تۇڭعيىق ءتۇپسىز اشۋلى
اساۋ تەڭىز تولقىعان.
بويىمدى توپىراق باسۋلى،
جۇرە المايمىن جول تۇمان.
تەڭىزدەن قايتىپ وتەرمىن؟
تۇسسەم، باتىپ كەتەرمىن!
الدىمداعى ولىمنەن،
ءمىندىم قايىق كوز جۇمىپ.
اداستىق ءقازىر جونىمنەن،
قايىعىم دا ءھام سىنىق.
ايرىلدىم جانە كۇرەكتەن،
تەك جان شىقپاي جۇرەكتەن.
ىزعارلى سۋىق، ءۇستى مۇز،
تولقىن تۋلاپ سوعادى،
قاتتى كوڭىل قايرىمسىز،
سۋ قايىققا تولادى.
ەندى ولمەگەن نە قالدى،
قوياسىڭ قايدا بۇل جاندى؟
«تالقاندايمىن ءتانىڭدى!
دەپ قامالار سۋ حالقى.
قيا الماستان جانىمدى،
جىلادىم سوندا مەن جالقى.
ەم ىزدەپ دەتتى حالىققا،
جەم بولدىم - اۋ بالىققا.
تاۋداي تولقىن تاعى كەپ،
ۇشتى قايىق اسپانعا،
ازىرەيىل تۇر «بولشى» دەپ،
قايدا بارام قاشقاندا؟
جان تالاستىم تۇنشىعىپ،
ءبىر باتىپ سۋعا، ءبىر شىعىپ.
مىنە سول ۋاقىتتا:
التايدان ءبىر تال بىلمەيمىن.
ءتۇستى نەعىپ قولىما؟
كەز قىلدى ما قۇدايىم،
اجالسىزدىڭ جولىنا.
تالدان ۇستاپ قارمالاپ،
سۋدان شىقتىم «اللالاپ».
سۋىق وتكەن، شارشاعان،
بولا ما، ادام، بولماي ما؟
سوققى جەگەن قانشادان،
داۋاسى ياكي قونباي ما؟
داۋا تەگىن، ەم تەگىن،
قايتارت اللا، ەڭبەگىن.

---