اسقا، تويعا باراتۇعىن،
جانى اسىعىپ، جاس جىگىت.
قولعا كەتتى جاۋعا ءبىر كۇن،
ءتىرى ادامنىڭ ءىسى – ءۇمىت.

قوزعادى جاۋ باتىر ەردى،
جاۋعا سويقان سالعالى.
قالىڭدىعى قالا بەردى،
جاتىر ەدى العالى.

اسىقساڭ دا، شىراعىم،
ساعان دەگەن قۇدانىڭ
جازىلعان قانداي جارلىعى،
ەسىتكەن جوق قۇلاعىڭ.

قالىڭدىق قۇشىپ، سۇيۋگە،
كۇيەۋىنە ىنتىزار.
كەلىسىمەن تيۋگە،
دايىندالعان ويى بار.

كويلەگىن اقتان تىككىشتەپ،
كۇنى-تۇنى دەم الماي،
بىتىرۋگە ءجۇر كۇشتەپ،
اسىققانسىپ، توقتالماي.

سەن اسىققان ەكەن دەپ،
اللا ءامىرىن وزگەرتپەس.
ايتقانىڭ بولار ما ەكەن دەپ،
مەن قورقامىن، كوز جەتپەس.

جارا باستى كەۋدەنى،
جاۋدان ءولدى ار ءۇشىن.
ەسكەرمەي وزگە دۇنيەنى،
"اھ!" دەپ ءوتتى جار ءۇشىن.

جاماندىق تۇرماس كۇتتىرىپ،
ەل ەسىتتى، قىز ءبىلدى.
اق كويلەكتى ءبىتىرىپ،
كەبىنىم دەپ كيدى، ءولدى...

قول جەتپەگەن نەكەنى
ءسۇيىپ كەتكەن جان ەكەن.
كوزىڭ نەگە جەتەدى،
قوسىلماق وندا بار ما ەكەن؟

شىنى عاشىق جار بولسا،
نەگە ءولدىم دەپ نالىماس.
وندا ەكەۋى كەز كەلسە،
ءبىرىن ءبىرى تانىماس.

---