(م. يۋ. لەرمونتوۆتان)

اساۋ تەرەك دولدانىپ، بۋىرقانىپ،
تاۋدى بۇزىپ جول سالعان، تاستى جارىپ.
ارىستاننىڭ جالىنداي بۇيرا تولقىن
ايداھارداي بۇكتەلىپ، ءجۇز تولعانىپ.

كاۆكازدان شىقتى جايناپ، قىلىپ ۋ-شۋ،
ءتۇزۋ جەردەن جول كەرنەپ ۇلعايدى سۋ.
قالىڭ قايرات بويىندا، بەتى كۇلىپ،
مومىنسىنعان پىشىنمەن اعادى قۋ.

كاۆكازداي قۇزدا تۋعان پەرزەنتتەنمىن،
بۇلتتىڭ ءسۇتىن ەمىپ ەرجەتكەنمىن.
كازبەكتەن، اعام، سەنى كوكسەپ شىعىپ،
كىم قاقتىقسا جولىمدا كۇيرەتكەنمىن.

زور كەۋدە ادامزاتتىڭ ايلاسىنا
كونبەي، بۇگىن كۇشىمدى كورسەتكەنمىن.
ەكى ەزۋىم كوپىرىپ، ايعايلاسام،
شىن قۇتىرسام شىڭ تاستى تەربەتكەنمىن.

اپتىعىپ اساۋ ءىنىڭ كەلدى، اقساقال!
تاۋ، تاسقا، ادامزاتقا سالىپ جانجال.
دەم الايىن دەپ كەلدىم، اش قوينىڭدى،
سالەم-ساۋقات اكەلدىم، قوش كورىپ ال.

اكەلگەن بۇعى مەنەن مارالىم بار،
ادامنان تارتىپ العان كوپ مالىم بار.
ەر-توقىمى، اتىمەن، قارۋىمەن
ەر شەركەستى اكەلگەن امالىم بار.

مۇنىڭ ءبارى — تارتۋىم سىزگە،— دەيدى،
اقىلىڭدى ايت، اقساقال، بىزگە،— دەيدى.
باقشا، زاۋات، جايلاردى قىلدىم تالقان،
ءاربىر باي جالداپ جاتىر ءجۇز كەدەيدى.
قارتاڭ كاسپيي قالعىعان بويىمەنەن
تەرەككە كوزىن اشىپ ۇندەمەيدى.

— ازىرقاندىڭ، بىلەمىن، اقساقال شال،
تەنتەگىڭنىڭ سوزىنە قۇلاعىڭ سال.
كازاك-ورىس قاتىنى ءبىر سۇلۋدى
اكەلىپ ەم، قايتەيىن، ونى-داعى ال!

كارى كاسپيي قارا كوك كوزىن اشتى،
جىلى جۇزبەن تەرەككە امانداستى.
جىبىر قاعىپ، قوزعالىپ، سىلق-سىلق كۇلىپ،
قاتىندى الدى، قيتىقسىز ارالاستى.

---