كۇن جىلىعان، جەر جىبىگەن،
قۇستار كەلگەن شاقتاردا،
توردەگى ورگەن ءتورت تۇلىككە،
ءتول جامىراپ جاتقاندا،
كوزىمدى الماي قارايتىنمىن ەگىستىككە تەلمىرىپ،
بىردە شالقىپ،بىردە جانعان، بىردە وشكەن وتتارعا.
ەستىگەندە سازعا قونعان سارىالا قاز ساڭقىلىن،
كوكتەم كەلىپ قالىپتى-اۋ دەپ،تاباتىن-دى جان تىنىم.
قارا نوسەر توگىپ تۇرعان قارا بۇلت ىشىنەن؛
اڭعارۋشى ەم ءايقۇش-ۇيقىش،الماس قىلىش جارقىلىن.
سودان جاز كەپ، ەن جايلاۋعا - شالكودەگە كوشكەندە،
الدىمىزدان اڭقۋشى ەدى ايعاي تاستان ەسكەن جەل.
تۋعان جەرىن ءومىرباقي ۇمىتپاسىن دەگەن عوي،
اينالايىن انالارىم كىندىگىمدى كەسكەندە.
سودان با ەكەن، قالام تارتسام، جىر تۋمايدى جەرىمسىز،
مەن سەزەمىن، كۇتىپ جاتىر،كۇتىپ جاتىر، تەك ءۇنسىز.
تۋعان جەردىڭ توپىراعىن سۇيە الماسام ماڭگىلىك،
وندا مەنى قالدى دەڭدەر كومۋسىز دە كەبىنسىز...

---