جەر ءجۇزى جابىلعاندا عىلىم جاققا،
قازاق ءجۇر قۇمارلانىپ قۇر شاتاققا.
«اناۋ – قۋ، مىناۋ – پىسىق، مەن – باتىر» – دەپ،
اينالدى ءبىرىن-بىرى قۇرىتپاققا.

ويدا جوق: «ونەر ءبىلىپ، جول تابايىن»،
جالماۋعا جالىقپايدى ءوز ماڭايىن.
مۇنىڭ ءتۇبى نە بولار دەگەن جان جوق،
ۇرلىق، ۇرىس، ارازدىق كۇندە دايىن.

وتىرىكپەن وتكىزىپ كۇن مەن ايىن،
دەمەيدى «جاماندىقتان جالىعايىن».
«اناۋ – شىنىم، مىناۋىم – سىرىم عوي» –دەپ،
سونشا جاقسى بىلەدى الداۋ جايىن.

جاز جالىمەن جىبەرمەي جالعىز تايىن،
تىنىشتىقپەن ىشكىزبەي تاقتا شايىن،
ۇرىسى ۇرلاپ، قۋى الداپ، سۇمى ەلەرتىپ،
قۇرىتادى ءۇش جاقتاپ تامام بايىن.

بايدىڭ دا ويلاعانى – «ەل الايىن»،
بىلمەيدى، قۋ شاعىپ ءجۇر ءوز باقايىن،
كوزى اسپاندا، كوڭىلى ماقتاندا بوپ،
تاۋىسقانىن سەزبەيدى ىشكى مايىن.

دەمەيدى «عىلىم ءبىلىپ جاندانايىن»،
ماقسۇتى – «ماقتان ىزدەپ پاڭدانايىن».
قانشا ۇقتىرىپ ايتساڭ دا – قالىبىندا،
ويدا جوق – «جىگەرلەنىپ، قامدانايىن».

مىنەكي، ەستىسەڭىز ەلدىڭ جايىن،
ك...ىنەن كەيىن كەتتى باسقان سايىن.
قايران ەلىم، قازاعىم، قايران جۇرتىم،
كوپ ايتىپ، ا، داريعا، نە قىلايىن!

---