ءومىر-اي، دەيمىن،
ءومىر-اي، دەيمىن كەيدە مەن،
كۇندەر دە ءوتتى، وينايتىن قىستا جەيدەمەن.
كەزدەر دە كەتتى بىرەۋلەر ماعان «ەي!» دەگەن،
كەزدەر دە جەتتى بىرەۋلەر ءسىز دەپ سويلەگەن.
ءبىرىن دە قويشى...ءقوزى-تۇس ءوتتى اياۋلى،
تال ءتۇس تە كەتتى، بەسىن دە مىنە تاياندى.
مىنا جالعاندا نە قالار دەيسىڭ باياندى،
كەزەكپە-كەزەك ءبارى دە جىلجىپ، تايار-دى.
مۇنى دا قويشى.
ماحاببات شىركىن سۋىتتى-اۋ!
مەن-داعى ونى،ول-داعى مەنى ۇمىتتى-اۋ!
اڭساعان جۇرەك الداسا-داعى قانشاما،
ماحابباتتان دا، اسپاننىڭ ايى جۋىقتاۋ.
ءبارىن دە قويشى...
ءبارى دە وتەر توقتاۋسىز،
ءومىر مە ءومىر؟
ونبەي دە وسپەي، جوق-بارسىز؟
كەزەگىم كەلىپ،كەتكەندە كەلمەس ساپارعا،
حابارسىز، ءىزسىز قالماسام ەكەن جوقتاۋسىز...

---