ۇيىقتاپتى ءبىر ارىستان ايدالادا،
تىنىشتىقتىق الۋ ءۇشىن ساي-پانادا.
ۇستىنە ارىستاننىڭ ويناقتاپتى،
ءبىر تىشقان ىننەن شىعىپ سول ارادا.

تىشقان ءجۇر سەيىل قۇرىپ، ويناق سالىپ،
ءبىر ۋاقىت جۇگىرىپتى باسقا بارىپ،
ارىستان ولتىرۋگە اينالىپتى،
باسىن باسقان تىشقاندى ۇستاپ الىپ.

جالىندى سوندا تىشقان: «ولتىرمە!» – دەپ، –
اعاتاي، ماعان زيان كەلتىرمە! – دەپ، –
ءبىر قايتار مەنەن-داعى ءبىر جاقسىلىق،
ازات قىل، بايقامادىم، ولتىرمە!» – دەپ.

ارىستان كۇلىپ ايتتى: «سورلى تىشقان!
نە جاقسىلىق قايتادى سەن بايعۇستان؟
دۇنيەدە ساعان قالعان كۇنىم قۇرىستان!
كۇشىڭ كەم جۇدىرىقتاي شىمشىق قۇستان.

جاتاسىڭ قورىققانىڭنان قازىپ جەردى،
كۇلدىردىڭ بولماستى ايتىپ مەندەي ەردى.
كۇلدىرىپ كوڭىل اشقان اقىڭ ءۇشىن
ازات قىلدىم»، – دەدى دە، قويا بەردى.

ءبىر كۇنى ارىستانىم تورعا ءتۇستى،
ۇزەم دەپ، اقىرىپ، تۋلاپ، سالدى كۇشتى،
ورالىپ، شىرماتىىلدى، شىقپاستاي بوپ،
باسىنا قۇداي بەردى مۇنداي ءىستى.

كۇن قايدا قۇتىلاتىن تورلى بۇزىپ،
باقىرىپ ىزالاندى جەردى ءسۇزىپ،
داۋىسىن تانىپ، باياعى تىشقان كەلىپ،
قۇتقاردى توردى قيىپ، تىستەپ ءۇزىپ.

---