«جان دەنەدەن جالىقتى،
جاندى ال»،– دەدىم جارىما.
«ول ساسىعان بالىق-تى،
كىم قۇمار،– دەدى،– جانىڭا».

«ساسىپ كەتسە جانىمدى،
تازا سۋمەن جۋايىن.
اپپاق قىلىپ ءتانىمدى،–
دەدىم،– قايتا تۋايىن».

جارىم ايتتى: «جۇرەكتى
اراق ىشكەن ميمەن جۋ.
ءشىرىتىپ ءجۇر سۇيەكتى،
ەسكى يماننىڭ ءبارىن قۋ».

ماس بولىپ الىپ قۇيعان مي،
جۇرەگىمە جەتسە دە،
شىقپاي وتىر ءناپسى بي،
ساسىق يمان كەتسە دە.

قايتەرىمدى بىلمەدىم،
جار بىلەر دەپ قىسىلدىم.
ءومىردى كوزگە ىلمەدىم،
قانجارعا مويىن ءۇسىندىم.

شاپتى جارىم باسىمدى،
ارام قانىم توگىلدى.
ءناپسى دارعا اسىلدى،
و دا جاننان ءتۇڭىلدى.

ءوز جارىنا شاپقىزدىم،
باس قارىزى مەندە جوق.
جانعا جارىن تاپقىزدىم،
ارمانسىز مەندەي بەندە جوق.

دۇنيە ىسىنەن شوشىمان،
باسى جوقتا سانا جوق.
قورىقپان دوزاق وتىنان،
ساناسىزعا جازا جوك.

ەندى ماعان، ويلاسام،
دۇسپان دا ءبىر، دوس تا ءبىر.
تەرەڭ ويعا بويلاسام،
ادام مەنەن شوشقا - ءبىر.

ەكەۋى دە بوق جەيدى،
ادامى دا، شوشقا دا.
الدامشىنى دوس دەيدى،
جاۋشا قارا دوسقا دا.

پايدا، زيان ءبارى ءبىر،
وسى كۇندە وزىمە.
باس كەسىلىپ، دەنەم تۇر،
نە كورىنسىن كوزىمە؟

مەندەي بولام دەسەڭىز،
ۋايىمسىز ازات جان.
جار تاپ-تاعى باس كەسكىز،
ءسۇيتىپ قۇتىل ازاپتان.

تولى رومكە اراق بەر،
تاعى ايتايىن سىرىمدى.
ماس قىل-داعى الداپ كور،
ۇرلاپ ايىل-جىرىمدى.

جىرىم، شەتتىك جەيسىڭ دە،
سونى ونەر عىپ وتەسىڭ.
مەن اداممىن دەيسىڭ دە،
كوت اينالىپ كەتەسىڭ.

مەنشە باسىڭى العىزساڭ،
قياناتتى قىلمايسىڭ.
باس قۇلاعىن قالدىرساڭ،
ءسوزدى انىقتاپ تىڭدايسىڭ.

مىنا كوزدى قالدىرىپ،
كوڭىل كوزىن كوزىڭ قىل.
باس كوزىمەن كاڭعىرىپ،
ۇقپاي قويساڭ، ءوزىڭ ءبىل.

---