ۇجداندىنى ماقتايدى تامام ادام،
مەيلi عالىم بولسا دا، مەيلi نادان.
ار، نىساپپەن iس قىلىپ، ازاپ تارتىپ،
اق جولىندا ولەدi بiرتالاي جان.
رازى قىلام دەيتۇعىن قۇدايى جوق –
«ولگەن سوڭ تiرiلمەيمiن» دەپ ويلاعان.
وسىنى تەرەڭ ويمەن تەكسەرەلiك،
سورلىنى ار، نىسابى نەگە ايداعان؟
«ولگەن سوڭ جۇرت ماقتاسىن،– دەي مە،– مەنi»،
ولاي بولسا، iس بار ما مۇنان جامان؟
«ەل تۇزەۋگە قۇربانمىن» دەپ-اق ايتار،
ءوزi قانداي پايدا الار ونىسىنان.
ادال جولدا ولگەننiڭ ارمانى جوق،
دەگەنi بولماي ما ەكەن قۇرى ماقتان.
ار، نىساپتىڭ قۇمارى وسى دەسە،
«قۇمارىڭ نە؟» دەپ سۇرا زۇلىمدىقتان.
ارتىندا ازاپ تا جوق، راحات تا جوق،
ەمەس پە ەرەگەسكەن ەكi دۇسپان.
سەن انانى سۇيەسiڭ، ول مىنانى،
مۇنان اقىل جيرەندi نە قىلمىستان؟
ار، نىساپتىڭ وسىدان ءۇمiتi نە،
ەل تۇزەلسە، ولگەن سوڭ نە پايدا وعان؟
نە دiن ەمەس، نە تىنىش ءومiر ەمەس،
ارتقى ءۇشiن ارپالىستى نەگە وسىعان؟
«ەل جوندەپ، تاريحتا اتى قالار» دەيدi،
اقىلىم تويا المايدى مەنiڭ بۇعان.
جوق، شىراعىم، جانىمىز جوعالمايدى،
ەكi ءومiردiڭ ازىعى – وسى ۇجدان.
ايتپەسە وعان بۇل ءومiر تولەۋ ەمەس،
تولەۋi – ءتۇپسiز راحات، توزباس زامان.
ار، نىساپتىڭ پايداسىن جان سەزەدi،
ولگەن سوڭ بايگە الارىن بiلiپ تۇر جان.
اق جۇرەك، ادال نيەتتi بولا المايدى،
ۇجداننىڭ بۇل سىرىنا شىن نانباعان.
شىن نانۋ – اقىلىمەن قابىلداۋى،
قالادى زۇلىمدىقتان سويتكەندە امان.
ايتپەسە ولگەن سوڭ دا ماقتانباقشى،
جورىماسقا جولىم جوق سولاي تامان.
اق، ارام، ۇجدان، زۇلىم دەپ نە كەرەك،
سىي الماي، نە قينالماي جوعالسا جان
شولاق ويلى، دالەلسiز شولتاڭداعان
«فاناتيك دiنشiلسiڭ عوي» دەر-اق ماعان.
تامام دەرتتەن ساۋ اقىل – مەنiڭ سىنشىم،
مىڭ ايتىپ ۇقتىرا المان دەيمiن ساعان.

---