جار سالىپ، جاساق جيار ءبىلىمدى اليك،
ءبىلىمسىز حۇزارلاردان الماققا كەك.
قالاسىن، ەگىندەرىن ىزاسى ءۇشىن
وت پەنەن قويعان ارناپ قىلىشقا دەپ.
قول باستاپ، كيىپ ساۋىت - سارگرادتى،
سىر مىنەز تاڭداپ ءمىنىپ سەنىمدى اتتى،
دالادا كەلە جاتىپ، كنياز كوردى
ىشىنەن قالىڭ ورمان شىققان قارتتى.
پەرۋنعا كونگەن، بەرگەن ىقىلاسىن،
بولجاعان بولار زامان ۋاقيعاسىن،
قاسىنا اليك كەلدى قاريانىڭ
وتكىزگەن قۇلشىلىقپەن، بالمەن جاسىن.
«نە بولار، ايتشى، باقسىم قۇداي سۇيگەن،
ىلگەرگى وتەر جاسىم نەندەي كۇيمەن؟
جاۋىمدى جان-جاقتاعى قۋاندىرىپ،
توپىراق تەز باسار ما دەنەمە ۇيگەن؟
اشىپ ايت، بۇكپەي ءبارىن، ەش قايمىقپا!
الاسىڭ تاڭداپ جاقسى ات ايتقاندىققا».
باقسىلار كنياز سىيىن قىلماس قاجەت
ءھام قورىقپاس بولعانداردان يە جۇرتقا.
ولاردىڭ ءتىلى ەركىن، ءسوزى حاق-تى،
قۇدىرەت امىرىمەن ىنتىماقتى.
قاراڭعى تاڭداعىلار تىنىتپايدى،
جۇزىڭنەن ساعان دەگەن كورەم باقتى.
«ۇمىتپاي، ال جادىڭا ءسوزىن قارتتىڭ،
باتىرعا قىمبات ب ۇلى دابىس-داڭقتىڭ.
اتىڭ زور، ايبىنىڭ مول جاۋ مۇقاتقان،
قالقانىڭ قاق باسىندا سارگرادتىڭ.
اياماي بەرگەن ساعان باق-تالايدى،
كۇڭىركەپ، دۇشپاندارىڭ كورە المايدى.
جەر، سۋ دا - ءبارى ساعان باعىنۋلى،
تولقىنى كوك تەڭىزدىڭ الا المايدى.
ايبالتا، وق، نايزا دا، سوم قانجار دا،
ەشبىرى ساعان زالال قىلا المايدى.
استىنا كوك ساۋىتتىڭ جارا تۇسپەس،
قورعاۋشىڭ كورىنبەيتىن بار ءبىر سايلى.
قاتەرلى نە بەينەتتەن قورىقپاس اتىڭ،
سەزەدى قوزعالعانىن قالاي تاقىم.
«تۇر!» دەسە - جاۋعان وققا قيمىلداماس،
«شۋ!» دەسە - نە قامالعا كىرەر باتىل.
سۋىققا، سوعىسقا دا تۇلپار شىدار،
اجالىڭ ءبىراق وسى اتتان بولار...»
سوزىنە شالدىڭ ايتقان كۇلدى اليك،
ايتسە دە ويمەن ءجۇزى تورعىلدانار.
كوڭىلسىز ويداعى جوق ەستىپ ءىستى،
ۇندەمەي، ەرگە اسىلىپ، اتتان ءتۇستى.
سيپالاپ، قاسىپ، قاعىپ مويىنعا اتىن،
اينىماس دوسپەن كنياز قوش ايتىستى:
«باقىل بول، سەرىك اتىم، رەنجىمە!
ايرىلار مەزگىل جەتسە، ايىرماس نە؟
دامىل ال!
قوش، امان بول!
مەنى ۇمىتپا!
اياعىم تيمەس التىن ۇزەڭگىڭە.
