ابدەن تولىپ جارىق اي،
جوعارىلاپ ورلەدi.
تالاسىپ جارعا بايقاماي،
نۇرى كەمiن كورمەدi.

جار كيەسi اتقان سوڭ،
سەكپiل ءتۇستi بەتiنە.
اسىلىق ايتىپ شاتقان سوڭ،
قاياۋ ءتۇستi شەتiنە.

كۇن سايىن كەتتi شەگiنiپ،
كەتiلە بەردi، كەتiلە.
ۇيالىپ، ابدەن جەڭiلiپ،
جەتە المادى نيەتiنە.

قاباعى عانا قىلتيىپ،
قارا سالدى بەتiنە.
نۇرىنىڭ مiنiن ەل ءتۇيiپ،
سوندا ءتۇستi ەسiنە.

قارماقتاي بەلi بۇگiلدi،
تالاسۋدان ءتۇڭiلدi.
جانى شىقتى، جىعىلدى،
تالاستى ەكەن نەسiنە.

اي ولگەن سوڭ كۇن شىقتى:
«مەن جەڭەمiن ونى»،– دەپ.
«ايدان كورi مەن مىقتى،
بولمادى ايدىڭ جولى»،– دەپ.

بiزدiڭ جاردى كورگەنشە:
«قاپ، بالەم-اي، سەنi...»،– دەپ.
«ايشا كەمiپ ولگەنشە،
ءتاڭiر السىن مەنi»،– دەپ.

كۇننiڭ نۇرلى بەتiندە،
التى-جەتi داعى بار.
ۋايىم سول نيەتiندە:
«كورەدi-اۋ،– دەپ،– تاعى جار».

جارىم نۇرىن شاشتى دا،
كۇن بەتiنە قارادى.
كۇن ۇيالىپ قاشتى دا،
تىم تومەندەپ بارادى.

نۇرىن ءسۇرتiپ توپىراققا،
زارەسi ابدەن ۇشتى دا،
قاشارىن بiلمەي قاي جاققا،
تىعىلدى جەرگە ءتۇستi دە.

مەنiڭ جارىم قانداي جار،
اي ءولدi دە، كۇن قاشتى!
ماعىناسىن بايقاڭدار،
سىرلى ءسوزiم سىردى اشتى.

كiمگە كەلسە بiر بالە –
جار جiبەرگەن كولەڭكە.
جاقسىلىق بولسا ەگەر دە –
جار نۇرىنان بiر ساۋلە.

بۇل الەمنiڭ ءار ءتۇرi،
بولەك ەمەس ەشبiرi.
ءبارi دە – جاردىڭ بiر سىرى،
نە كولەڭكە، نە نۇرى.

---