جاستارعا
كەل، جاستار، ءبىز ءبىر ءتۇرلى جول تابالىق،
ارام، ايلا، زورلىقسىز مال تابالىق.
وشپەس ءومىر، تاۋسىلماس مال بەرەرلىك
ءبىر ءبىلىمدى دانىشپان جان تابالىق.
ال، ەندى، ولاي بولسا، كىمدى الالىق؟
قازاقتا قاي جاقسى بار كوز سالارلىق؟
شىن ىزدەسەك، تابارمىز شىنى عالىم،
كۇندە كۇيلەي بەرمەلىك بوزبالالىق.
ساق بولالىق، ءبىر شوقىپ، ءبىر قارالىق!
قاراۋىلدار مەزگىل عوي، تۇر، قارالىق!
ءجۇز ايتقانمەن، وزگەنىڭ ءبارى نادان،
جالىنالىق ابايعا، ءجۇر، بارالىق!
ءبىلىمدى سول كىسىدەن ىزدەنەلىك!
«ادەيى ىزدەپ ءبىز كەلدىك سىزگە» دەلىك.
«ءومىر زايا بولماستىق ونەر ۇيرەت،
اقىلىڭدى اياما بىزگە» دەلىك.
«كوپ قۋعا كوزىڭىزدى سۇزبە» دەلىك!
«ۇقپاس دەپ بىزدەن ءۇمىت ۇزبە» دەلىك!
«زالىمدار زاڭ ۇيرەتىپ اداستىردى،
ءبىزدى سال جوندەلەرلىك ىزگە» دەلىك!
تاپقان ىسكە تالاسپاي، شىن كونەلىك!
جۇرتقا كۇلكى بولمالىق، جوندەلەلىك!
ارامدىقپەن، الداۋمەن كۇن وتكىزبەي،
وتىرىككە ولگەنشە، شىنعا ولەلىك!
بۇل اباي ساۋداگەر عوي اقىل ساتقان،
ءارتۇرلى اسىلى كوپ وتپەي جاتقان.
تەگىن بىلسەڭ –الاسىڭ، بوس بەرەدى،
تۇستاسىنان ەشكىم جوق مۇنى تاپقان.
قۇربىلاسى قۋلىق پەن ايلا باققان،
ولاردان الدامشى دەپ كوڭلى قايتقان.
ەندى بىزگە اقىلىن كورسەتىپ تۇر،
الۋشى جوق پا ەكەن دەپ جاستار جاقتان.
الماساق ءۇمىت ۇزەر تاعى جاستان،
ولسەك تە، ۇمتىلالىق وسى باستان.
وتكىزە الماي، ەلىنە قايتسا كوشىپ،
قالامىز اسىل تۇگىل ينە الماستان.
قوي، ويلالىق شاتىلىپ، شاتاسپاستان،
وڭامىز با ابايدان باتا الماستان؟
اسىل الساق، اسىلىن ايامايدى،
كەلدى عوي ءوز ەلىنە ساتا الماستان.
پ ۇلى وتسە، ءۇمىتى بار قۋانباقتان،
ەڭبەگىم جاندى عوي دەپ جۇبانباقتان.
اباي كەتسە، وسى ەلدە كىم قالادى،
نە تابامىز ناداننان سۇرانباقتان؟
قوي، جىگىتتەر، كۇن بولدى ويلانارلىق،
ءبىلىم، ادەت، اقىلدى ويعا الارلىق.
ناداندىقتان ەلىرىپ بوسقا جۇرسەك،
مىنا زامان كورسەتەر بىزگە تارلىق!
ءوزىڭ ءبىلىپ بىرەۋگە قىلساڭ جارلىق،
اسىل سول –اقىل، ءبىلىم بويدا بارلىق.
ايلا، وتىرىك، ارسىزدىق ونەر ەمەس،
مەن دە اناۋداي بولسام دەپ تالاسارلىق.
ۇلكەندەردە مىنەز جوق تاندانارلىق،
ولاردىڭ قىلعان ءىسى – ۇرلىق-قارلىق.
ارام ويدى اقىل دەپ اردان كۇسىپ،
تۇبىندە تارتقىزباي ما ول ءبىر زارلىق؟
مىناۋ اباي – ءبىر عالىم جول شىعارلىق
زامانداسى بولمادى ءسوزدى ۇعارلىق.
امالى جوق، اينالدى ەندى بىزگە،
كۇن تۋدى ەتەگىنە جابىسارلىق.
پۇل اسىلى تابىلسا، قولعا الالىق،
كىسى ەمەس ەسكەرۋسىز بوس قالارلىق.
كۇندە وسىنداي تابىلماس بىزگە باسشى،
كۇن بولسا كەيىنگىدە قوزعالارلىق.
اقىل، ءبىلىم وسىنداي ار جاقتارلىق،
ايلاسىز، وتىرىكسىز جان ساقتارلىق!
ءۇزىپ-جۇلىپ ۇياتسىز اتانباي-اق،
اقىلمەن جول تابالىق ەل باستارلىق!
وسىعان قازاق بار ما جاناسارلىق،
عىلىم، ونەر، اقىلمەن ساناسارلىق؟
جۇرت الماسا، اقىلىن ءبىز الالىق،
وزگەدەي نادان ەمەس اداسارلىق.
بۇل ەلدە تۇك اقىل جوق جاراسارلىق،
راحىم عىپ بىر-بىرىنە قاراسارلىق.
ءوز ابايىن وزدەرى ۇناتپايدى،
شىن نادان وسىلار عوي ءبىز قاشارلىق.
مىنا جۇرتتا مىنەز جوق ويلانارلىق،
بىزگە دە زامان كەلەر سايلانارلىق.
ەلگە ەرىپ ەسەر، باڭگى اتانعانشا،
وي تابالىق جاقسى اتاق بايلانارلىق!
اقىل جوق بۇل قازاقتا ويعا ۇنارلىق،
ءوزىن-وزى تەكسەرىپ، بوي سىنارلىق.
ءبىلىم ىزدەپ بىلۋگە كەسەل بولار،
كورسەقىزار، ك...ءى اشىق بوس قۇمارلىق.
ويلانار ۋاقىت بولدى باس قوسارلىق،
دۇسپان كوپ ەندى بىزگە جول توسارلىق.
ارامدىقتان كوڭىلدى ارىلتالىق،
اقىل ويلاپ، الالعا قول بوسارلىق.
ميداعى وي-تامىرعا جول سالالىق،
جۇرەككە ويمەن سىناپ اپارالىق!
اق جۇرەكتىڭ عادالات قىلعان ءىسىن،
قابىلداۋعا قىزىعىپ قوزعالالىق!
