(م. يۋ. لەرمونتوۆتان)

جولعا شىقتىم ءبىر جىم-جىرت تۇندە جالعىز،
تاستاق جول جارقىرايدى بۋعا امالسىز.
ەلسىز جەر تۇرعانداي بوپ حاققا مۇلگىپ،
سويلەسىپ ىمداسقانداي كوكتە جۇلدىز.

مەن كوردىم كوكتىڭ عاجاپ جاسالعانىن،
جەر ۇيىقتاپ، كوكشىل شىقپەن بۋ العانىن،
مەنىڭ نە مۇنشا قاپا، قىسىلعانىم؟
ءۇمىت پە، وكىنىش پە ويلانعانىم؟

دۇنيەدەن ءۇمىتىم جوق مەنىڭ دەيمىن،
ومىرگە وتكەن تيتتەي وكىنبەيمىن.
ازاتگىق پەن تىنىشتىق كوكسەگەنىم،
ۇيىقتاماق پەن ۇمىتپاق دەپ ىزدەيمىن.

ءولىمنىڭ ۇيقىسى ەمەس ىزدەگەنىم،
ۇيقى، تىنىشتىق، ۇمىتۋ — بەر دەگەنىم.
كوكىرەگىمدە ءومىردىڭ كۇشى تۇرىپ،
ىزدەيمىن دەم الىستى ۇزبەگەنىن.

سۋ سىلدىراپ، جەل گۋلەپ، كۇن شۋاقتاپ،
جىلىلىق پەن دوستىقتى تۇرسىن ماقتاپ.
ونگەن، وسكەن جاقسى دەپ ەمەن اعاش،
تەڭسەلىپ ايتىپ تۇرسا، ول شايقاقتاپ.

---