جاپاندا جالعىز جاتتىم ەلدەن جىراق،
كوپ ءىشى بولماعان سوڭ ماعان تۇراق،
جاسىمنان سۇيگەن ءومىرىم – وڭاشالىق،
قارتايىپ، الجىپ تۇر عوي دەمە، شىراق!

ەشكىمگە تەزەگىمدى تەر دەمەيمىن،
ەت اسىپ، شاي قايناتىپ بەر دەمەيمىن،
جۇمىستى ءالىم كەلگەن بىرەۋگە ارتىپ،
قۇلدانباق ازاتتاردى ءجون دەمەيمىن.

قالسا دا حالقىم بىلمەي ولگەنىمدى،
داعدىرعا بايقادىڭ با كونگەنىمدى،
كەز بولىپ كەزىپ ءجۇرىپ ءوز باسىما،
ايتايىن ءبىر ازعانا كورگەنىمدى.

مەن بيىل جالعىز جاتتىم، ەلدەن قالىپ،
جۇرگەم جوق يت جۇگىرتىپ، بۇركىت سالىپ.
اۋلاقتا ويعا كەلگەن ولەڭ جازىپ،
قونۋشى ەم ەرىككەندە ەلگە بارىپ.

كەتۋشى ەم قۇلىپ سالىپ ەلگە كەتسەم،
بارۋشى ەم وتىن الىپ، قايتا جەتسەم.
جاتۋشى ەم بىرنەشە كۇن جاپا-جالعىز،
ولەڭ مەن جىر جازۋدى تالاپ ەتسەم.

ءبىر كۇنى بارىپ ەدىم يەسىز تامعا،
كەلىپتى ەكى كىسى وسى ماڭعا.
تاماق قىپ ۇن، مايىمدى جەپ كەتىپتى،
«اڭشى ما، الدە كىم؟» دەپ قالدىم تاڭعا.

ءجۇر ەدىم سول ەكەۋدىڭ ءىزىن شالىپ،
گەپەۋدىڭ سولداتتارى كەلىپ قالىپ:
«قاشقىنمەن حابارلاسىپ ءجۇرسىڭ عوي»،– دەپ،
اكەتتى بايقوشقارعا ۇستاپ الىپ.

ار قاراي بايقوشقاردان بارا جاتىپ،
ارقار دەپ، قاراڭعىدا ءبىر قويدى اتىپ،
تيمەدى ەش ءبىر وعى توقتىسىنا،
سولداتتار ءتورت اتسا دا تارسىلداتىپ.

قويى ەكەن ميعراجدىڭ يەسىز كەتكەن،
وق ءتيىپ ساۋلىعىنا قازا جەتكەن،
قوي مەنەن ەكەۋمىزدە تۇك جازىق جوق.
كۇنامىز – ەركىن ءومىر تالاپ ەتكەن.

مەنى ولار باقاناسقا الىپ باردى،
باستىققا جايىمدى ايتىپ حابار سالدى:
«الامىن ەرتەڭ جاۋاپ شايدان كەيىن،
ءبىر ۇيگە قوندىر،– دەپتى،– كارى شالدى».

ايتمىرزا سولداتتارمەن كەلگەن بىرگە:
«تاماقتان،– دەدى ماعان،– ۇيگە كىر دە».
ءارىننىڭ ۇيىنە اكەپ قوناق قىلدى،
دەدى دە: «ەرتەڭ جولىق كومانديرگە».

سول ۇيدە ابدەن تويىپ تاماقتاندىم،
جايلانىپ جىلى تامدا جاتىپ قالدىم.
تاڭ اتىپ، شايعا قانىپ العاننان سوڭ،
كوماندير شاقىرعان سوڭ، سوعان باردىم.

ول مەنەن جاۋاپ الدى كىدىرمەي-اق:
«جانسىڭ،– دەپ،– ناعىپ جۇرگەن جەكە ساياق؟»
بوساتتى، ءبىراز جاۋاپ الدى-داعى،
ۇققان سوڭ ءومىرىمدى باستان-اياق.