جاراسىمدى مىنەزدى جاتقا الالىق،
جانعا قاس جاماندىقتان ساقتانالىق!
ارسىز، عايبات، وتىرىك، ىنساپسىزدىق –
بۇلاردان بوي تاسالاپ اقتالالىق!
اسپانداپ اسا بەرمەي شاقتالالىق،
الاسىزدىق، ادالدىق جاقتى الالىق!
وتىرىكتەن جالىعىپ، ونەر تاپساق،
ءبىز سوندا جەتىلدىك دەپ ماقتانالىق!
حوش، ەندى كوپ ناداننىڭ ءتىلىن الدىق،
بىرىمىزگە ءبىرىمىز پالە سالدىق.
وي دا جوق، ۇيات تا جوق، كۇندە اڭدىسىپ،
جۇرگەنمەن جاعالاسىپ نە تابا الدىق؟
ارام اقىل ۇيرەندىك ايلا، امالدىق،
قۋلىق پەن وتىرىكتى سايلاپ الدىق.
ىنساپ، راحىم، ۇياتتان جۇگەن ۇستاپ،
ءوزىمىز ەڭ تۇبىندە قايدا باردىق؟
ەلىردىك، ەرەگىستىك، ەلدى جاردىق،
بايلاۋسىز پايداسى جوق ءىس شىعاردىق.
بۇگىن دوس، تاڭ اتسا قاس بولا قالىپ،
بۇلت ەتتىك، مەن بولدىم دەپ ات الارلىق.
تىنىم جوق، تىنىش ءجۇرىپ مال باعارلىق،
ارىز بەردىك باس كەتىپ، ايدالارلىق.
«ەندى بىزگە عادالات ايتا كور» – دەپ،
ءوزىمىز اقىرىندا قايدا باردىق؟
بۇل ىسپەن بويعا ماقتان كىردى، پاڭدىق،
اركىمنىڭ ءالى بار دەپ الار اڭدىق.
جەڭگەنىمىز جەلىكتىك جەلپەڭ قاعىپ،
جەڭىلگەندى جەر بولعان اتقا تاڭدىق.
ورتامىزدان وت جاعىپ، ءورت شىعاردىق،
كورە تۇرا قۇتىرىپ، كۇيىپ-جاندىق.
قوي، ۇيتپەلىك، ءوزىمىز جاراسالىق!
نادانمەن نەگە بىرگە اداسالىق؟!
جامان ايلا، جات مىنەز پايدا بەرمەس،
بويداعى مىنىمىزگە قاراسالىق!
جامان ادەت تاستاۋعا ۇناسالىق!
مىنا مىنەز قالاي دەپ سىناسالىق!
تۇپ-تۋرا بەتىمىزگە ايتىسالىق،
اشۋلانباي، اقىلمەن شىداسالىق!
ارسىز، ارام ايلانى تاستاسالىق!
ادال ىسكە تالاپپەن باستاسالىق!
نەدە بولسا ءبىلىمدى ىزدەنەلىك!
ناداندىقپەن ءبىرجولا قاستاسالىق.
جالعان ايتىپ، بىرەۋگە جالىنبالىق!
ءبىز، ءسىرا، ۇلكەندەردەي قاعىنبالىق!
نادانعا ولسەك-تاعى باعىنبالىق!
وتىرىك، وسەككە ەرىپ سابىلمالىق!
راحىم جوق، قاناعات جوق، ارسىز بولىپ،
جاس بويعا جامان اتاق تاعىنبالىق!
تازا ويلاپ، تاتۋلىق ءىس تابالىق!
جاۋ جوقتا، ءتىپتى جاۋدى ساعىنبالىق!
ادالعا الىمىزشە اياڭدالىق!
ارامعا اياق باسپاي شاباندالىق!
ەلەمەسەڭ، ەسىڭە ەنبەيدى اقىل،
ەسكەرسەڭ، وسى ءسوزىم سەندەرگە انىق.
بولماس ىسكە بۇرتاڭداپ تىرىسپالىق!
بەتكە ايتقاننىڭ ءزارى جوق، ۇرىسپالىق!
كوزگە جىلپىڭ ءقورىنىپ، سىرتقا قىلپىڭ،
ارتىمىزدان قۇر وسەك قىلىسپالىق!
ءسوز بايلاساق، ۋاعدادا تۇرىسالىق،
سىرتىمىزدان جاقسىلىق قىلىسالىق!
«قاشقان –جاۋدان قۇتىلار» دەگەن قانە،
ناداندىقتان جيرەنىپ، جىلىسالىق.
بىلمەگەندى بىلۋگە تىرىسالىق!
جالقاۋلىقتى قوڭىلدەن سىرىسالىق!
بوسقا كۇلگەن كۇلكىنى كۇيلەمەلىك!
شىن اقىلعا مويىندى بۇرىسالىق!
جاقسى ءبىلىم ىزدەۋگە جالىقپالىق!
تابىلماسا، تارىعىپ، تالىقپالىق!
سالاقتىقتى قويالىق، ساق بولالىق!
بىلگەندى، بىلمەگەندى انىقتالىق!
عالىم كورسەك –ءار ءىستى سۇراسالىق!
وندايعا باسىمىزدى قۇراسالىق!
ءوستىپ ىستەپ ءوزىمىز قامدانباساق،
بىزگە اقىل ۇيرەتە الماس مىنا حالىق.
كەيدە بىرگە جۇرەلىك، كەيدە وينالىق!
ويناپ، كۇلىپ، كەشىكپەي وي ويلالىق!
ويىنىمىز از بولسىن، ويىمىز كوپ،
ويمەن تالاپ ەتپەگەن ءىس قويمالىق!
كۇندە كوزدەپ، مىنەزدى تەكسەرەلىك!
ايلانى اقىل دەمەي، سەسكەنەلىك!
ادالدىڭ جولىندا ولسەك، ارمان بار ما؟
اقتى انىققا شىعارام دەپ كورەلىك!
كىسىگە ونى بۇرعان وكپەلەلىك!
ءتىل السا، «مۇنى قوي» دەپ اقىل ايتىپ،
تىڭداماسا، جاۋ كورىپ كەكتەنەلىك!
ءبىلىمدى نەگە بويعا كوپ كورەلىك؟!
اقتان تاۋىپ نەسىپتى جەپ كورەلىك!
ارتىق اقىل ويلانىپ تابا قالساق،
ءبىز-داعى الۋشىعا تەك بەرەلىك!
ناداندىقپەن قارنىمىز توق دەمەلىك!
ءبىز بىلمەگەن ەش اقىل جوق دەمەلىك!
«ايلانى اقىل، ارسىزدىق ادەپ قوي» دەپ،
ارامدى الال، اسىلدى بوق دەمەلىك!
