كوك بەلدەرگە شىق تۇنعاندا،
شىقتىم ءبىر كۇن دالاعا.
كۇنمەن بىرگە شىقتىڭ الدان،
شىقتىڭ الدان، جان-اعا.
قىر استىنان شۋاق شاشىپ،
كەلە جاتتى كۇن شىعىپ.
ومىراۋعا قۇلاپ شاشىم،
قيىلىپ ەم قىمسىنىپ.
الدەقالاي ءبىر قارادىڭ،
مەن وتىرعان قىراتقا،
ات سۋاردىڭ جىلعاداعى
جىلتىراعان سۋاتقا.
جاسىلمەنەن بوياعانداي،
كوركەم بوياۋ جان-جاقتى.
تاڭعى ۇيقىدان ويانا الماي،
تالىقسىعان تاۋ جاتتى.
تاۋ سۋرەتى جانارىمدا،
تاماشالاپ، كوپ تۇردىم.
جانە دە ءبىر قارادىڭ دا،
سەن ارىگە بەت بۇردىڭ.
جاۋقازىنداي اشىلماعان،
اشىلماعان ەدىم مەن.
ءبارى ءوتتى عوي...جاسىرما، اعا،
شوشىتايىن دەدىڭ بە؟
دەدىڭ بە، الدە دەمەدىڭ بە؟!
مۇمكىن، نازار سالمادىڭ.
...ەندى قايتىپ كورەمىن بە؟!
ەڭ العاشقى ارمانىم.
ارمانىمدى بىلمەدىڭ عوي،
بىلمەدىڭ عوي، مومىن جان.
بىرگە ەدىم عوي، بىلمەدىڭ عوي،
He كەلەدى قولىمنان؟..
قاراي الماي ەل بەتىنە،
سەنەن عانا سىر باعىپ،
قاراپايىم كەلبەتىڭە،
قاراۋشى ەدىم ۇرلانىپ.
سولاي، سولاي كۇن كەشكەن ەم،
سەنى ساقتاپ ساناما.
كەزدەسپەگەن، تىلدەسپەگەن،
حوش، امان بول، جان-اعا!

---