ءبىر كۇنى، ەرتە ويانىپ، جاتتىم ويلاپ
كوپ شىبىن ورمەلەگەن ۋىق بويلاپ
ۇشقان بوپ جاقىنداسىپ بىر-بىرىنە
تايدىرىپ، ورنىن قوزعاپ، ءتۇرتىپ ويناپ

قارادىم، قالىڭ تۇمان ويعا ءتۇستىم
ۋىققا قاراۋىمدى دەرەۋ كەستىم
شىبىنداي بىر-بىرىمەن تالاس قىلعان
ادامزات بالاسىنا ەندى كوشتىم.

«ياپىرماي، وسىنداي-اۋ ادام-داعى،
ءبىرى كۇشتى، بىرەۋى جامان-داعى
كۇشتىسى الىمجەتتىك قىلعاننان سوڭ
دۇنيە دە جاماندىقتان امان-داعى

كۇشسىزدەر، سورلىلارعا اتار تاڭ جوق
كورىنگەن باق-داۋلەتتەن ۇشقان شاڭ جوق.
جيعانى، بار تاپقانى – باسقانىكى
كەرەك دەسە، تانىندە جالعىز جان جوق!»-

دەپ ويلاپ قالىڭ ويدا جاتىر ەدىم
كوپ ويلاپ، وي دامىنەن تاتىپ ەدىم
ەستىلدى ءۇي سىرتىنان اپام داۋسى:
«نوقتا اپار ناعىپ تۇرماي جاتىر ەدىڭ؟»

توسەكتەن مەڭ-زەڭ بولىپ ارەڭ تۇردىم
نوقتا الىپ، جەلى باسىنا قاراي ءجۇردىم
«كۇشسىزدەر، سورلىلارعا اتار تاڭ جوق!»
دەپ ويلاپ باياعى ويعا قايتا كىردىم.

قىزدىرىپ كۇن، ويلاۋعا ەرىك بەرمەدى
مال شۋلاپ، ويلارىمدى ەپ كورمەدى
«كۇشسىزدەر دە تىرىسسىن، قاتار بولسىن!»-
تاس تا ەندى جوق ويدى دەپ قول سەرمەدى.

---