ءبىر وگىز ايدىن شالقار كولگە كەلدى،
جاعالاپ سۋاتى بار جەرگە كەلدى.
شىلدەنىڭ سارشا تامىز ىستىق كەزى،
بەك قاتتى قانى قاشىپ شولدەپ ەدى.
سۋ ءىشىپ، كولدىڭ شىقتى جاعاسىنا،
مال ەدى كوز توياتىن قاراسىنا.
ارتىقشا ءبىر كولباقا كۇنشىل ەكەن
سول كولدىڭ باقاسىنىڭ اراسىندا.
وگىزدى سۋعا تويعان باقا كوردى،
سەكىرىپ كورشىسىنە جەتىپ كەلدى.
«بولامىن مەن دە سوناۋ وگىزدەي»، - دەپ،
جەل تارتىپ، ىسىپ-كەۋىپ، قارنىن كەردى.
سۇرادى جولداسىنان: «تولدىم با؟ - دەپ،
-وگىزدەي اناۋ تۇرعان بولدىم با؟» - دەپ.
وگىز بەن ەكەۋىنە قاراپ تۇرىپ،
جولداسى جاۋاپ بەردى سونداي ءبۇي دەپ:
«وگىزدەي بولۋ ساعان قايدا، شىراق،
اراڭىز ەكەۋىڭىزدىڭ تىم-اق جىراق.
ونىمەن بىردەي بولىپ تولماق تۇگىل،
قالپىڭنان اسقان جوقسىڭ ارتىعىراق».
«قاراشى، ەندى قانداي بولدىم؟» - دەدى، -
مىنە، مەن جاڭا ابدەن تولدىم»، - دەدى.
جولداسى تاعى قاراپ دەنەسىنە:
«قالپىندا قاراڭ مەنەن فورمىڭ»، - دەدى.
دۇنيەدە مۇنان كۇنشىل كەم-دى باقا،
زورلاندى قارنىن كەرىپ ەندى باقا.
شىداماي جۇقا قارىن كەرۋىنە،
جارىلىپ سول ارادا ءولدى باقا.
كۇناسى كۇندەگەننىڭ جامان قاتتى،
كۇندەمە بىرەۋگە اللا بەرگەن باقتى.
وگىزدى كۇندەپ، سونداي بولامىن دەپ،
كولباقا ونان قانشا پايدا تاپتى؟!
اۋەلدە قۇداي ولشەپ بەرگەن دەنە،
قانشاما زورلاعانمەن ارتىلماپتى.
ناقىل ءسوز «ءالىن بىلمەس الەك» دەگەن
وسىنداي اۋرە بولعان جاننان قاپتى.

---