اقىلدى سول – ىنساپ پەن ار ساقتايدى،
ارسىز سول –ارامدىقپەن جان ساقتايدى.
ادال سول –تازا ەڭبەكپەن كۇنىن كورىپ،
جانى ءۇشىن ادامشىلىق ار ساتپايدى.
جالعانشىلار ءسوز ايتسا، «سىرىم» دەيدى،
ءبىلىپ قويساڭ، «بۇ دا ءبىر قىرىم» دەيدى.
«انشەيىن بايقايىن دەپ ايتىپ ەدىم،
وتىرىگىمدى ۇستاپ پا ەڭ بۇرىن؟» دەيدى.
ناداندار ءتورت اياقتى مالعا ۇقسايدى،
قاڭعىرعان تاماق ىزدەپ اڭعا ۇقسايدى،
ءوز بەتىمەن تاباتىن ونەرى جوق،
تالاپسىز، ءولى سۇيەك جانعا ۇقسايدى.
بۇلار –ءمالىم، ساتىپ ءجۇر، كوردىڭ مۇنى،
بولمايدى كىمگە زالال مۇنىڭ ءتۇبى؟
وزدەرى بىرەۋىنە ءبىرى ساتسىن،
المالىق ءبىز قىزىعىپ ەندى وسىنى!
ساتادى وتىرىگىن شىنعا جاستاپ،
ءجۇرمىز دەپ جاراسىمدى ونەر باستاپ.
اينالاسى بەلگىلى از اقشا عوي،
پالشەسىن تاۋىسايىق جىرتىپ تاستاپ!
وسى جۇرت وتىرىكپەن ءجۇر تۋ ۇستاپ،
ايلانى نە قىلامىز بەرسە ۋىستاپ؟
كۇنى بۇرىن وندايعا جۋىمالىق!
ورىن الىپ، كەتپەسىن بوي قۋىستاپ.
ايلا ورنىنا اقىلدى جۇمىستالىق!
وتىرىكتىڭ ورنىنا شىن ۇستالىق!
جالعان ايتىپ، جان ساتىپ، جالىنباي-اق،
تۋرا جولدا تۇرىپ-اق تىنىستالىق!
ءوز اكەمىز ايتسا دا ۇنامالىق،
اعامىزدىڭ ءسوزى دەپ تىڭدامالىق:
ۇيرەتكەنى ونەر مە، ارەكەت پە،–
ءوزىمىز ورتامىزدا سىنعا الالىق!
ولار بىزگە وقى دەر قۋ بولماقتى،
ۋاعداسىز، جالعانشى سۋ بولماقتى.
سىياز سايىن اركىممەن ارپالىسىپ،
كۇندە داۋ، كۇندە جانجال، شۋ بولماقتى.
ونەر قىلما ار ساتىپ، جالدانباقتى!
ۇلىق بولىپ، ەلدى جەپ مالدانباقتى!
بىرەۋدى جەپ، بىرەۋدى تابامىز با،
قاشان جاقسى كورۋشى ەك الدانباقتى؟
ولسەڭ دە ونداي سوزگە قۇلاق سالما!
اردان كۇسىپ، اقىلدان قۇرى قالما!
اكەڭ تۇگىل، ارعى اتاڭ ايتسا-داعى،
ءبىلىمى جوق ناداننىڭ ءتىلىن الما!
قۋلىقتى ءبىز قىلعانمەن، ول قىلماي ما؟
بىزگە دە وڭكەي نادان جابىلماي ما؟
ايلا، ارامدىق، ارسىزدىق، ىنساپسىزدىق
بىزگە بار دا، وزگەگە تابىلماي ما؟
جاماندىق كۇنا بولىپ جازىلماي ما؟
ادالدىقپەن جيعان مال باعىلماي ما؟
ۋاعداشىل بولعان جان ولە قالىپ،
وتىرىكشى قۇدايعا شاعىلماي ما؟
ءومىر ونبەس ءبىر كۇنگى قىلعان جالعا،
كوز تويماس ءۇزىپ-جۇلىپ العان مالعا،
جۇرتتىڭ ءىسى نەگە ءجون بولماسىن دەپ،
وي ۇناماي، وندايعا ولسەڭ نانبا!
ماقتانبالىق ايلامەن الداعانعا!
نادان بوپ، ۇقسامالىق ايۋان مالعا!
جان بىتكەننىڭ بارىنە جارا سالىپ،
جان ساقتاعان نە بولار جالعىز تاڭعا؟
زالالى تيە بەرسە مۇقىم جانعا،
راحىمسىز، قايىرىمسىز بوپ قىسىلعانعا،
نە دۇنيە، نە بولماسا اقيرەتتە
بولار-اق ءبىر قيىندىق شىبىن جانعا!
زالىم كىسى كىرمەيدى ءتىپتى سانعا،
سىنايتۇعىن ءبىر سىنشى تابىلعاندا.
بىلىمدىگىڭ بيت شاققان قۇرلى بولماس،
تامام كۇناڭ جيىلىپ جابىلعاندا.
ار قايدا؟ راحىم قايدا؟ ادەپ قايدا؟
بىت-شىت بوپ نەگە ءجۇرمىز ءاربىر سايدا؟
كوز جۇمىپ، «كوپپەن كورگەن ۇلى توي» دەپ،–
بەرەدى بۇل ناداندىق كىمگە پايدا؟
بىلىمدىگە ءبىلىمسىز باعىنباي ما؟
ىزدەسە، پەندەگە جول تابىلماي ما؟
اقتى قويىپ، ارامدى ادەت ەتسەك،
دەنەمىز دوزاققا ءوزى جاعىلماي ما؟
اجال وعى ءبىر كۇنى اتىلماي ما؟
تۋرا كەلسە، ءتىل تارتپاي قاتىرماي ما؟
«ءالحيللا اسسالاتا جانازا» دەپ،
اق كەبىنگە ورالىپ جاتىلماي ما؟
قاي پەندە جولىقپايدى وسىندايعا،
سونى ويلاپ جۇرەگىمىز شوشىنباي ما؟
«دۇنيەدە نە قىلدىڭ، نە قويدىڭ؟» دەپ،–
الدىڭدا نەشە جەردە توسىلماي ما؟
جاتپالىق جالقاۋلانىپ ءتىپتى جايعا،
جايلى اقىل ويلانالىق جانعا پايدا.
كەيىنگىنىڭ قالمالىق وبالىنا،
سوندا ماقۇل بولامىز ءبىر قۇدايعا.
وسى ەل ءجۇر وتىرىكتى ۇنەم قىلىپ،
اقتى قويىپ، ارامعا كوڭىل بۇرىپ.
