سوڭعى جاڭارتۋ

(وزگەرتىلگەن ۋاقىتى 2 اپتا بۇرىن)
بۇزىق قىز

گۇلايىم...، گۇلايىم ديم...  گاكون!!

— نە؟

— نە دەمە، اۋ دە!

— اۋۋۋ (ءتۇرىن تىرجيتىپ)

— ماعان وتىن اكەلىپ بەرەعويشى. اياق كيىمىمدى تاپپاي جاتىرمىن

— ءوي قويشى..

— مەن قويشى ەمەسپىن، كورشى قونىسبەك اتا عوي قوي باعاتىن (كۇلىپ)، اكەپ بەرشى ەندى گاكون.

— ءوزىڭ الىپ الشى (مۇرتنىن تارتىپ-تارتىپ قويىپ)

— نە ىستەپ وتىرسىڭ ول جەردە ەندى

— كوبەلەكتىڭ جانازاسىن شىعارىپ جاتىرمىز.

— قۇداي ساقتاسىن... نە دەپ وتىرسىڭ؟

كىشكەنتاي ەتىپ توبەشىك  جاساپ، ۇستىنە اعاشتى اعاشقا بايلاپ «كرەست» قاداپ قويىپتى.

—  جاڭا كوبەلەك ءولتىرىپ ەم، سونى كومىپ جاتىرمىن، مازالاماشى.

— قاپ.... سەنى ما، مامام كەلسىن، ءتىلدى المايتىنىڭدى بىردەن ايتام.

— ال مەن ساعان كەشە كەشكە ايبول اعا كەلگەنىن ايتام.

— سەن ونى قايدان بىلەسىڭ؟ (ساسقالاقتاپ قالدى)

— مەن سەندەر جولىققان تالدىڭ توبەسىندە اڭدىپ وتىردىم.

— ال ءبىزدىڭ كەزدەسەتىنىمىزدى قايدان ءبىلدىڭ؟

— حاتىنان وقىدىم.

— حاتى؟؟؟؟؟؟  سەن ءارىپتى دە دۇرىس تانىمايتىن ەڭ عوي؟

— ءيا  كورشى جامال اپاي مەن ونىڭ اعاسى جازۋىن دۇرىس تۇسىنە الماي... سوسىن التىنشاش جەڭگەمە وقىتىپ العام؟

— ۇيات اييييي (بەتى قىزارىپ) ول كىسىلەر  دە ءبىلىپ قويدى ما؟ قاپ، سەنى ما.... سەنى... — دەپ اياق كيىمىن ىزدەستىرە باستادى

— تۇرا تۇر... ءقازىر... كوبەلەككە گۇل قويا سالايىن... مارقۇم جاقسى كوبەلەك ەدى ءوزى — دەپ گۇلدى قويىپ قاشا جونەلدى.

كەلەسى كۇنى:

— گاكووون، سىرتقى ەسىكتى جابا سالشى، جانىم.

— و عويشى، ءوزىڭ جاۋىپ الشى. مەن ورمەكشىنىڭ اياعىنا وتا جاساپ جاتىرمىن، مازالاما، ايتپەسە ناۋقاس وتا ۇستەلىندە ءولىپ كەتەدى..(قاباعىن شىتىپ الىپ ماماسىنىڭ قاس تەرەتىن قۇرالىمەن بىردەڭە ىستەپ وتىر)

— اكەمە ايتامىن سەنى، جامان قىز

— ال مەن ايبول اعانىڭ كەلگەنىن ايتا سالام، ماعان ءبارى ءبىر.

— ايتساڭ تاياق جەيسىڭ.

— اكەەە... اپكەم بار عوي شە ءيا...

— جاپ...جاپ اۋزىڭدى... بولدى ءوزىم جابام ەسىكتى قاپ قۇداي اي.

بۇل بۇزىق قىزدىڭ ەرتە مە جوق پا ايتىپ قوياتىنىن ويلاعان سالتانات ءوزى امالسىزدان اناسىنا ايبول تۋرالى ايتىپ بەردى. اناسىنان ءبىر ۇرىس ەستىپ الىپ، كوزىن كول قىلعان ول ءسىڭىلىسىنىڭ جانىنان ءوتىپ بارا جاتىپ «ءبارى سەن ءۇشىن» دەگەندەي الا كوزىمەن اتتى. اناسىنىڭ ايتقانىنداي ەتىپ، ايبولمەن كەزدەسپەۋگە بەل بۋدى.

بىرەر كۇننەن  كەيىن:

— گۇلايىم، ءاي گۇلايىم... بار  كورشىنىڭ ىدىسىن اپارىپ بەر.

— اپارمايمىن.

— تاياق جەيسىڭ ەندى تۋرا...

— ايبول اعانى  ايتىپ بەرەەەەم.

— بار جۇگىر ايت... ايت .... ايتا بەر. نەعىپ تۇرسىڭ ايت،  ءبىراق سوسىن ىدىستى اپارىپ بەر.

اپكەسىنىڭ بۇل  قىلىعىنا تۇسىنبەگەن بۇزىق قىز، ۇندەمەي ىدىسىن الدى دا كەتە باردى.

كەلگەن سوڭ سالتانات ونى شاقىرىپ الىپ:

— نەگە ايتىپ بەرمەدىڭ ماماما، «ايتااام» دەپ كەۋىپ جاتىر ەدىڭ  عوي.

— ە جوعا، ايتپايمىن عوي. ۇيات ەمەس پە؟ جاي سەنى قورقىتايىن دەگەن ەم...

— قاااپ سەن قىزدى ما.... سەن ءۇشىن ... اناما سىرىمدى  اشا سالىپ ەم.. ءايي بۇزىق ءسىڭىلىم اي— دەپ اشۋلانىپ تۇردى دا ارتىنشا كۇلىمدەپ ماڭدايىنان يىسكەپ قاپسىرا قۇشاقتاپ الدى.


You Might Also Like

جاڭالىقتار

جارناما