ورتەيiن دەپ وتقا كومدiم،
وت جۇرەگiم جانبادى.
جاندى اپارىپ جارعا بەردiم،
«پارا عوي» دەپ المادى.

جان، ءتانiمدi، يمانىمدى –
اسىلىمدى بويداعى،
ايامادىم جيعانىمدى،
سوندا دا كوز سالمادى.

جار قاراسا، تiرiلۋشi ەم،
قاراماسا، مەن – ءولiك.
راحىم ەتiپ قىلمادى-اۋ ەم،
ەندi ءۇمiتiم قالمادى.

سويتسەم، وندا سىر بار ەكەن،
بايقاماپپىن مەن ونى.
قوسىلايىن ولسە دەگەن،
امالى ەكەن – الدادى.

ءولiپ ەدiم، جار بiرiگiپ،
بiر بەيiستi تاڭدادى.
ءلايلi، ءماجنۇن قارسى شىعىپ،
ەرۋلiكتi قامدادى.

تiرiلiكتە قوسىلىسقان،
شىن جار ەمەس، ويناس ول.
ونداي اسىق – شىنعا دۇسپان،
ول بەيiسكە بارمادى.

جار سيپاتىن بiلسەڭiز دە،
ءناپسiڭ ولمەي، دەمە جار.
ايلا، الداۋ ءسوزiڭiزگە،
شىن حاقيقات قانبادى.

«سەن – جارىم» دەپ الداعان ەپ،
تيەدi وق بوپ كەۋدەڭە،
وكiنەدi ۋايىم جەپ،
كiم انىققا نانبادى.

---