(ەسكە الۋ)
اتتاناردا الىس جولعا،
تاپسىردى اكەم اماناتىن.
سەرت ەتىپ مەن دە الدىم قولعا،
اكەمنىڭ بەرگەن «اسىل زاتىن»
سۇستاندىرعان سۋىق لەبى،
سوعىس جىلى، قىستىڭ كەزى.
اكەم سوندا ايمالاپ مەنى،
امانات ەتكەن مىناۋ ەدى سوزگە
«تىڭدا، بالام، تىڭدا، كۇنىم
بولۋعا جارا قولقانات!
كارى اناڭ، ءسابي ءىنىڭ،
بارلىعى ساعان امانات!
مەن دە سەنىڭ ون جاسىڭدا،
اتادان جەتىم قالعانمىن.
اسا اقىلدى بولماسام دا،
اماناتىن العانمىن.
سانامدا ءسىڭىپ، ساقتالىپ،
اكەڭنىڭ ءسوزى ولمەگەن.
بولعانشا كاشان اقتالىپ،
تۇراتىن بەل بوپ كولدەنەڭ.
تالپىن ءومىر شىڭىنا،
جەتىپ تە مۇمكىن قالارسىڭ!
اناڭنىڭ اۋىر مۇڭىنا
سەرگىتكىش سەبەپ بولارسىڭ!
سەن جاس بۋىن، جاڭا تال،
گۇلىڭ دە ءوسىپ شاشىرار.
سارىلىپ وقىپ، ءبىلىم ال،
سونگەنشە ساۋلەڭ اسىرار»
دەپ جان اكەم اتتانىپ
كەتتى قايتا اينالماي.
تەك سول ءسوزى جاتتالىپ،
جۇرەگىمدە قالعانداي.

---