ءومiر ءۇيiن تۇرعىزام دەپ،
مىڭ سان ءۇيدi قۇلاتىپ.
كiرپiش، اعاش جيعىزام دەپ،
ماتشالارىن سۇلاتىپ.

بiر باسىمنىڭ قامى عوي دەپ،
قامدانىپ ەم جان ءۇشiن.
كوپ حالىقتىڭ قاقىسىن جەپ،
كوپ ناداندى جىلاتىپ.

بiتسە، قايتا بۇزا بەردiم،
باسقا تۇرمەن قالاتىپ.
نەشە پلان سىزا بەردiم،
كەزەگiمەن ۇناتىپ.

سوپى بولىپ باسىمدى يدiم،
سالدە سالدىم ايلا ءۇشiن.
ءادiلiمسiپ پەردە كيدiم،
بەتتi بوياپ سىلاتىپ.

ءناپسi سوندا قۋانىپ ءجۇر،
ايتقانىمدى قىلدى دەپ.
حاقيقاتقا كورمەدiم بiر،
ءوز بويىمدى سىناتىپ.

بiر كۇنi اراق iشiپ ەدiم،
ءتۇستi جارىم ويىما.
تەرەڭ ويعا ءتۇسiپ ەدiم،
كەتتi ماستىق ۋلاتىپ.

دەدi ماستىق: «ءومiر – ايلاڭ،
نە بiتiردi، قىل ەسەپ.
قانشا ادامعا تيدi پايداڭ،
قانشا مومىن شۋلاتىپ؟»

كوپ ارۋاق كەلدi كiرiپ،
كوپ قيانات قىلعانىم.
كەتتi بەتكە بiر تۇكiرiپ،
قاقىرىقپەن سۋلاتىپ.

قياناتپەن قىلعان iسiم،
كوڭiلiمە ءتۇستi دە،
جاندى iشiم، كەتتi كۇشiم،
نەگە قويسىن شىداتىپ.

تiپتi ايىقپا، سورلى باسىم،
مەن اراقتىڭ قۇلىمىن–
قۇي تۇكiرسiن، كەگiن السىن،
ويدى قانمەن بۇلاتىپ.

ەس جيۋىم بولدى قيىن،
ەسiركەدi، كەلدi جار.
قىلدى راحىم: ءومiر ءۇيiن
ءوز باسىما قۇلاتىپ.

---