ءبىر كۇنى بۇلبۇل قۇستى ەسەك كوردى،
قاسىنا ءسوز ايتپاققا جاقىن كەلدى:
«سىرتىڭنان سايراعىش دەپ جۇرت ماقتايدى،
تىڭدايىن، دوستىم، ءبىراز سايرا، - دەدى. -

كىم ءبىلسىن مۇنان بىلاي كورەرىمدى،
سايرا دەپ تاعى ساعان كەلەرىمدى.
مەن تۇرمىن ءوزىم ەستىپ سىناماققا،
ماقتاۋداي بار ما ەكەن دەپ ونەرىڭدى».

ەسەكتىڭ ءسوزىن بۇلبۇل قابىل الدى،
قۇلاعىن سالىپ ەسەك تۇرا قالدى.
داۋىسىن الدەنەشە تۇرلەندىرىپ،
ساندۋعاش نە ادەمى انگە سالدى.

بۇلبۇل تۇر ءتۇرلى-تۇرلى انگە سالىپ،
سايرايدى ءبىرىن نازىك، ءبىرىن انىق.
داۋسىنداي سىبىزعىنىڭ الىستاعى
قۇلاققا كەيبىر داۋسى كەلدى تالىپ.

بىرەسە شىقىلداعان اششى داۋىس
شەكەڭنەن وتە جازدى قۇلاق جارىپ.
جان-ماقلۇق، شىبىن-شىركەي، قۇرت-قۇمىرسقا
تىڭدادى ورنى-ورنىندا تۇرا قالىپ.

سايرادى بىردە اقىرىن، بىردە قاتتى،
كەيدە ىسقىرىپ، كەي ۋاقىت تاڭداي قاقتى.
جەل تىنىپ، قۇستار قويىپ شۋلاعانىن،
قويلار دا كۇيىسىن تىيىپ، تىڭداپ جاتتى.

كورسەتىپ بار ونەرىن بولدى بۇلبۇل،
ەسەككە قارسى قاراپ قوندى بۇلبۇل.
قاراپ تۇر ەكى كوزىن ايىرماستان،
«سىنشى نە دەر ەكەن؟» - دەپ ەندى بۇلبۇل.

سوندا ەسەك ءسوز ايتادى بۇلبۇل قۇسقا:
«ماقتاۋلى بار عوي ءانپاز ءاربىر تۇستا.
سولاردىڭ بارشاسى دا ادەمى انگە
تاۋىقتىڭ ايعىرىنداي ەمەس ۇستا.

ايتايىن مەن ءبىر اقىل، بۇلبۇل شىراق،
تىڭدا سەن ىلتيپاتپەن سالىپ قۇلاق.
قورازدان ءبىرازىراق ءان ۇيرەنسەڭ،
سايرار ەڭ مۇنان گورى دە ارتىعىراق».

بۇل سوزگە جابىرلەنىپ بۇلبۇل قاتتى،
ءسوز تىڭداپ ونان ءارى تۇرا الماپتى.
«ەسەككە سىناتپاسىن قۇدايىم»، - دەپ،
پىر ەتىپ ۇشىپتى دا كەتىپ قاپتى.

ال ەندى مۇندا قانداي عيبرات بار؟
ەسەكتەي ءىس ەتەتىن كوپ ادامدار.
سارى جەزدەن ساف التىندى ايىرمايتىن
دۇنيەدە بار ەمەس پە نە ناداندار.

ەسەكتەي قالپى كەيبىر ادامداردىڭ،
كوزى تار، كوڭىلى سوقىر جامانداردىڭ.
اسىلدى جاسىق پەنەن تانىمايتىن
سىنىنان ساقتا، اللا، نادانداردىڭ.

احمەت بايتۇرسىن ۇلى

---