بوستاندىق تۋى جارقىراپ
بوستاندىق تۋى جارقىراپ،
ەركىندىك سۋى سارقىراپ.
بايقۇس قازاق وسىدان
قانا الا ما باس قۇراپ.
اتا-اناسىز جاس بالا،
دەنەسىندە كوپ جارا،
قايراتى جوق، ەس شالا،
قۇر جىلايدى بارقىراپ،
جاراتقان جاردەم ەتپەسە،
ءوز ونەرى جەتپەسە،
تاعى دا قۋىپ كەتپەسە،
ساقا ايعىرداي ارقىراپ.
قۇلدىقتان جوق قۇتىلعان،
ەركىندىگى مۇتىلعان،
بەرىك بايلاپ، تۇتىلعان،
بەكىتۋلى شارتاراپ.
تۇلا بويى قوتىر عوي،
قوزعالا الماي وتىر عوي،
ءار ونەردەن جەتىم عوي،
كىم وسىرەر ارقالاپ؟
مونشاعى كوپ مويىندا،
ول اركىمنىڭ ويىندا.
بۇل ەركىندىك تويىندا
كەتەر ەكەن كىم تالاپ؟
بىرلىگى جوق ەل ءوزى
كورسەقىزار مىنەزى،
بەلگىلى عوي تىم ەزى،
جۇتا المايدى-اۋ، قۇر جالاپ.
ەندى ءومىرى نە بولار،
كۇن تۋا ما وڭالار–
تۇزەلەر نە جوعالار،
بال اشايىن شامالاپ.
ەركىن ءتيىپ قونىسى،
كەڭىر مە ەكەن ءورىسى،
نە بولادى ورىسى،
سونى ويلايىق باعالاپ.
پاتسالىق ەندى تىرىلمەس،
بۇلايشا بيلەپ جۇرىلمەس،
نيكولاي ءىرى بىلىنبەس،
ايتقانىم ەمەس تابالاپ.
ورىس ءازىر تىنا الماس،
ورنىعىپ جۇمىس قىلا الماس،
بولماس پا ەكەن تايتالاس،
ءبىرىن-بىرى سابالاپ.
ءبىرى شىعار ۇستىنە،
ەسە تيەر تىستىگە،
جالىنباي ما كۇشتىگە
«ال، قويدىم،– دەپ،– اعالاپ».
بۇل ەركىندىك تىم-اق جاس.
ءبىر قالىپتى تۇرا الماس،
كەيدە ايىعىپ، كەيدە ماس،–
بوستاندىقتى جاعالاپ.
بولا بەرسە تالاسى،
ەكى ناردىڭ اراسى –
شىبىنداي عوي، شاماسى،
ولمەي مە قازاق «الدالاپ».
وعان شىدار كۇش بار ما،
قارۋ، ونەر، ءتىس بار ما،
جەمتىگىڭ قالار تىسقاردا،
قارعا مەن يت قامالاپ.
ورنىعىپ، ورىس بيلەسە،
ەرىك بەرسە، تيمەسە،
«ءوز ەسىڭدى جي» دەسە،
قايتەر ەدى بۇل قازاق؟
وزىنەن ۇلىق سايلاسا،
شارۋالارىن جايلاسا،
بوستاندىق تۋىن بايلاسا،
بۇعاۋدان بوساپ قۇل قازاق.
سوندا ءوزى جاي جۇرە مە،
تىنىشتىق ءومىر سۇرە مە،
تالاسىپ يتتەي ۇرە مە،
نەعىلىپ تەك تۇر قازاق؟
كۇنشىلدىگى مۇتىلماس،
بەرەكە، بىرلىك تۇتىلماس،
دەپ ويلاما قۇتىرماس،
جاي وتىرماس ءبىر قازاق.
وقىعاندار باس بولار،
ۇلىقتىڭ كوبى جاس بولار،
جاس ومىرگە ماس بولار،
ۇلكەنىن قىلار ول مازاق.
ىسىلعان ەرتە سەزگىشتەر،
الىستان قاراپ كورگىشتەر،
ەلىنە مەيىرىم بەرگىشتەر
زياننان جۇرەر جاسقاپ-اق.
ءسۇيتىپ ولار كۇندەسەر،
ءبىرىن-بىرى جۇندەسەر.
«كەل، ماعان ەر، ءجۇر» – دەسەر،
سوندا بولار قاتتى ازاپ.
مەنى قورقاق دەرسىڭدەر،
ەتىمدى ءسۇيتىپ جەرسىڭدەر،
كىم ءوز ەلىن ءولسىن دەر،
بال اشا عوي تاپ-تازا-اق؟
ەركىندىك ەلگە تيسە دە،
بەرەكەنى ەل سۇيسە دە،
كۇنشىلدىك قويماس كۇيسە دە،
اشىلماس ءبىزدىڭ قاس-قاباق.
«بۇل ولەڭدى جاۋىپ قوي،
بالىڭ بۇلدىر ءقاۋىپ قوي»،–
دەگىزبەكسىڭ «ءتاۋىپ، قوي» –
ايتقانىڭ كەلسە – ماقتاماق.
زاماندى سەبەپ بيلەيدى،
كۇشتىنى دە يلەيدى،
كەيدە السىزگە تيمەيدى،
قويا تۇرشى ساقتاپ-اق.