قوي ءولدى، ءتورت اتسا دا توقتىسى ساۋ،
نەمەنە شىن كەزدەيسوق ەمەي مىناۋ؟
تولىق ەرىك شىن ادامدا جوق ەكەنىن
ويلاساڭ، وسى سوزدەن بايقارسىڭ-اۋ.

قايتەر ەم سوندا مەنى قويسا جاۋىپ،
جالعانمەن قۇتىلعان جوق ايلا تاۋىپ،
شىندى ايتتىم، شىنعا ناندى، شىن – سۇيەنىشىم،
جۇعار دەپ اققا پالە قىلمان قاۋىپ!

قوراما اناۋ كەلگەن ەكى كىسى،
و دا ەكەن گەپەۋلەردىڭ شولعىنشىسى،
تابا الماي جامان تامدى، تۇندە اش جاتىپ،
كەز كەلىپ، تاماقتانىپ كەتكەن ءىسى.

دۇنيەنىڭ كەزى بيلەر كوپ جۇمىسىن،
مىنەكي، كەزدەيسوقتان كورگەن ءىسىم،
داعدىردىڭ تولقىنىمەن اعىپ ءجۇرىپ،
ايتايىن كورگەنىمنىڭ ەكىنشىسىن!


يەسىز قوراعا ەكىنشى بارعاندا

قوراعا سەنبى كۇنى تاعى باردىم،
وت جاعىپ، شاي قايناتىپ، وتىن جاردىم.
ۇدايى كۇنى-تۇنى بوران بولىپ،
ەلسىزدە ەكى كۇندەي جاتىپ قالدىم.

كۇرسىنىپ، كۇرىلدەپ تۇر مۇڭلى بوران،
دەگەندەي «سورلى شالىم، كەبىنگە وران».
قاقپاعا سيرەك شارباق پانا بولماي،
قار بولدى شوشالا مەن تامام قورام.

اق قىراۋ ءۇستى-باسى قوڭىر اتتىڭ،
قار باستى اققان كوزىن تاس بۇلاقتىڭ.
اتىمدى سۋعارا الماي، قارلاتامىن،
تاپجىلماي سول قورادا ءۇش كۇن جاتتىم.

شارباقتى قارا جىپپەن تارتىپ بايلاپ،
ىشىنەن پىشەن تىعىپ، قويدىم جايلاپ،
اتىمنىڭ ءۇستىن ءسۇرتىپ، پىشەن سالسام،
وقىرانىپ، سۋ سۇرايدى «اعاتايلاپ».

سويلەستىم سول اتپەنەن ءبىراز عانا،
بار عوي دەپ ايۋاندا دا اقىل-سانا.
«شىداي تۇر ءبىراز كۇنگە، جانۋارىم،
بارارمىز، كۇن اشىلىپ، ەلگە جاڭا».

ول ايتتى: «مەن شىدارمىن قارلاسام دا،
نەشە كۇن بايقوشقارعا بارماساڭ دا.
ىشەتىن ىستىق قىلىپ وتىنىڭ جوق.
بوراندا تابا الماسسىڭ قارماساڭ دا».

«اكەلگەم انەۋ كۇنى جىپكە تاعىپ،
جارتىسىن شولعىنشىلار كەتكەن جاعىپ،
قالدىردىم كۇنگە سەنبەي، ءبىراز وتىن،
ساقتانباي، كوپ جاعايىن ونى ناعىپ».

«ەي، يەم! ەلسىزدەگى سەن ءبىر كارىپ،
تاعى بوپ، جاپان دۇزدە ءجۇرسىڭ ارىپ.
قۋارىپ قۋ دالادا جاتقانىڭشا،
بوراندا جىلىنساڭشى ەلگە بارىپ».

«بۇل بوران كەتىردى عوي ەلدىڭ كۇيىن،
كيىپ اپ، مالىن جايلاپ، جىرتىق كيىم.
قىسىلىپ جۇرگەن شىعار ابىگەر بوپ،
بارۋدان پايدا شىقپاس جالعىز تيىن.

ولارعا وسى بوران – اۋىر قوناق،
بارماعان كۇن اشىلماي بولار ءجون-اق،
قىسپەنەن «مەنى كۇت» دەپ بىرگە قىسپاي.
جاتامىن ولسەم-داعى، ءسوزىم – سول-اق!»

---