قۋدىراڭداپ، قۋ، بىلگىش اتانام دەپ،
شىعارادى ءبىر پالە قاراپ تۇرىپ.
بىرەۋىنە بىرەۋى قاقپان قۇرىپ،
اڭداۋسىزدا كەتەم دەر ءبىر ءتۇسىرىپ.
بىلە سالا قىلادى و دا قۋلىق،
اياعى ساۋ جان قالماس ءسۇيتىپ ءجۇرىپ.
ماقتانادى جەتىلگەن كىسىمسىنىپ،
«قۋلىققا قالىپپىن،– دەپ،– قاتتى ىسىلىپ».
«ەل مىنەزى قولىمدا ساناۋلى»،– دەپ،
جان بىتكەننىڭ ايلاسىن ءوزى ءبىلىپ.
ايتقاندا وتىرىكتى سۋداي قىلىپ،
شىندى ەسكەرگەن ادام جوق كوزىنە ءىلىپ.
«قۋ» دەسەڭ، قۇلاعىنا ءبىر كىرمەيدى،
ەزۋىن تاستار ما ەدى، ءسىرا، ءتىلىپ!
توقتالعان ءبىر پەندە جوق قىرى سىنىپ،
موينىنا ابدەن العان سايتان ءمىنىپ.
ايتساڭ-اق، «اناۋ قۋ» دەپ جىمىڭدايدى،
سوعان ىزا بولاسىڭ ىشتەن تىنىپ.
ارامدىققا وسى جۇرت ءجۇر ۇمسىنىپ،
ازدان بەرى تىم كەتتى قۇداي ۇرىپ.
بىلمەگەنى بىلگەننىڭ ءتىلىن الماي،
ءبارى بىردەي شۋلايدى يتتەي ءۇرىپ.
ءبىر كۇن بىرەۋ جالعانمەن ءجۇر قۇتىلىپ،
بىرەۋ ءجۇر ايلامەنەن ءۇزىپ-جۇلىپ،
ەرتەڭ كورسەڭ، ەكەۋى قولعا ءتۇسىپ،
كەسكەكتەگەن تۇلكىدەي تۇر تۇتىلىپ.
ارامدىقتان شىعادى كىم سىتىلىپ؟
ءبىر جەلىكسە، كەتەدى تىم قۇتىرىپ،
«جىعىلعان جان كۇرەسكە تويماس» دەگەن،
قارتا ويناعان كىسىدەي كۇندە ۇتىلىپ.
اباي ءجۇر سونى مازاق ولەڭ قىلىپ،
بىرەۋى ۇعار ما دەپ كوزى اشىلىپ،
بىزگە دە ءبىرازىراق ايتقانى بار،
«قۇر قىلجاقتاي بەرمە،– دەپ،– بوسقا كۇلىپ».
ۇقساتىپ، ۇناسىمدى سىيىستىرىپ،
جاستى دا جامانداپتى قيىستىرىپ.
ويىن-كۇلكى – بار قىلعان مىنەزىمىز،
بىرەۋىن دە قالدىرماي جيىستىرىپ.
تىم تۋرالاپ ايتىپتى سۇعىندىرىپ،
بىلگەنگە ۇيرەتىپتى ۇعىندىرىپ.
كورىپ تۇرعان مىنەزدى جاسىرسىن با؟
اركىمگە-اق كەتكەن ەكەن جۇعىندىرىپ.
سوزبەن دە، ولەڭمەن دە ساباق بەرىپ،
السىن دەپ كەرەكتىسىن ءوزى تەرىپ.
شيقانىمدى ەزگەندەي شىقتى جانىم،
ايتقاندا ەستىگەندەر ۇعىپ كەلىپ.
ءشۇۋ دەگەندە بۇل ءسوزى جانعا باتتى،
بۇرىن ونداي كورگەم جوق جاماناتتى.
قايىرۋسىز، قاعۋسىز وسكەن باسىم،
بۇلقىندىم شۋ اساۋداي موينى قاتتى.
ەستىگەن سوڭ، جۇرەكتە ءتۇيىن جاتتى،
سول ءتۇيىن تىنىشتاتپاي كوپ ويلاتتى.
«نەگە مۇنداي قاتتى ايتتى؟» – دەپ ويلاسام،
ولەڭىنىڭ سىرتى اششى، ءىشى ءتاتتى!
جانى اشىپ، جاقسى سوقپاق تازالاپتى،
«جىگەرلەنسىن، ءبىلسىن» دەپ تابالاپتى.
«جوبا كورمەي، جۇگەنسىز كەتپەسىن» دەپ،–
قاتتى سوزبەن قايىرىپ قامالاپتى.
ەندى ويلادىم «قايراتقا مىنەيىن» دەپ،
«ءبىلىمدىنىڭ قادىرىن بىلەيىن» دەپ.
«اقىل سوزبەن ارقاما كۇندە ۇرعىزىپ،
تالاپپەن ءتۇزۋ جولعا كىرەيىن» دەپ.
«مەن نەگە كۇلكى بولىپ جۇرەيىن» دەپ،
«ءوزىم ءبىلىپ، بىرەۋگە كۇلەيىن» دەپ.
«شىن نادانعا اتار تاڭ بولمايدى ەكەن،
ءبىلىم ىزدەپ، قۇدايدان تىلەيىن» دەپ.
«بىلمەككە تالاپ ەتىپ كورەيىن» دەپ،
«شىن سوزگە كوڭىلىمدى بولەيىن» دەپ،
«نادان بولىپ قورلىقتى كورگەنىمشە،
ەستىنىڭ ايتقانىمەن ولەيىن» دەپ.
ۇلكەندەر ۇمتىلمايدى «ۇعايىن» دەپ،
«مەن-داعى بۇل قىلىقتان شىعايىن» دەپ.
ايتقان سايىن اياعىن كەر باسادى،
قۇلاعىنا ماقتانى تىعايىن دەپ.
قۇمارى – قۋلىقپەنەن جىعايىن دەپ،
ايلامەن اياعىما بۇعايىن دەپ،
ءبارى ىشىنەن قانجارىن بايلانىپ ءجۇر،
كورىنگەننىڭ كوزىنە سۇعايىن دەپ.
حالالعا ويلامايدى شىدايىن دەپ،
ارامنىڭ ءتۇبى بولار ۋايىم دەپ.
كۇندە جاۋ بوپ، كۇرىلدەپ، جۇلىسادى،
تەك وتىرعان ءبىر جان جوق «قۇدايىم» دەپ.
بايلادىم بەلدى بەكەم بۋايىن دەپ،
جۇرەكتى ادالدىقپەن جۋايىن دەپ.
تالپىنعان ماقسات ىزدەپ ماقرۇم قالماس،
ادامدىق عىلىم جولىن قۋايىن دەپ.
