شال قايتتى مالايىمەن پىشەن شاۋىپ،
بالەنى سەزە مە ادام تۇرعان باعىپ.
ورمانمەن كەشكىتۇرىم كەلە جاتتى،
باراتىن ەلگە تۋرا ءبىر جول تاۋىپ.
تاپ بەردى قارسى الدىنان ايۋ شىعىپ،
بولمادى ايلا ەتەرگە و عىپ، بۇعىپ.
ۇستىنە شالدىڭ ايۋ قونىپ قالدى،
سورلىنى ءا دەگەنشە جەرگە جىعىپ.
جۇمارلاپ، باسىپ-جانشىپ ايۋ شالدى،
جەمەككە ەندى باستاپ ىڭعايلاندى.
«باۋىرىم، پالەنشەجان، ايىرشى-اي»، - دەپ،
مالايعا شال جالىنىپ، قولقا سالدى.
مالايى تەمىر ايىر، بالتانى الىپ،
ايۋدى جىقتى، باسىن، ءىشىن جارىپ.
قان-قان بوپ ءۇستى-باسى، ولەيىن دەپ،
قورقىراپ ايۋ جاتتى ىڭىرانىپ.
شال تۇرىپ ەندى ورنىنان ەسەن-امان،
جاقىنداپ جۇمىسكەرگە كەلدى تامان:
«اۋمەسەر، اقىلىڭ جوق، يت-دوڭىز!» - دەپ،
بايعۇستى بالاعاتتاپ، سوكتى جامان.
«ۇرساسىڭ نەگە، شالىم، ماعان، - دەدى، -
سوككەندەي نە ىستەدىم ساعان؟ - دەدى. -
جازعانىم، مەنىڭ سەنى ايۋ - جاۋدان
ايىرىپ العانىم با امان؟!» - دەدى.
شال ايتتى: «كورمەيمىسىڭ نە ەتكەنىڭدى،
جەلىگىپ جىندانۋعا جەتكەنىندى،
بارداي-اق اكەڭ قۇنى، سونشا شانشىپ،
تەرىسىن ىسكە العىسىز ەتكەنىڭدى؟!»

* * *
ءسوز جازدىم ۇگىت ءۇشىن بوزبالاعا،
وسىنداي ەلدە ۋاقيعا از عانا ما؟
قايىرىڭ نادانعا ەتكەن - شاشقان مۇلكىڭ،
بولادى ءراسۋا قۇر دالاعا.
قۇدايىم، جولداس قىلما جاماندارعا،
كوزى تار، كوڭىلى سوقىر ناداندارعا!
جاقسىلىق ەتسەڭ دە ءبىر، ەتپەسەڭ دە،
جاقپايسىڭ كەي اقىماق ادامدارعا.

---