ەكىنشى كۇنى قونعاندا،
جاتاتىن مەزگىل بولعاندا،
ەلسىزدە جاتقان مۇڭلى شال،
جىلا دا، زارلا تولعان دا.

اتىڭا پىشەن سالاردا،
ۇيقىعا كوزىڭ باراردا،
اداسقان سەنەن اۋلىڭا،
اتىڭدى جىبەر حابارعا:

– ەي، قوڭىر ات! قوڭىر ات!
ايتايىن ساعان ءبىراز دات!
تىسقارعا الىپ بارايىن،
جۇگەنىڭ شەشىپ الايىن،
اۋىلعا حابار سالايىن،
ەلگە قاراي سىرقىرات.
كەيدە جەلىپ، كەيدە شاپ.
كودەنى جايلاپ جۇلىپ اپ.
تابا ءجۇرىپ تاماقتى،
تاڭ اتقانشا، ءۇيدى تاپ!

ايعانشا سىندى جارىما
«العانىڭ ءوتتى» دەگەيسىڭ،
«بوراندا جالعىز اش جاتىپ،
جانىنا قاتتى سول باتىپ،
دەنەسىنە مۇز قاتىپ،
قازاسى جەتتى» دەگەيسىڭ!

سارقىنشىق كەنجەم، شىن جانىم،
ءبىر كورۋ ەدى قۇمارىم.
الدىڭنان شىقسا گۇلنارىم،
سۇراسا مەنى نە دەيسىڭ؟
«سالەم ايتتى سورلى اتاڭ!
كورمەيتىن سەنى بولدى اتاڭ!
بۇل سوزىمدە جوق قاتام!
كەلمەسكە كەتتى» دەگەيسىڭ!
«عافىردان قالعان كوپ جەتىم،
ءبىر كورمەك ەدى نيەتىم،
ارماندا كەتتىم كورە الماي»،
دەپ كۇڭىرەندى دەگەيسىڭ!

قابىش پەن احات، زياتقا،
سالەمىمدى ايتساڭ، ۇيات پا؟
قيانات جولعا باسپاسىن،
ءناپسىنى مۇلدە تاستاسىن!
«جۋانسىڭ» دەپ ۇكىمەت
جازالاسا، قاشپاسىن،
گەپەۋ دە مەنى تانىدى،
اۋداندىق ءبىزدى ءبىر تانىر!
«بۇلاردا جازا جوق قوي دەپ»،
اۋىلدىق تا كوز سالار.

باتىراق كەدەي ەڭبەكشى،
اركىمگە باعا بەرمەكشى،
تازا جۇرسەڭ، سەنبەكشى،
تانىعانشا، قىل سابىر.
بۇرىن دا ۇققان شىعار دەپ،
ادالدىق جولدى ۇعار دەپ،
ايتقانىمدى قىلار دەپ،
سىزدەرگە سەندى دەگەيسىڭ!

كورمەسە مەنى قايعىرعان،
قاسىمدى تۇندە جاي قىلعان.
اتاسىنان ايرىلعان.
ناجىكەنگە سالەم ايت!

سىر بىلدىرمەي، سىيلاعان،
«سۇيەنىشىم» دەپ ويلاعان،
ءولىم تۇگىل بەينەتكە
بىرەۋى مەنى قيماعان
ماكەي، ءماشىم، ساعيلا،
كۇلجىكەنگە سالەم ايت!

الدىما كەلسە «اتالاپ»،
جان-جاعىمنان «تاتالاپ»،
ساقالىمدى ايمالاپ،
«سورلى اتام كەتتى قايدالاپ»،
مىرزاقازى، قاپيات
اۋىلدا ويناپ ءجۇر مە ەكەن،
تەنتەك سارى رۋحىم،
ساعىنىپ مەنى تۇر ما ەكەن!

ءوز اكەمنەن وربىگەن،
ەركەك، ايەل، بالاعا.
سالەم ايتىپ، حابار قىل،
«قالدى،– دەپ،– اتاڭ دالادا!»
ءبىرىن قاعاس قالدىرماي!
ايۋاندىق قىلىپ، شالدىرماي.
كەلىن-كەپشىك، نەمەرە،
كىشى-ۇلكەنگە سالەم ايت!