ەركىندىك سۋى سارقىراپ.
بايقۇس قازاق وسىدان
قانا الا ما باس قۇراپ.
اتا-اناسىز جاس بالا،
دەنەسىندە كوپ جارا،
قايراتى جوق، ەس شالا،
قۇر جىلايدى بارقىراپ،
جاراتقان جاردەم ەتپەسە،
ءوز ونەرى جەتپەسە،
تاعى دا قۋىپ كەتپەسە،
ساقا ايعىرداي ارقىراپ.
قۇلدىقتان جوق قۇتىلعان،
ەركىندىگى مۇتىلعان،
بەرىك بايلاپ، تۇتىلعان،
بەكىتۋلى شارتاراپ.
تۇلا بويى قوتىر عوي،
قوزعالا الماي وتىر عوي،
ءار ونەردەن جەتىم عوي،
كىم وسىرەر ارقالاپ؟
مونشاعى كوپ مويىندا،
ول اركىمنىڭ ويىندا.
بۇل ەركىندىك تويىندا
كەتەر ەكەن كىم تالاپ؟
بىرلىگى جوق ەل ءوزى
كورسەقىزار مىنەزى،
بەلگىلى عوي تىم ەزى،
جۇتا المايدى-اۋ، قۇر جالاپ.
ەندى ءومىرى نە بولار،
كۇن تۋا ما وڭالار–
تۇزەلەر نە جوعالار،
بال اشايىن شامالاپ.
ەركىن ءتيىپ قونىسى،
كەڭىر مە ەكەن ءورىسى،
نە بولادى ورىسى،
سونى ويلايىق باعالاپ.
پاتسالىق ەندى تىرىلمەس،
بۇلايشا بيلەپ جۇرىلمەس،
نيكولاي ءىرى بىلىنبەس،
ايتقانىم ەمەس تابالاپ.
ورىس ءازىر تىنا الماس،
ورنىعىپ جۇمىس قىلا الماس،
بولماس پا ەكەن تايتالاس،
ءبىرىن-بىرى سابالاپ.
ءبىرى شىعار ۇستىنە،
ەسە تيەر تىستىگە،
جالىنباي ما كۇشتىگە
«ال، قويدىم،– دەپ،– اعالاپ».
بۇل ەركىندىك تىم-اق جاس.
ءبىر قالىپتى تۇرا الماس،
كەيدە ايىعىپ، كەيدە ماس،–
بوستاندىقتى جاعالاپ.
بولا بەرسە تالاسى،
ەكى ناردىڭ اراسى –
شىبىنداي عوي، شاماسى،
ولمەي مە قازاق «الدالاپ».
وعان شىدار كۇش بار ما،
قارۋ، ونەر، ءتىس بار ما،
جەمتىگىڭ قالار تىسقاردا،
قارعا مەن يت قامالاپ.
ورنىعىپ، ورىس بيلەسە،
ەرىك بەرسە، تيمەسە،
«ءوز ەسىڭدى جي» دەسە،
قايتەر ەدى بۇل قازاق؟
وزىنەن ۇلىق سايلاسا،
شارۋالارىن جايلاسا،
بوستاندىق تۋىن بايلاسا،
بۇعاۋدان بوساپ قۇل قازاق.
سوندا ءوزى جاي جۇرە مە،
تىنىشتىق ءومىر سۇرە مە،
تالاسىپ يتتەي ۇرە مە،
نەعىلىپ تەك تۇر قازاق؟
كۇنشىلدىگى مۇتىلماس،
بەرەكە، بىرلىك تۇتىلماس،
دەپ ويلاما قۇتىرماس،
جاي وتىرماس ءبىر قازاق.
وقىعاندار باس بولار،
ۇلىقتىڭ كوبى جاس بولار،
جاس ومىرگە ماس بولار،
ۇلكەنىن قىلار ول مازاق.
ىسىلعان ەرتە سەزگىشتەر،
الىستان قاراپ كورگىشتەر،
ەلىنە مەيىرىم بەرگىشتەر
زياننان جۇرەر جاسقاپ-اق.
ءسۇيتىپ ولار كۇندەسەر،
ءبىرىن-بىرى جۇندەسەر.
«كەل، ماعان ەر، ءجۇر» – دەسەر،
سوندا بولار قاتتى ازاپ.
مەنى قورقاق دەرسىڭدەر،
ەتىمدى ءسۇيتىپ جەرسىڭدەر،
كىم ءوز ەلىن ءولسىن دەر،
بال اشا عوي تاپ-تازا-اق؟
ەركىندىك ەلگە تيسە دە،
بەرەكەنى ەل سۇيسە دە،
كۇنشىلدىك قويماس كۇيسە دە،
اشىلماس ءبىزدىڭ قاس-قاباق.
«بۇل ولەڭدى جاۋىپ قوي،
بالىڭ بۇلدىر ءقاۋىپ قوي»،–
دەگىزبەكسىڭ «ءتاۋىپ، قوي» –
ايتقانىڭ كەلسە – ماقتاماق.
زاماندى سەبەپ بيلەيدى،
كۇشتىنى دە يلەيدى،
كەيدە السىزگە تيمەيدى،
قويا تۇرشى ساقتاپ-اق.
