جىگىتتەر، قور دا ەمەسپىن، كەدەي دە ەمەن،
كەمدىك كورگەن جەرىم جوق ەشتەمەدەن.
قۇداي جولىن بىلە الماي، قۋ بيلەگەن
ەلدەن باسقا قايعىم جوق، مۇنىما سەن.

بايقاڭىز، بۇل ءسوزىمنىڭ ءمىنى بار ما،
كۇندە انتتاسقان بۇل ەلدىڭ ءدىنى بار ما؟
اۋزىمەن قۇس تىستەگەن جاقسىڭىزدىڭ
قۋ مەن سۇمعا جالىنباي كۇنى بار ما؟

قايسىڭىزعا كەلسە دە، ورنى توردە،
ءبىر سەمىز ات دايىن قىل، تاماق بەر دە.
قۇلادىنداي قۋ بولىپ جىلپىلداپ ب ا ق،
سىلتاۋ قىلىپ كەتپەسىن قيىن جەردە.

وڭكەي قۋلار، مىقتىنىڭ ءبارىن جايرات،
تاقىمىنا بۇراۋ سال، سىرىن سايرات.
بار جاقسىمىز قۋلاردىڭ ق ۇلى بولدى،
تەپسە تەمىر ۇزەرلىك قايران قايرات!

بايلاردىڭ قۋ بىلمەگەن سىرى قالماس،
تامام قۋدىڭ بىرىمەن-بىرى جالعاس.
اراز بولىپ جۇرسە دە پايداسى ءبىر،
ورنى دايىن ول ءيتتىڭ، قۇرى قالماس.

تالعاماي جاقىندى ۇرار، الىستى ۇرار،
وڭكەي بايدى ەلىرتىپ جارىستىرار.
جولداسىنان بۇزىلىپ ءبىر قۋ شىقسا،
ونى ءبىر قۋ جەتەلەپ تانىستىرار.

جاۋىڭنىڭ جان جولداسى وسى دەيدى،
مۇنان تاسا سىرى جوق دوسى دەيدى.
نە قىلساڭ دا كوڭىلىن ورنىقتىرىپ،
وسىمەنەن شىن جاقىن بولشى دەيدى.

پىرگە قولىن بەرگەندەي، مىقتى بايعۇس،
ۇمتىلا كور، تابىلدى جاقسى جۇمىس.
جانىن بەرىپ جىلپىلداپ، مالىن بەرىپ،
كوڭىلى سەنىپ العان سوڭ ول – ءبىر تىنىس.

كۇندە بايقاپ جۇرەدى قىلعانىڭدى،
اڭديدى جاتقانىڭدى، تۇرعانىڭدى.
ابدەن تويىپ العان سوڭ بۇلت بەرەدى،
«كوردىڭ بە ەندى،– دەيدى دە،– ۇرعانىمدى؟»

ۇردىم دەپ بارار ەسكى جولداسىنا،
الداپ كەلدى – كادىرلى بولماسىن با.
جالماۋىزدى دوس قىلعان جاقسىلارىڭ،
قولىڭدى اپكەل، تۇبىندە وڭباسىنا.

الداماسا، ايتەۋىر، جەپ جۇرەدى،
جەمەي قاشان ونداي قۋ تەك جۇرەدى.
اتى ارىقتاۋ، تاماعى ولقى بولسا،
– مەن جاۋىما كەتەمىن،– دەپ جۇرەدى.

مۇنى ەستىسە قىلپىلدار بايدىڭ ك...ءى،
«جامان ەدى-اۋ كاپىردىڭ،– دەپ،– نيەتى»،
– سەمىز اتىن دايىن قىل، اقشاسىن بەر،
ءتاۋىر، تولىق جاسالسىن شاي مەن ەتى.

جايىڭ وسى، وڭكەي سۇم جالىنعانىڭ،
لايىق پا سولارعا تابىنعانىڭ.
قۇداي بەرگەن مالىڭدى قۋعا شاشىپ،
وسىنشا ەسەر بولعانىڭ نە قىلعانىڭ.

ونان-داعى بىرىڭە ءبىرىڭ بيلەت،
بيلەگەنىڭ ءتۇزۋ ايت، ادالعا جەت.
مۇنى ۇقپاساڭ، وڭالما، ونان دا ارمەن،
قۋلار تۇگىل يت جەسىن، ءتۇۋ، بالەكەت!

---