پاتشالار سانسىز شىعىن قىلادى،
دايىنداپ سوعىس ءۇشىن عاسكەرىن.
اياماي ءبىرىن-بىرى قىرادى،
ەل الار وققا بايلاپ جاستارىن.

تۇراقسىز شىر اينالعان دۇنيە،
جۇتادى ءبارىنىڭ دە باستارىن.
ەل تۇگىل جەرلەرىنە كىم يە،
ايتپاساڭ مولاسىنىڭ تاستارىن.

شىن پاتشا مەن ەمەس پە ۋايىمسىز،
عاسكەرىم – ولەڭىم مەن سوزدەرىم.
ولاردىڭ پاتشالىعى دايىنسىز،
كورەدى بايانسىزىن كوزدەرىڭ.

ويلاڭىز، ءبىزدىڭ عاسكەر ولە مە،
قاعازعا ءبىر باسىلىپ قالعان سوڭ.
بۇل مىقتى اسكەر ەمەي نەمەنە،
جايىلىپ تالاي ورىن العان سوڭ.

قارۋمەن قانشا قاتتى ۇرسا دا،
سوزىمە جاننىڭ ءالى كەلمەيدى.
بۇل دۇنيە شىر اينالىپ تۇرسا دا،
عاسكەرىم قارتايمايدى، ولمەيدى.

بىلەسىز، بۇل سوزىمە ءولىم جوق،
تاعى دا جۇرگەن جەرىن قىرمايدى.
دۇنيەنىڭ راحاتىنا سەنىم جوق،
ەشبىرى باياندى بوپ تۇرمايدى.

المايمىن پاتشالىقتى بەرسەڭ دە،
قايتەيىن، ءولىم تارتىپ الادى.
مەن-داعى، اجال جەتىپ، ولسەم دە،
عاسكەرىم اق قاعازدا قالادى.

وقيدى كەيىنگىلەر ءسوزىمدى،
ءبىرى ۇناپ، ءبىرى سىناپ كۇلەدى.
ءوزىمنىڭ كورمەسە دە كوزىمدى،
زارلانىپ وتكەنىمدى بىلەدى.

---