ارام، ايلا، زورلىقسىز مال تابالىق.
وشپەس ءومىر، تاۋسىلماس مال بەرەرلىك
ءبىر ءبىلىمدى دانىشپان جان تابالىق.
ال، ەندى، ولاي بولسا، كىمدى الالىق؟
قازاقتا قاي جاقسى بار كوز سالارلىق؟
شىن ىزدەسەك، تابارمىز شىنى عالىم،
كۇندە كۇيلەي بەرمەلىك بوزبالالىق.
ساق بولالىق، ءبىر شوقىپ، ءبىر قارالىق!
قاراۋىلدار مەزگىل عوي، تۇر، قارالىق!
ءجۇز ايتقانمەن، وزگەنىڭ ءبارى نادان،
جالىنالىق ابايعا، ءجۇر، بارالىق!
ءبىلىمدى سول كىسىدەن ىزدەنەلىك!
«ادەيى ىزدەپ ءبىز كەلدىك سىزگە» دەلىك.
«ءومىر زايا بولماستىق ونەر ۇيرەت،
اقىلىڭدى اياما بىزگە» دەلىك.
«كوپ قۋعا كوزىڭىزدى سۇزبە» دەلىك!
«ۇقپاس دەپ بىزدەن ءۇمىت ۇزبە» دەلىك!
«زالىمدار زاڭ ۇيرەتىپ اداستىردى،
ءبىزدى سال جوندەلەرلىك ىزگە» دەلىك!
تاپقان ىسكە تالاسپاي، شىن كونەلىك!
جۇرتقا كۇلكى بولمالىق، جوندەلەلىك!
ارامدىقپەن، الداۋمەن كۇن وتكىزبەي،
وتىرىككە ولگەنشە، شىنعا ولەلىك!
بۇل اباي ساۋداگەر عوي اقىل ساتقان،
ءارتۇرلى اسىلى كوپ وتپەي جاتقان.
تەگىن بىلسەڭ –الاسىڭ، بوس بەرەدى،
تۇستاسىنان ەشكىم جوق مۇنى تاپقان.
قۇربىلاسى قۋلىق پەن ايلا باققان،
ولاردان الدامشى دەپ كوڭلى قايتقان.
ەندى بىزگە اقىلىن كورسەتىپ تۇر،
الۋشى جوق پا ەكەن دەپ جاستار جاقتان.
الماساق ءۇمىت ۇزەر تاعى جاستان،
ولسەك تە، ۇمتىلالىق وسى باستان.
وتكىزە الماي، ەلىنە قايتسا كوشىپ،
قالامىز اسىل تۇگىل ينە الماستان.
قوي، ويلالىق شاتىلىپ، شاتاسپاستان،
وڭامىز با ابايدان باتا الماستان؟
اسىل الساق، اسىلىن ايامايدى،
كەلدى عوي ءوز ەلىنە ساتا الماستان.
پ ۇلى وتسە، ءۇمىتى بار قۋانباقتان،
ەڭبەگىم جاندى عوي دەپ جۇبانباقتان.
اباي كەتسە، وسى ەلدە كىم قالادى،
نە تابامىز ناداننان سۇرانباقتان؟
قوي، جىگىتتەر، كۇن بولدى ويلانارلىق،
ءبىلىم، ادەت، اقىلدى ويعا الارلىق.
ناداندىقتان ەلىرىپ بوسقا جۇرسەك،
مىنا زامان كورسەتەر بىزگە تارلىق!
ءوزىڭ ءبىلىپ بىرەۋگە قىلساڭ جارلىق،
اسىل سول –اقىل، ءبىلىم بويدا بارلىق.
ايلا، وتىرىك، ارسىزدىق ونەر ەمەس،
مەن دە اناۋداي بولسام دەپ تالاسارلىق.
ۇلكەندەردە مىنەز جوق تاندانارلىق،
ولاردىڭ قىلعان ءىسى – ۇرلىق-قارلىق.
ارام ويدى اقىل دەپ اردان كۇسىپ،
تۇبىندە تارتقىزباي ما ول ءبىر زارلىق؟
مىناۋ اباي – ءبىر عالىم جول شىعارلىق
زامانداسى بولمادى ءسوزدى ۇعارلىق.
امالى جوق، اينالدى ەندى بىزگە،
كۇن تۋدى ەتەگىنە جابىسارلىق.
پۇل اسىلى تابىلسا، قولعا الالىق،
كىسى ەمەس ەسكەرۋسىز بوس قالارلىق.
كۇندە وسىنداي تابىلماس بىزگە باسشى،
كۇن بولسا كەيىنگىدە قوزعالارلىق.
اقىل، ءبىلىم وسىنداي ار جاقتارلىق،
ايلاسىز، وتىرىكسىز جان ساقتارلىق!
ءۇزىپ-جۇلىپ ۇياتسىز اتانباي-اق،
اقىلمەن جول تابالىق ەل باستارلىق!
وسىعان قازاق بار ما جاناسارلىق،
عىلىم، ونەر، اقىلمەن ساناسارلىق؟
جۇرت الماسا، اقىلىن ءبىز الالىق،
وزگەدەي نادان ەمەس اداسارلىق.
بۇل ەلدە تۇك اقىل جوق جاراسارلىق،
راحىم عىپ بىر-بىرىنە قاراسارلىق.
ءوز ابايىن وزدەرى ۇناتپايدى،
شىن نادان وسىلار عوي ءبىز قاشارلىق.
مىنا جۇرتتا مىنەز جوق ويلانارلىق،
بىزگە دە زامان كەلەر سايلانارلىق.
ەلگە ەرىپ ەسەر، باڭگى اتانعانشا،
وي تابالىق جاقسى اتاق بايلانارلىق!
اقىل جوق بۇل قازاقتا ويعا ۇنارلىق،
ءوزىن-وزى تەكسەرىپ، بوي سىنارلىق.
ءبىلىم ىزدەپ بىلۋگە كەسەل بولار،
كورسەقىزار، ك...ءى اشىق بوس قۇمارلىق.
ويلانار ۋاقىت بولدى باس قوسارلىق،
دۇسپان كوپ ەندى بىزگە جول توسارلىق.
ارامدىقتان كوڭىلدى ارىلتالىق،
اقىل ويلاپ، الالعا قول بوسارلىق.
ميداعى وي-تامىرعا جول سالالىق،
جۇرەككە ويمەن سىناپ اپارالىق!
اق جۇرەكتىڭ عادالات قىلعان ءىسىن،
قابىلداۋعا قىزىعىپ قوزعالالىق!
جاراسىمدى مىنەزدى جاتقا الالىق،
جانعا قاس جاماندىقتان ساقتانالىق!
