كەشەگى قاراجان مەن بايعۇلاعىم،
جوبالاي، ءادىل، مىڭعات، بايۇزاعىم!
ءبىرادار راقىمبەردى ۇساباي مەن،
توعالاق، تاكەي مەنەن بولدى ىسقاعىم.
ساكەن، كوجەك، مولداباي، اكەجاندار –
قامشى، قۇرىق، جانتورسىق، ساپتىاياعىم.
نە مالىما قىزىقپاي، نە اسىما،
قياناتسىز، دوس بولىپ جۇرگەن شاعىم.
ءىنى-اعالى، تۋعاندار كوپ بولسا دا،
جالعاندا شىن دوس ەدى سۇيگەن باعىم.
قايدا جۇرسە قاراعان قاباعىما،
وزگەنىڭ بەرسە دا الماي التىن تاعىن.
ويىمدى ايتپاي ءبىلىپ، اشپاي كورىپ،
ءبىر مەن ءۇشىن دايىنداپ جۇرەر جاعىن.
ايرىلدىم اق جۇرەكتى زامانداستان
قايدا ەكەن، قايران دوستار، ارۋاعىڭ؟
بۇگىن بار ەسەندىكپەن كارىقىزدار
سولاردىڭ كورە قالعان ءبىر تىرناعىن.
ۇيتكەنمەن كەۋدەسىندە قۇر سۇلدەرى،
بىلمەيدى ءوزىنىڭ دە نە قىلماعىن.
دوسسىز ءومىر – شوعى جوق قارا كومىر،
وتكەن كۇن – ەلەستەگەن ول ءبىر ساعىم.
جان سۇيەنىش جاقىننان ايرىلعان سوڭ.
ايىپ پا الدىمدى ويلاپ جىلاعانىم.
سولاردىڭ ءبارىن يەم جارىلقاسىن،
تىلەيمىن جاقسى ورىندا جولىقپاعىن.
ويلاي بەرسەم، وت شالار جۇرەگىمدى،
جانا بەرمەي، قىلايىن ءسوزدى شاعىن.
 

---