عايساداي جان بەرەتiن تاڭنىڭ جەلi،
قايعىمدى جەلگە ۇشىرىپ، تiرiلت مەنi!
اقىلىم، كارiلiككە جابىرقاما،
تالپىنىپ تاعى دا اقتار دۇنيەنi.
قايراتىم، قارسى ءجۇزiپ قايراڭداپ شىق،
ادەيi ساقتاعامىن سوعان سەنi.
تiلiم، سەن بارشا جانعا پايدالىنى ايت،
اقىنسىپ ايتا بەرمەي الدەنەنi.
شەبەر تiل ءجۇيرiك ويدى شەشە بiلسە،
تاۋسىلار دەپ ويلاما ءسوزدiڭ كەنi.
جىر، ولەڭ‚ ناسيحات ءسوز، ماقال، تاقپاق،
Tayىپ ايتسا – داۋاسىز دەرتتiڭ ەمi.
سىرتى ساۋ، iشi ناۋقاس ەلدiڭ دەنi،
الداپ ايتقىش اقىن كوپ – تiل شەشەنi.
جايدارىسىپ قۇيرىعىن جايقاقتاتار،
جۇرەگiنiڭ سىرى ەمەس سويلەگەنi.
مۇنىسى – تۇزاق قۇرىپ، سالعان جەمi،
سىرتى پiشپە بولسا دا، iشiندە ەنi.
وندايلاردىڭ ورنىقتى بەتi بولماس،
جەل ديiرمەن سياقتى سەندەلمەلi.
زاماننىڭ ىڭعايىنا اققان سەڭi
ءار ايعىرعا بiر كiرگەن بايتال – تەڭi.
نە ۇكiمەت، نەمەسە قاۋىمدى الداپ،
ارسىزدىقپەن نە بولار العان شەنi؟

---