ارسىز، عايبات، وتىرىك، ىنساپسىزدىق –
بۇلاردان بوي تاسالاپ اقتالالىق!
اسپانداپ اسا بەرمەي شاقتالالىق،
الاسىزدىق، ادالدىق جاقتى الالىق!
وتىرىكتەن جالىعىپ، ونەر تاپساق،
ءبىز سوندا جەتىلدىك دەپ ماقتانالىق!
حوش، ەندى كوپ ناداننىڭ ءتىلىن الدىق،
بىرىمىزگە ءبىرىمىز پالە سالدىق.
وي دا جوق، ۇيات تا جوق، كۇندە اڭدىسىپ،
جۇرگەنمەن جاعالاسىپ نە تابا الدىق؟
ارام اقىل ۇيرەندىك ايلا، امالدىق،
قۋلىق پەن وتىرىكتى سايلاپ الدىق.
ىنساپ، راحىم، ۇياتتان جۇگەن ۇستاپ،
ءوزىمىز ەڭ تۇبىندە قايدا باردىق؟
ەلىردىك، ەرەگىستىك، ەلدى جاردىق،
بايلاۋسىز پايداسى جوق ءىس شىعاردىق.
بۇگىن دوس، تاڭ اتسا قاس بولا قالىپ،
بۇلت ەتتىك، مەن بولدىم دەپ ات الارلىق.
تىنىم جوق، تىنىش ءجۇرىپ مال باعارلىق،
ارىز بەردىك باس كەتىپ، ايدالارلىق.
«ەندى بىزگە عادالات ايتا كور» – دەپ،
ءوزىمىز اقىرىندا قايدا باردىق؟
بۇل ىسپەن بويعا ماقتان كىردى، پاڭدىق،
اركىمنىڭ ءالى بار دەپ الار اڭدىق.
جەڭگەنىمىز جەلىكتىك جەلپەڭ قاعىپ،
جەڭىلگەندى جەر بولعان اتقا تاڭدىق.
ورتامىزدان وت جاعىپ، ءورت شىعاردىق،
كورە تۇرا قۇتىرىپ، كۇيىپ-جاندىق.
قوي، ۇيتپەلىك، ءوزىمىز جاراسالىق!
نادانمەن نەگە بىرگە اداسالىق؟!
جامان ايلا، جات مىنەز پايدا بەرمەس،
بويداعى مىنىمىزگە قاراسالىق!
جامان ادەت تاستاۋعا ۇناسالىق!
مىنا مىنەز قالاي دەپ سىناسالىق!
تۇپ-تۋرا بەتىمىزگە ايتىسالىق،
اشۋلانباي، اقىلمەن شىداسالىق!
ارسىز، ارام ايلانى تاستاسالىق!
ادال ىسكە تالاپپەن باستاسالىق!
نەدە بولسا ءبىلىمدى ىزدەنەلىك!
ناداندىقپەن ءبىرجولا قاستاسالىق.
جالعان ايتىپ، بىرەۋگە جالىنبالىق!
ءبىز، ءسىرا، ۇلكەندەردەي قاعىنبالىق!
نادانعا ولسەك-تاعى باعىنبالىق!
وتىرىك، وسەككە ەرىپ سابىلمالىق!
راحىم جوق، قاناعات جوق، ارسىز بولىپ،
جاس بويعا جامان اتاق تاعىنبالىق!
تازا ويلاپ، تاتۋلىق ءىس تابالىق!
جاۋ جوقتا، ءتىپتى جاۋدى ساعىنبالىق!
ادالعا الىمىزشە اياڭدالىق!
ارامعا اياق باسپاي شاباندالىق!
ەلەمەسەڭ، ەسىڭە ەنبەيدى اقىل،
ەسكەرسەڭ، وسى ءسوزىم سەندەرگە انىق.
بولماس ىسكە بۇرتاڭداپ تىرىسپالىق!
بەتكە ايتقاننىڭ ءزارى جوق، ۇرىسپالىق!
كوزگە جىلپىڭ ءقورىنىپ، سىرتقا قىلپىڭ،
ارتىمىزدان قۇر وسەك قىلىسپالىق!
ءسوز بايلاساق، ۋاعدادا تۇرىسالىق،
سىرتىمىزدان جاقسىلىق قىلىسالىق!
«قاشقان –جاۋدان قۇتىلار» دەگەن قانە،
ناداندىقتان جيرەنىپ، جىلىسالىق.
بىلمەگەندى بىلۋگە تىرىسالىق!
جالقاۋلىقتى قوڭىلدەن سىرىسالىق!
بوسقا كۇلگەن كۇلكىنى كۇيلەمەلىك!
شىن اقىلعا مويىندى بۇرىسالىق!
جاقسى ءبىلىم ىزدەۋگە جالىقپالىق!
تابىلماسا، تارىعىپ، تالىقپالىق!
سالاقتىقتى قويالىق، ساق بولالىق!
بىلگەندى، بىلمەگەندى انىقتالىق!
عالىم كورسەك –ءار ءىستى سۇراسالىق!
وندايعا باسىمىزدى قۇراسالىق!
ءوستىپ ىستەپ ءوزىمىز قامدانباساق،
بىزگە اقىل ۇيرەتە الماس مىنا حالىق.
كەيدە بىرگە جۇرەلىك، كەيدە وينالىق!
ويناپ، كۇلىپ، كەشىكپەي وي ويلالىق!
ويىنىمىز از بولسىن، ويىمىز كوپ،
ويمەن تالاپ ەتپەگەن ءىس قويمالىق!
كۇندە كوزدەپ، مىنەزدى تەكسەرەلىك!
ايلانى اقىل دەمەي، سەسكەنەلىك!
ادالدىڭ جولىندا ولسەك، ارمان بار ما؟
اقتى انىققا شىعارام دەپ كورەلىك!
كىسىگە ونى بۇرعان وكپەلەلىك!
ءتىل السا، «مۇنى قوي» دەپ اقىل ايتىپ،
تىڭداماسا، جاۋ كورىپ كەكتەنەلىك!
ءبىلىمدى نەگە بويعا كوپ كورەلىك؟!
اقتان تاۋىپ نەسىپتى جەپ كورەلىك!
ارتىق اقىل ويلانىپ تابا قالساق،
ءبىز-داعى الۋشىعا تەك بەرەلىك!
ناداندىقپەن قارنىمىز توق دەمەلىك!
ءبىز بىلمەگەن ەش اقىل جوق دەمەلىك!
«ايلانى اقىل، ارسىزدىق ادەپ قوي» دەپ،
ارامدى الال، اسىلدى بوق دەمەلىك!
