دامىل كورمەي ەرتە-كەش،
جۇرتتىڭ قامىن كوپ جەدiڭ.
بايلادىڭ بەلدi، سالىپ كۇش،
تىنىشتىق ءجۇزiن كورمەدiڭ.

جاعالاستىڭ جاۋمەنەن،
“بەرمەيمiن جۇرتىم، جانىم”، – دەپ.
الىسپاق بولدىڭ تاۋمەنەن،
“جۇرت ءۇشiن توگەم قانىم”، – دەپ.

“ويان! – دەدiڭ جۇرتىڭا، –
باس كوتەرiپ، تiرلiك قىل!”
اقىل ايتتىڭ ۇلتىڭا:
“تاستا تالاس، بiرلiك قىل!”

بiر شەشپەدiڭ بەلiڭدi،
جۇرت ءۇشiن ۋايىم-قايعى جەپ،
ساقتاماق بولىپ ەلiڭدi:
“قارا كۇن الدا، بەكiن”، – دەپ.
مەنمەنسiگەن كۇشتi جاۋ
كوزدەپ تۇردى iسiڭدi.
قويمادى سەنi ەسەن-ساۋ،
الدى قولدان كۇشiڭدi.

قاراڭعى ۇيگە قامادى،
مەيiرiمسiز وڭشەڭ تاسباۋىر.
سورلىعا ءتاڭiرi پانا-دى،
بولسا دا بەينەت قانشا اۋىر.

قيالعا ەسكi باتا بەر،
قايرا ءوزiڭدi، دارمەن نە؟
ۋايىمسىز، ويسىز جاتا بەر،
جۇرت ءۇشiن ءتۇستiڭ، ارمان نە؟

كوزiن اشىپ، ارتىڭدا
جۇرتىڭ ويلار: “بۇل قالاي؟
تايىنبا، قورىقپا، تارتىنبا!” –
دەۋشi بولار بiرتالاي.

ۇمىتپاعان ءوز ۇلتىن
قايراتتى جاس جiگiتتەر
جۇرت ءۇشiن سالار مال-مۇلكiن،
بiرiن-بiرi ۇگiتتەر.

ۇستاسىن، جاپسىن، ۋايىم جوق:
“قويماي قۋسا قورقاقتى –
باتىر بولار” دەگەن كوپ،
باتىر عىپ، ودان نە تاپتى؟

ورنەك بولار مۇنداي iس
كەيiنگi جانعان جاستارعا.
قايراتتانىپ، كۇيiپ iش،
ازۋىن شاينار قاستارعا.

قاراڭعى بولسا قانشا ءتۇن،
جۇلدىز سونشا جارقىرار.
بۇلت باسسا دا التىن كۇن،
بiر شىعار، جەردi جارىق قىلار.

كەلەشەك كۇندە قاعازعا،
التىنمەن جازار اتىڭدى.
قۇشاقتاپ سۇيەر، قاعازدا
كورسە جازعان حاتىڭدى.

ۋايىم-قايعى جۇتادى،
سەنi ويلاپ، سورلى جۇرت.
اڭدىعان جاۋ ۇتادى،
ءتاڭiرi، سونىڭ ءتۇبiن قۇرت.

ساعان كوك تە تiلەكتەس،
بۇرالعان وڭشەڭ ءنازiك بەل،
پەرiشتەلەر جانىڭدا!
ەش قايعىرما، راقات – انىق بiل...

مەيiرiمi كەڭ كۇشتi يەم،
سورلى جۇرتتى وڭ باستا.
دۇشپان – قۇلاش، بiز – سۇيەم،
راقمەت ۇشقىنىن تاستا!

كوبەيسiن ەلدە قايراتتى ەر،
جۇرت ءۇشiن بولسىن قارا تەر.
سورلى جۇرتتى باستاسىن،
جاساعان، سوعان كومەك بەر!

---