باقاناس، بايقوشقاردىڭ كوپ سابازى
جيىپ اپ قىران بۇركىت، جۇيرىك تازى،
ەڭبەكشى ۇيىم بولماي، اڭشى بولىپ،
ويدا جوق بيداي مەنەن ءشوپتىڭ ازى.

اڭشىلىق – ءبىراز كۇندىك كوڭىل نازى،
مۇنىڭا بولار ما ەكەن اقىل رازى.
كوپ ەل ءجۇر مالىن قويىپ، جانىن تىلەپ،
ماحشاردا قۇرىلعانداي تاس تارازى.

سەندەرگە باتپايدى ونىڭ قايعى-نازى،
بوپ ءجۇرسىڭ، ايدىن كولدىڭ قوڭىر قازى.
تاۋسىلىپ ازدان كەيىن ازىقتارى،
«شىعار،– دەپ زارلاپ جۇرمە،– قاشان جازى؟»

اڭشىلىق اۋەلىندە قانداي ءتاتتى،
ەركىندىك، كىم جەك كورەر سالتاناتتى.
بۇل كۇندە قوڭلى تۇعىر تابىلسا دا،
ازدان سوڭ جەلدىكتەرسىڭ جاۋىر اتتى.

ايتپايمىن سوگەيىن دەپ ازاماتتى،
دەي كورمە: «مۇنى وسى شال نەگە شاتتى».
سالىنباي ءبىرجولاتا اڭ قۋعانعا،
ەڭبەك پەن ەسكەرە ءجۇر قاناعاتتى.

تولعانىپ اقىن ايتار ءاربىر زاتتى،
ءسوزىمنىڭ ءىشى جۇمساق، سىرتى قاتتى.
«الپىس جىل اڭشى بولىپ الجىعان شال،–
دەيسىڭدەر،– بىزگە ايتادى ناسيحاتتى».

ويلاساڭ، ءبىزدىڭ زامان مۇنان جات-تى،
ول داۋرەن ويران بولىپ، قۇمداي باتتى.
جۇمىسى بۇل ۋاقىتتىڭ – ادال ەڭبەك،
زامانىڭ كوتەرمەيدى بۇل ساياساتتى.

---