قارنى اشىپ، مىسىق بايعۇس ۇيگە كىردى،
قارادى تىمىسكىلەپ ءاربىر جەردى.
جەردەن ىزدەپ دانەڭە تابا المادى،
ءىلۋلى شاڭىراقتا ەتتى كوردى.
قارادى ەتكە مىسىق كوزىن ساتىپ،
الام دەپ سەكىرەدى كەيدە جاتىپ.
قۇدايعا وكپەلەيدى: «قول بەرمەدىڭ،
الار ەم،- دەپ،- بۇل ەتتى اعاش اتىپ!»
He كەرەك، الا المادى، ازاپتاندى،
اشۋدان ولە جازداپ از-اق قالدى.
قايتسە دە الا الماسىن بىلگەننەن سوڭ،
مىسىعىڭ وزىنە- ءوزى توقتاۋ سالدى:
«قوي، نە كەرەك، بۇل ءىسىڭ ءتىپتى ۇناماس،
ەستىسە، بۇل قىلىعىڭ كوپكە ۇناماس.
ساسىعان، قۇرتتاپ كەتكەن جاسىق ەتتى،
حانزادا، جەگەنىڭمەن، ىشكە ۇناماس».
اسىلدى، قولعا تۇسپەي، جاسىق دەۋشى،
قولعا تۇسسە، جاسىقتى مايداي جەۋشى -
ارتىنان ارقان بويى شىعىپ تۇرىپ،
ءوز ۇيىندە سابازىڭ سىر بەرمەۋشى.

---