دۇيسەنبى كۇنى بولعاندا،
ۇلى ساسكە تولعاندا،
بارىپ ەدىم ءشوپ سالا،
وقىراندى قوڭىر ات.
وقىرانعاندا ول ايتتى،
جاقسى تىڭدا، نەنى ايتتى:

– جاپاندا جالعىز جاتقان شال،
ارقاما مەنىڭ ەردى سال،
كۇن اشىلدى كوردىڭ بە؟
ماعان ءمىن دە ەلگە بار.
نە بولدى ەكەن ەل مەن مال؟
بايقوشقاردىڭ قالاسى،
وڭىنان از عوي پاناسى.
سەن ءولدى دەپ، كەيىپ ءجۇر
ەركەگى، قاتىن-بالاسى.
ىزدەگەلى جاتىر ەل،
كەلسە بۇگىن شاماسى.

اۋرە قىلماي، ءوزىڭ بار،
جازىپ العان ءسوزىڭ بار.
وقى دا، ۇقتىر سىرىڭدى،
سىرلى ولەڭ مەن جىرىڭدى،
ۇقپاسا دا بارشاسىن،
كەيبىرىن ۇعار داناسى.
وسى سوزگە قۇلاق سال!
ۇستىمە مەنىڭ ءمىنىپ ال،
بايقوشقار مەن قورانىڭ،
اياڭداپ جۇرگەن ادامعا،
ءۇش اق ساعات اراسى.

ءسوزىن قابىل الدىم دا،
تامعا قۇلىپ سالدىم دا،
بايقوشقارعا جونەلدىم.
اۋىلعا تاياۋ كەلگەندە،
اتىم توقتاپ بوگەلدى،
بوگەلىپ اتىم سويلەدى،
سويلەگەندە نە دەدى:

– ءتوس ايىلعا قاتقان مۇز،
توسىمە باتىپ كەتتى عوي.
«كەشەگى كەتكەن جالماۋىز
تاعى دا كەلىپ جەتتى عوي»،–
دەپ جۇرە مە بۇل اۋىل.
كەتىرگەن شىعار كۇيىسىن.
ۇدىرە بوران، كوك داۋىل.

اتىما جاۋاپ قايىردىم:
– «ەلگە قايت» دەپ سەن ايتتىڭ،
جامان تامنان ايىردىڭ،
مۇنى بىلسەڭ، نەگە ايتتىڭ؟!
جالعىز مەنى كۇتۋگە
رەنجىمەيدى بۇل قاۋىم،
جالعىز تامعا جاتۋعا،
بۇلارعا ءمالىم شىداۋىم.

ءوز ازىعىم وزىمدە،
سالماعىمدى سالمايىم.
جاتار ورىن بولماسا،
ءبىر تيىنىن المايىم.
شاقىرىپ قوناق قىلماسا،
تاماق ىزدەپ بارمايىم.
ءناسيحات ولەڭ ويلانىپ،
جازباق بولسام تولعانىپ،
قارىنداش، قاعاز قولعا الىپ،
جامان تامعا بارامىن،
ءبىرجولا مۇندا قالمايىم!

---