«لەنينشىل جاسقا»
سەن العى شەرۋدەسىڭ،
ومىردەسىڭ
ەلىڭنىڭ كوگىندەيسىڭ.
تاڭ اتقاندا قازاقتىڭ جاستارىنا،
تاڭ جۇلدىزى شولپان بوپ كورىنگەنسىڭ.
اق وتاۋى ىسپەتتەس اق جانداردىڭ،
ارناسى - سەن توعىسقان ادامداردىڭ.
قالام العان قولىمنىڭ مەكتەبى - سەن،
كەشەگى جاس -
بۇگىنگى تارلانداردىڭ.
ءيا، سەي مەكتەبىسىڭ، مەكتەبىسىڭ!
تالايدىڭ سەنەن تۇلەپ كەتكەنى شىن.
قاريالار قۇمارتىپ سەنى الادى،
ءبىرجولا قارتايىپ كەتپەۋ ءۇشىن.
جاستار ءقازىر سۇڭگىدەن سەز جويادى،
سەنسىڭ بۇگىن ءار ءۇيدىڭ ءوز قوناعى.
باسىمىراق كەتسەڭ سەن، باتىلىراق.
باسىن شايقاپ كاريا ءماز بولادى،
جاستىعى كەپ، جايىنا جاز قونادى...
سەنى كوردىم، جۇرتىمنىڭ القاسىنان،
التايىنان ەلىمنىڭ ارقاسىنان -
دارىگەردىڭ، شوپاننىڭ قالتاسىنان،
قونىشىنان شوفەردىڭ ءدان تاسىعان.
ماڭعىستاۋدا، مۇنارا قالقاسىنان.
سەنى كوردىم، بيىك تاۋ جايلاۋىنان
جەزقازعاننىڭ جەر استى جارتاسىنان،
جاتىر وقىپ پلياجدا شالقاسىنان.
قايدا بارسام، ءقادىرلىم، سەنى كورەم،
جەرىمەنەن ۇندەسكەن ەلىمەنەن.
جاستىق كورەم، سىرلاسقان سەنىمەنەن،
جالىن الىپ، جىلىتىپ كەلگەن دە سەن،
قىراۋ قالماس قاباقتا ەرىمەگەن
وتىر، جاستىق، وڭاشا تورىمە كەپ.
«پراۆدا» اتاڭ ايتقان جالعاستىرىپ،
وتىر، مەنىڭ جاستىعىم، مالداس قۇرىپ.
ورتە!
ورتە، جالىنىم، ورتەپ جىبەر،
جۇرسە وسەكشى، ەل-جۇرتتى اۋلاستىرىپ.
ويلاندىرعان، تۇيسىنتكەن وتتى لەبىڭ،
سەن - جاستىقتىڭ ساقشىسى دەپ بىلەمىن!
ءقادىرلىم.
كوپ ارمانىم، كوپ تىلەۋىم،
وزىڭە تاعزىم ەتىپ ءوتتى مەنىڭ..
سەن ماعان باعالىسىڭ، باعالىسىڭ،
جاستىعىمنىڭ سەرپىلتكەن سامالىسىڭ.
سەن - مەنىڭ مىناۋ الىپ پارتيامنىڭ
قولىما سەنىپ بەرگەن جالاۋىسىڭ!
ارداق تۇتىپ ەسىمىن لەنيننىڭ،
اۋىتقىماي، اداسپاي جۇرە ءبىلدىڭ.
سەن بار جەردە مەن بارمىن!
و، جاستىعىم!
و، كومپاسى - ميىم مەن جۇرەگىمنىڭ!

---