اقىلدى سول – ىنساپ پەن ار ساقتايدى،
ارسىز سول –ارامدىقپەن جان ساقتايدى.
ادال سول –تازا ەڭبەكپەن كۇنىن كورىپ،
جانى ءۇشىن ادامشىلىق ار ساتپايدى.
جالعانشىلار ءسوز ايتسا، «سىرىم» دەيدى،
ءبىلىپ قويساڭ، «بۇ دا ءبىر قىرىم» دەيدى.
«انشەيىن بايقايىن دەپ ايتىپ ەدىم،
وتىرىگىمدى ۇستاپ پا ەڭ بۇرىن؟» دەيدى.
ناداندار ءتورت اياقتى مالعا ۇقسايدى،
قاڭعىرعان تاماق ىزدەپ اڭعا ۇقسايدى،
ءوز بەتىمەن تاباتىن ونەرى جوق،
تالاپسىز، ءولى سۇيەك جانعا ۇقسايدى.
بۇلار –ءمالىم، ساتىپ ءجۇر، كوردىڭ مۇنى،
بولمايدى كىمگە زالال مۇنىڭ ءتۇبى؟
وزدەرى بىرەۋىنە ءبىرى ساتسىن،
المالىق ءبىز قىزىعىپ ەندى وسىنى!
ساتادى وتىرىگىن شىنعا جاستاپ،
ءجۇرمىز دەپ جاراسىمدى ونەر باستاپ.
اينالاسى بەلگىلى از اقشا عوي،
پالشەسىن تاۋىسايىق جىرتىپ تاستاپ!
وسى جۇرت وتىرىكپەن ءجۇر تۋ ۇستاپ،
ايلانى نە قىلامىز بەرسە ۋىستاپ؟
كۇنى بۇرىن وندايعا جۋىمالىق!
ورىن الىپ، كەتپەسىن بوي قۋىستاپ.
ايلا ورنىنا اقىلدى جۇمىستالىق!
وتىرىكتىڭ ورنىنا شىن ۇستالىق!
جالعان ايتىپ، جان ساتىپ، جالىنباي-اق،
تۋرا جولدا تۇرىپ-اق تىنىستالىق!
ءوز اكەمىز ايتسا دا ۇنامالىق،
اعامىزدىڭ ءسوزى دەپ تىڭدامالىق:
ۇيرەتكەنى ونەر مە، ارەكەت پە،–
ءوزىمىز ورتامىزدا سىنعا الالىق!
ولار بىزگە وقى دەر قۋ بولماقتى،
ۋاعداسىز، جالعانشى سۋ بولماقتى.
سىياز سايىن اركىممەن ارپالىسىپ،
كۇندە داۋ، كۇندە جانجال، شۋ بولماقتى.
ونەر قىلما ار ساتىپ، جالدانباقتى!
ۇلىق بولىپ، ەلدى جەپ مالدانباقتى!
بىرەۋدى جەپ، بىرەۋدى تابامىز با،
قاشان جاقسى كورۋشى ەك الدانباقتى؟
ولسەڭ دە ونداي سوزگە قۇلاق سالما!
اردان كۇسىپ، اقىلدان قۇرى قالما!
اكەڭ تۇگىل، ارعى اتاڭ ايتسا-داعى،
ءبىلىمى جوق ناداننىڭ ءتىلىن الما!
قۋلىقتى ءبىز قىلعانمەن، ول قىلماي ما؟
بىزگە دە وڭكەي نادان جابىلماي ما؟
ايلا، ارامدىق، ارسىزدىق، ىنساپسىزدىق
بىزگە بار دا، وزگەگە تابىلماي ما؟
جاماندىق كۇنا بولىپ جازىلماي ما؟
ادالدىقپەن جيعان مال باعىلماي ما؟
ۋاعداشىل بولعان جان ولە قالىپ،
وتىرىكشى قۇدايعا شاعىلماي ما؟
ءومىر ونبەس ءبىر كۇنگى قىلعان جالعا،
كوز تويماس ءۇزىپ-جۇلىپ العان مالعا،
جۇرتتىڭ ءىسى نەگە ءجون بولماسىن دەپ،
وي ۇناماي، وندايعا ولسەڭ نانبا!
ماقتانبالىق ايلامەن الداعانعا!
نادان بوپ، ۇقسامالىق ايۋان مالعا!
جان بىتكەننىڭ بارىنە جارا سالىپ،
جان ساقتاعان نە بولار جالعىز تاڭعا؟
زالالى تيە بەرسە مۇقىم جانعا،
راحىمسىز، قايىرىمسىز بوپ قىسىلعانعا،
نە دۇنيە، نە بولماسا اقيرەتتە
بولار-اق ءبىر قيىندىق شىبىن جانعا!
زالىم كىسى كىرمەيدى ءتىپتى سانعا،
سىنايتۇعىن ءبىر سىنشى تابىلعاندا.
بىلىمدىگىڭ بيت شاققان قۇرلى بولماس،
تامام كۇناڭ جيىلىپ جابىلعاندا.
ار قايدا؟ راحىم قايدا؟ ادەپ قايدا؟
بىت-شىت بوپ نەگە ءجۇرمىز ءاربىر سايدا؟
كوز جۇمىپ، «كوپپەن كورگەن ۇلى توي» دەپ،–
بەرەدى بۇل ناداندىق كىمگە پايدا؟
بىلىمدىگە ءبىلىمسىز باعىنباي ما؟
ىزدەسە، پەندەگە جول تابىلماي ما؟
اقتى قويىپ، ارامدى ادەت ەتسەك،
دەنەمىز دوزاققا ءوزى جاعىلماي ما؟
اجال وعى ءبىر كۇنى اتىلماي ما؟
تۋرا كەلسە، ءتىل تارتپاي قاتىرماي ما؟
«ءالحيللا اسسالاتا جانازا» دەپ،
اق كەبىنگە ورالىپ جاتىلماي ما؟
قاي پەندە جولىقپايدى وسىندايعا،
سونى ويلاپ جۇرەگىمىز شوشىنباي ما؟
«دۇنيەدە نە قىلدىڭ، نە قويدىڭ؟» دەپ،–
الدىڭدا نەشە جەردە توسىلماي ما؟
جاتپالىق جالقاۋلانىپ ءتىپتى جايعا،
جايلى اقىل ويلانالىق جانعا پايدا.
كەيىنگىنىڭ قالمالىق وبالىنا،
سوندا ماقۇل بولامىز ءبىر قۇدايعا.
وسى ەل ءجۇر وتىرىكتى ۇنەم قىلىپ،
اقتى قويىپ، ارامعا كوڭىل بۇرىپ.
قۋدىراڭداپ، قۋ، بىلگىش اتانام دەپ،
شىعارادى ءبىر پالە قاراپ تۇرىپ.