ولگەمىن جوق، ءتىرىمىن،
«مەن ءولدىم» دەپ نەگە ايتام.
«عافىر ءولدى، قايعىردىق –
ءتىرىلدى مە؟!» دەپ ايتام.
«ولىمگە قۇلاق ۇيرەنىپ،
قايعىرۋدان جيرەنىپ،
مەن ولگەندە بالالار
جىلاماسىن»،– دەپ ايتام؟

سالەمىمدى جەتكىزىپ،
ەلگە حابار ەتكىزىپ،
وسى ءتۇندى وتكىزىپ،
ەرتەڭ كەشكە ماعان قايت!

كارىمقۇل مەن عىلىمباي،
ميعراج بەن ءيدايات:
«بوراندا قايدا باراسىڭ،–
دەپ ەدى،– بۇگىن مۇندا جات!»
ولارعا بولماي، كەتىپ ەم،
قوراما كەلىپ جەتىپ ەم،
«تامىنا ەسەن باردى ما؟
بوراندا ۇسىك شالدى ما؟
ءبىر جەردە ءولىپ قالدى ما؟» –
دەپ ويلايدى-اۋ جامانات!

وسى كۇندە وزدەرىڭ
قاتتى كۇيزەۋ شىعارسىڭ،
بوراندا ءبىر شال كۇتۋگە،
مۇنشا نەگە قۇمارسىڭ؟

ولسەم، ءولىپ قالارمىن،
ولمەسەم، تاعى بارارمىن.
ەگەر ولسەم بۇل جەردە،
ءبىر كۇنى تاۋىپ الارسىڭ.
«قايران اعام، قامقورىم؟» –
دەپ ايعايدى سالارسىڭ!
ەسىركەپ جىلاپ، كوپ شۋلاپ،
كەبىنگە وراپ، ارۋلاپ،
جانازامدى شىعارىپ،
ءبىر شۇڭقىرعا تىعارسىڭ.

كوپكە شەيىن ۇمىتپاي،
ءسوز قىلۋدان تىنىقپاي،
ولەڭىمدى وقىرسىڭ.
قۇر جازۋدى قارمالاپ،
ءار ءسوزىن ءبىر شوقىرسىڭ.
ءىشىڭ جىلاپ تۇرسا دا،
جۇرەگىڭ ماعان بۇرسا دا،
شىن سىرىن قايدان ۇعارسىڭ؟

ونان دا مەنى ولتىرمە،
قۇدىرەتىڭ جەتسە، قاراقتار!
«ولتىرمە دەگەن نەسى؟» دەپ،
كەي ميسىزدار الاقتار.
ولتىرمە مەنى دەگەنىم –
سوزىمدە ءتاتتى شاراپ بار.
سونىڭ سىرىن ۇعىپ ال!
جۇرەككە ءتۇيىپ تىعىپ ال،
ايتقانىممەن جۇرسەڭدەر،
ولەڭىمنىڭ ىشىندە
ولىككە جان بەرەتىن
ماڭگى سۋداي اراق بار!

وسىنى ۇقساڭ، باۋىرلار،
جازىلار ءبىزدىڭ جاۋىرلار.
ءوزى ولسە دە، ءسوزى بار
بۇرىنعى وتكەن قاۋىمدار.
ولمەگەن ءسوزدىڭ مىسالى:
كوك وسىرگەن جاۋىندار.
جاۋىننىڭ ءنارى – اسىل ءشوپ،
اعاش پەن بۇتا، گۇلدەر كوپ.
ءبارىن دە جاۋىن وسىرسە،
جاۋىندى ايتپا «ءولدى» دەپ.
ءسوزىمدى ۇعىپ ويلانىپ،
سىرىمدى سىناپ، تولعانىپ،
ورنىمدى باسسا جاڭا جاس،
مەن ءولدىم بە، تابىڭدار؟!

ءسوزىمدى ۇعار جاس بولسا،
مەن باقىتتىمىن – ءولىم جوق.
قۇر انىمە ماس بولسا،
شىن سورلىمىن – ەلىم جوق.
ءسوزىمدى ەشكىم ۇقپاسا،
مەن دە، ءسوز دە مۇتىلار.
كەلمەگەن جانداي جالعانعا،
توپىراققا دەنەم جۇتىلار.
جوعالارمىن، قالارمىن،
دۇنيەدە ءىزىم مەنىڭ جوق!

مىنىكي، بۇگىن ءتىرىمىن.
كوپ ءتىرىنىڭ ءبىرىمىن.
ءسوزىمنىڭ سىرىن سۇراپ قال،
ۇققانىڭدى قۇراپ قال.
كەلمەسكە ءبىر كۇن كەتەرمىن،
جالعانعا، ءسىرا، سەنىم جوق.

---