سەكىلدى ءومىر قىسقا، جارتى تۇتام،
ناداندار دەپ ويلاپ ءجۇر ءومىردى ۇتام.
از ءومىردى اقىندىق جولعا بەردىم،
لەپەس قىپ تۇكىرگەن سوڭ مولدا مۇقان،
قالامدى شىن بەرىلىپ، الدىم بەرىك،
الدە قانداي ءبىر كۇشكە كوڭىل سەنىپ،
بۇرىن جالعىز وقۋ ەدى ىزدەگەنىم،
ەندى وعان ولەڭ جازۋ بولسىن سەرىك.
بىردەي مە ساباق بەرگەن بارلىق مولدا،
انت بەرەم، الۋان ءتۇرلى دەيمىن وللا.
دەنەدەن-اق كورىنىپ تۇرعان جوق پا،
ساۋساقتىڭ الالىعى بىتكەن قولعا.
اكەمنەن «ءالىپ-بيدى» ۇيدە وقىدىم،
ۇيرەنىپ ناماز ساباق جات توقىدىم،
ءالى مولدا الدىندا ءدال ەكى جىل
ءارتۇرلى ەسكى كىتاپتى ءبىر شوقىدىم.
تورتايدان ەكى جىلداي ساباق الدىم،
ول بايعۇس اياعان جوق ويدا بارىن.
عىلىمنىڭ ورنى باس پەن كوكىرەكتە،
ءبۇيىر شىعىپ، قامپيا تويماس قارىن.
مۇقاننان ەكىنشى جىل ساباق الام،
ۇيىقتاسام دا كوڭىلىم وقۋعا الاڭ.
لەپەس قىپ ءوزى باستاپ، «اقىن بول» دەپ،
دۇعاسىن ىقىلاسپەن بەردى ماعان.
سوندىقتان ءبىر ماقساتىم ولەڭ جازۋ،
وقۋمەنەن بىرگە ىزدەپ، قوسا قازۋ.
وسى ويىما وتكەن ءتۇن سەرت بەرىلدى،
مەندە بولماس بۇل ويدان ومىردە ازۋ.

---