قوسىلىپ، بىرنەشە ادام ورتاقتاسىپ،
ءۇي سالىپ، ورتاسىنان دۇكەن اشىپ،
ساۋداسى جۇعىمدى بوپ، بايىپ ابدەن،
شات بولىپ، كوڭىلدەرى سۋداي تاسىپ،
اقشانى توبەدەي عىپ ءۇيىپ قويىپ،
ۇلەسىپ وتىر ەدى شۋىلداسىپ.
«ءۇي جانىپ بارادى!» - دەپ حابار بەردى
جۇگىرىپ كەلىپ بىرەۋ ءتۇسى قاشىپ.
«جۇرىڭدەر، - بىرەۋى ايتتى، - بارايىق، - دەپ،
ەسەپكە قايتىپ كەلىپ سالايىق»، - دەپ.
ايتادى ەكىنشىسى: «مىڭ سومىم كەم،
توقتاڭدار، سونى اۋەل سانايىق»، - دەپ.
«كەم، - دەدى، - ەكى مىڭىم، - جانە ءبىرى، -
قاراڭدار، اپ-انىق تۇر كەمى، مىنە!»
«قوي، - دەستى وزگەلەرى، - بۇل وتىرىك،
بولماسا كەرەك قاتە ونداي ءىرى».
تاۋىسا المان سوزدەرىنىڭ ءبارىن تەرىپ،
ايتەۋىر زور جانجالدىڭ كىردى ءتۇرى.
ءبىرتالاي ەرەگىسپەن مەزگىل ءوتتى،
ۇمىتتى، جانجالداسىپ، ءبارى دە ءورتتى.
ەسەپتىڭ بىتۋىنە وت قارار ما؟
و داعى تۇتىندەتىپ كەلىپ جەتتى.
شىعارعا جول جوق، جالىن قاماپ العان -
ءبارى دە مال-مۇلكىمەن كۇيىپ كەتتى.
ويلاساق، ۋاقيعا ەمەس بولمايتۇعىن،
ەل قايدا ءوزىن داۋدان قورعايتۇعىن؟
قازىرگى پايداسىنا ءبارى جەتىك،
ادام از الدىن قاراپ بولجايتۇعىن.
اڭدىسقان ءبىرىن ءبىرى جاۋدان جامان،
بايقاسام، ەل بەلگىسى - وڭبايتۇعىن.
بۇل بەلگى تابىلىپ تۇر ءبىزدىڭ جۇرتتان،
تالاسىپ، ءبىر-بىرىنىڭ ءجۇزىن جىرتقان.
الدانىپ اراداعى داۋ-شارىنا،
قاتەردەن قاپەرى جوق كەلەر سىرتتان.

---