(ا. س. پۋشكيننەن)
ءتاڭىرى قوسقان جار ەدىڭ سەن،
جار ەتە الماي كەتىپ ەڭ.
ول كەزىمدە بالا ەدىم مەن،
اياماسقا بەكىپ ەڭ.

تالاق ەتىپ بۇل عالامدى،
بولدى ءمالىم كەتكەنىڭ،
كىناسى جوق جاس ادامدى
قاتتى سوققان نە ەتكەنىڭ؟
ەلجىرەگەن جاس ەمەس پە ەم؟
ەپپەن ايتساڭ جۇباتىپ.
مەن عاشىققا ماس ەمەس پە ەم؟
كەتسەڭ ەدى ۇزاتىپ.
سەن جارالى جولبارىس ەڭ،
مەن كيىكتىڭ لاعى ەم.
ءتىرى قالدىم، ولمەي ارەڭ،
قاتتى باتتى تىرناعىڭ.

بۇل كىنا ەمەس، انشەيىن ناز،
ساعىنامىن، ايتامىن.
دوسىڭ-اقپىن، تاعدىر اراز،
تولعانامىن، قايتەمىن.
سەن شوشىدىڭ عاشىعىڭنان،
وزگە جۇرتتان قامشى جەپ.
مەن دە سورلى ناسىبىمنەن،
جاتقا ءتيدىم الشى دەپ.
جار تابىلماس سەن سەكىلدى،
مەن دە سەندەي سورلى زار.
قول-اياعىم بەرىك بەكىلدى،
ەندى نەنىڭ ورنى بار؟
ءوز قوراڭنىڭ قاقپاسىن سەن
قاتتى جاپتىڭ، نە ايتايىن.
جات قورانىڭ تاقتاسىن مەن
جاستانامىن، قايتەيىن.

قايماق ەدى كوڭىلىمدە،
بىزگە قاسپاق بولدى جەم.
ەكى ءسوز جوق ومىرىمدە،
مەن دە – سورلى باقىتى كەم.

ەش قىزىققا ارمانىم جوق،
ءبارى دە بار فورمىنىڭ.
بىرەۋىنە قانعانىم جوق،
وزىمە ايان سورلىمىن.

جانىم عاشىق اسىلىم ەڭ،
جار ەسىگىن بەرمەدىڭ.
سورعا بىتكەن عاشىعىمسىڭ،
نەگە تىم كەش سەرمەدىڭ؟

جات ەسىكتى جانە قورىپ،
جارا سالما سەن ماعان.
جۇرت جاماندار جاتقا جورىپ،
جالىنامىن مەن ساعان.

ءۇشبۋ قيال كەلسە باسقا،
سەن جۇدەر دەپ مەن ءۇشىن.
بولار ەدى قايناماسقا،
مىس قازانداي سورلى ءىشىم.

عاشىق-اقپىن ەش كۇمانسىز،
ىرىس ەمەس، سور ءۇشىن.
كورىسۋگە شىداماسپىز،
ايرىلالىق سول ءۇشىن.

---