قازاعىم، تاياندى عوي قىلتا مويىن،
جەر، مال كەتىپ، بوس قالدى ءبىزدىڭ قويىن.
قاراشى وزىڭە ءوزىڭ كوز جۇگىرتىپ،
جاراسپاس بۇدان بىلاي كۇلكى-ويىن.
جەتتى ەندى قام جەر مەزگىل، جاتپا بەكەر،
ويلاماۋ كەلەشەكتى تۇپكە جەتەر.
ناداندىق قورشاپ العان تۇس-تۇس جاقتان،
جان قورقىپ، دەنە تىتىرەپ، ەسىڭ كەتەر.
تاستالىق بولىستىققا تالاسۋدى،
تالاسىپ، جامان كەزبەن قاراسۋدى.
مىڭ-مىڭنىڭ توگىلۋى جەتەر ەندى،
ىزدەلىك اققان بۇلاق - قارا سۋدى.
بار جەردى كۇننەن-كۇنگە الىپ جاتىر،
حوحولدار الىپ قالا سالىپ جاتىر.
قىرىلىسىپ وزدى-وزىمەن قازاق سورلى،
جەرىنەن اۋزىن اشىپ قالىپ جاتىر.
كەل، قازاق، قولداعىدان قۇر قالمايىق،
وتىرايىق جيىلىپ، وندالايىق.
مىڭ جىلعى ەتكەن قۋام دەپ اتا زاڭدى،
ونەردەن كەش قالارمىز، ويلانايىق.
جەر قالار، ءبىز جيىلىپ قالا سالساق ،
قايداعى وڭدى جەردى تاڭداپ الساق ،
«اۋىل بولساڭ - قوعام بول» دەگەن سوزدەن
- بۇلتارماي، ەرتەڭدى-كەش ءجۇرىپ بارساق.
سول شاقتا كوپ تۇكىرىپ - كول دە بولار،
كولدە تولقىن ايداۋشى جەل دە بولار.
مەكتەپ، مەدرەسەلەر كوپ سالىنىپ،
اعايىن، ءتاتۋ-تاتتى ەل دە بولار.
جيىلماي ونەرگە اياق باسا الماسپىز،
نىق سىڭگەن ناداندىقتان قاشا الماسپىز.
«زامان تۇلكى بولعاندا، تازى بولماي»
بيىك قىردان الداعى اسا الماسپىز!

---