- 04 ماۋ. 2015 00:00
- 358
ارىستان مەن تۇلكى
ارىستان قارتايادى. اڭداردى بۇرىنعىسىنداي اۋلاي المايتىن بولادى. ەندى اڭداردى ايلامەن اۋلاعىسى كەلەدى. ءوزى ۇڭگىردە جاتادى دا:
— اۋرۋمىن، جۇرۋگە ءالىم جوق، — دەپ، بارلىق اڭدارعا حابار تاراتادى.
اڭدار بىر-بىرلەپ ارىستاننىڭ ءحالىن بىلۋگە كەلەدى. ارىستان اڭداردىڭ بىرەۋىن دە قايتارمايدى. ءبارى دە ارىستانعا جەم بولادى. ءبىر كۇنى تۇلكى كەلەدى. ول ۇڭگىردەن الىسىراق تۇرادى دا:
— ءحالىڭىز قالاي، تاقسىر؟ — دەپ، كوڭىلىن سۇرايدى،
— ءحالىم ناشار. نەگە جاقىنىراق كەلمەيسىڭ؟ بەرىرەك كەل، تۇلكىجان، ازىراق سويلەسەيىك؟ — دەيدى ارىستان.
تۇلكى:
— مەن ساعان جاقىن بارار ەدىم-اۋ، ءبىراق ساعان كىرگەن ءىز بار دا شىققان ءىز جوق! — دەپ ءجۇرىپ كەتىپتى.