Мендібаймен қосылып, арақ ішіп отыр еке...
-
Ертеде Нүке деген кісі ауылға келе жатып, соқамен жер жыртып жатқан орыс мұжықтарының тұсынан өте береді. Мұжықтар өгіздерін айдап: — А, ну-ка! А, ну-ка! — деп жатады.