كەلىڭدەر، بوزبالالار، اتتى الىڭدار!
جەتەكتەپ توعايىما اپارىڭدار!
جابىڭدار جابۋىنا تۇكتى كىلەم،
تازالاپ، جۋىپ، باعىپ، باپتاڭىزدار!
جەمىنە ەڭ قالاۋلى س ۇلى الىڭدار!
بۇلاقتىڭ سۋىمەن ءھام سۋارىڭدار!»
كنيازعا، اتىن الىپ، توستى باسقا ات،
وتەدى مۇنان كەيىن نەشە جىلدار.
باسىندا ءبىر قورعاننىڭ اليك تويلاپ،
جاساقپەن جانىنداعى كۇلىپ-ويناپ،
قايعى جوق، قاسىرەت جوق، ءىشىپ ءبارى،
كۇندەردى باستان كەشكەن سويلەر ويعا اپ.
ەسكەردى ءبىر مەزگىلدە اتىن اليك،
سۇرايدى: «ەسەن-ساۋ ما ءھام قايدا؟ - دەپ.
- ءجۇرىسىن، جۇيرىكتىگىن تانعان جوق پا،
جابىعىپ قالمادى ما، - دەيدى، - جۇدەپ؟»
قايدا دەپ جوقتاعان سوڭ اليك اتىن،
ايتادى بىرەۋ تۇرىپ: «كنياز باتىر!
باسىندا بيىك قىردىڭ الدەقاشان
تىنىشتىق الىپ، اتىڭ ۇيىقتاپ جاتىر».
مۇنى ەستىپ، اليك جەرگە قاراپ تومەن،
ويلايدى: «وتتاپ بوسقا شال نە جەگەن؟!
قۋ باقسى!
وتىرىكشى، الجىعان شال،
اتىمدى ايىرىپسىڭ بوسقا مەنەن».
كورۋگە اتتىڭ سۇيەك-ساياقتارىن،
ەرتىپ اپ يگور مەنەن قوناقتارىن،
سارايدان شىعىپ اليك كەلە جاتىر،
جاعالاپ دنەپردىڭ الاپتارىن.
قۋراعان جاتىر سۇيەك قىر باسىندا،
سەلەۋلەر جەل قۇبىلتقان تۇر باسىندا.
قۇم كومگەن، جاڭبىر جۋعان سۇيەكتەردىڭ
ارالاپ كنياز اليك ءجۇر قاسىندا.
اقىرىن اياعىن ساپ شىعىپ باسقا،
ءسوز سويلەر كنياز تۇرىپ ولگەن دوسقا:
«جات، دوستىم!
كارى يەڭنەن قايتقان بۇرىن،
قۇدىرەت قارامايدى كوپ، از جاسقا.
جازىپتى سەنى اسىما سويعىزباسقا،
قانىڭمەن توپىراعىم تويعىزباسقا.
«اجالىڭ اتتان بولار» دەپ ساندالىپ،
ءىىىال مەنى قورقىتقانى وسى باس پا؟»
بىلدىرمەي، باس ىشىنەن جىلجىپ شىعىپ،
كنيازعا قارا جىلان شاپتى ىسقىرىپ.
ورالىپ اياعىنا، شاققان كەزدە
باتىردان شىقتى دىبىس، جانى ىشقىنىپ.
اليكتى جوقتاپ، جۇرتى كوپ جىلايدى،
ولگەن سوڭ، جىلاعانعا ول تۇرمايدى.
دنەپر جاعاسىندا اسىن بەرىپ،
كوپىرشىپ ساپتىاياقتار بىجىلدايدى.
ولگا مەن كنياز يگور ءدوڭ باسىندا،
تويلاعان جاساقتارى ءھام قاسىندا.
كۇندەردى باستان كەشكەن سويلەي تۇسەر،
ساپتىاياق جۇرگەن سايىن ورتاسىندا...

---