بىرەۋىنە بىرەۋى قاقپان قۇرىپ،
اڭداۋسىزدا كەتەم دەر ءبىر ءتۇسىرىپ.
بىلە سالا قىلادى و دا قۋلىق،
اياعى ساۋ جان قالماس ءسۇيتىپ ءجۇرىپ.
ماقتانادى جەتىلگەن كىسىمسىنىپ،
«قۋلىققا قالىپپىن،– دەپ،– قاتتى ىسىلىپ».
«ەل مىنەزى قولىمدا ساناۋلى»،– دەپ،
جان بىتكەننىڭ ايلاسىن ءوزى ءبىلىپ.
ايتقاندا وتىرىكتى سۋداي قىلىپ،
شىندى ەسكەرگەن ادام جوق كوزىنە ءىلىپ.
«قۋ» دەسەڭ، قۇلاعىنا ءبىر كىرمەيدى،
ەزۋىن تاستار ما ەدى، ءسىرا، ءتىلىپ!
توقتالعان ءبىر پەندە جوق قىرى سىنىپ،
موينىنا ابدەن العان سايتان ءمىنىپ.
ايتساڭ-اق، «اناۋ قۋ» دەپ جىمىڭدايدى،
سوعان ىزا بولاسىڭ ىشتەن تىنىپ.
ارامدىققا وسى جۇرت ءجۇر ۇمسىنىپ،
ازدان بەرى تىم كەتتى قۇداي ۇرىپ.
بىلمەگەنى بىلگەننىڭ ءتىلىن الماي،
ءبارى بىردەي شۋلايدى يتتەي ءۇرىپ.
ءبىر كۇن بىرەۋ جالعانمەن ءجۇر قۇتىلىپ،
بىرەۋ ءجۇر ايلامەنەن ءۇزىپ-جۇلىپ،
ەرتەڭ كورسەڭ، ەكەۋى قولعا ءتۇسىپ،
كەسكەكتەگەن تۇلكىدەي تۇر تۇتىلىپ.
ارامدىقتان شىعادى كىم سىتىلىپ؟
ءبىر جەلىكسە، كەتەدى تىم قۇتىرىپ،
«جىعىلعان جان كۇرەسكە تويماس» دەگەن،
قارتا ويناعان كىسىدەي كۇندە ۇتىلىپ.
اباي ءجۇر سونى مازاق ولەڭ قىلىپ،
بىرەۋى ۇعار ما دەپ كوزى اشىلىپ،
بىزگە دە ءبىرازىراق ايتقانى بار،
«قۇر قىلجاقتاي بەرمە،– دەپ،– بوسقا كۇلىپ».
ۇقساتىپ، ۇناسىمدى سىيىستىرىپ،
جاستى دا جامانداپتى قيىستىرىپ.
ويىن-كۇلكى – بار قىلعان مىنەزىمىز،
بىرەۋىن دە قالدىرماي جيىستىرىپ.
تىم تۋرالاپ ايتىپتى سۇعىندىرىپ،
بىلگەنگە ۇيرەتىپتى ۇعىندىرىپ.
كورىپ تۇرعان مىنەزدى جاسىرسىن با؟
اركىمگە-اق كەتكەن ەكەن جۇعىندىرىپ.
سوزبەن دە، ولەڭمەن دە ساباق بەرىپ،
السىن دەپ كەرەكتىسىن ءوزى تەرىپ.
شيقانىمدى ەزگەندەي شىقتى جانىم،
ايتقاندا ەستىگەندەر ۇعىپ كەلىپ.
ءشۇۋ دەگەندە بۇل ءسوزى جانعا باتتى،
بۇرىن ونداي كورگەم جوق جاماناتتى.
قايىرۋسىز، قاعۋسىز وسكەن باسىم،
بۇلقىندىم شۋ اساۋداي موينى قاتتى.
ەستىگەن سوڭ، جۇرەكتە ءتۇيىن جاتتى،
سول ءتۇيىن تىنىشتاتپاي كوپ ويلاتتى.
«نەگە مۇنداي قاتتى ايتتى؟» – دەپ ويلاسام،
ولەڭىنىڭ سىرتى اششى، ءىشى ءتاتتى!
جانى اشىپ، جاقسى سوقپاق تازالاپتى،
«جىگەرلەنسىن، ءبىلسىن» دەپ تابالاپتى.
«جوبا كورمەي، جۇگەنسىز كەتپەسىن» دەپ،–
قاتتى سوزبەن قايىرىپ قامالاپتى.
ەندى ويلادىم «قايراتقا مىنەيىن» دەپ،
«ءبىلىمدىنىڭ قادىرىن بىلەيىن» دەپ.
«اقىل سوزبەن ارقاما كۇندە ۇرعىزىپ،
تالاپپەن ءتۇزۋ جولعا كىرەيىن» دەپ.
«مەن نەگە كۇلكى بولىپ جۇرەيىن» دەپ،
«ءوزىم ءبىلىپ، بىرەۋگە كۇلەيىن» دەپ.
«شىن نادانعا اتار تاڭ بولمايدى ەكەن،
ءبىلىم ىزدەپ، قۇدايدان تىلەيىن» دەپ.
«بىلمەككە تالاپ ەتىپ كورەيىن» دەپ،
«شىن سوزگە كوڭىلىمدى بولەيىن» دەپ،
«نادان بولىپ قورلىقتى كورگەنىمشە،
ەستىنىڭ ايتقانىمەن ولەيىن» دەپ.
ۇلكەندەر ۇمتىلمايدى «ۇعايىن» دەپ،
«مەن-داعى بۇل قىلىقتان شىعايىن» دەپ.
ايتقان سايىن اياعىن كەر باسادى،
قۇلاعىنا ماقتانى تىعايىن دەپ.
قۇمارى – قۋلىقپەنەن جىعايىن دەپ،
ايلامەن اياعىما بۇعايىن دەپ،
ءبارى ىشىنەن قانجارىن بايلانىپ ءجۇر،
كورىنگەننىڭ كوزىنە سۇعايىن دەپ.
حالالعا ويلامايدى شىدايىن دەپ،
ارامنىڭ ءتۇبى بولار ۋايىم دەپ.
كۇندە جاۋ بوپ، كۇرىلدەپ، جۇلىسادى،
تەك وتىرعان ءبىر جان جوق «قۇدايىم» دەپ.
بايلادىم بەلدى بەكەم بۋايىن دەپ،
جۇرەكتى ادالدىقپەن جۋايىن دەپ.
تالپىنعان ماقسات ىزدەپ ماقرۇم قالماس،
ادامدىق عىلىم جولىن قۋايىن دەپ.
