اشىلعان كوز تۇرا ما بiر زات كورمەي،
ميعا حابار بەرمەي مە ءتۇسi وزگەرمەي.
ادەيiلەپ كورەيiن دەمەسەڭ دە،
قارسى الدىڭا قويا ما تۇك كەز كەلمەي؟
سول سىقىلدى كوڭiلدiڭ كوزi اشىلسا،
كوپ ويلانىپ، قيىنعا سەرمەي-سەرمەي.
بiلەر، ايتار، وياتار، جىبىرشىتار،
ەركiڭدi الار، سويلەتەر تىنىم بەرمەي.
ويدان مارجان، مەرۋەرت توگiلگەندە،
وتىرا الار كiم شىداپ ونى تەرمەي.
داعدى قىلساڭ، داپ-دايىن iستiڭ ءبارi،
ادامزات تۇرا المايدى ادەتكە ەرمەي.
بال اشقان سوڭ وپ-وڭاي باقسى بولماق،
ول قويا ما عايىپتان حابار بەرمەي.
توقتى سويىپ داندەگەن توقتاي الماس،
جىلقى ۇرلاعىش باتىر بوپ و دا ەلەرمەي.
بiر ريۋمكادان باستالار ماسكۇنەمدiك،
ناشا ءۇستiنەن ناشاعا ورلەي-ورلەي.
ويلاساڭ، سونىڭ ءبارi – بiر قۇمارلىق
قۋا بەرمەي قايتەدi تەپشي-تەرلەي.
ازدان كەيiن ارانى اشىلادى،
قازا بەرسە، تاۋسىلماس شىققان كەندەي.
جەردiڭ ءجۇزiن قىلارسىڭ بiر-اق ۋىس،
ءبارiنەن دە ءوزiڭنiڭ كەۋدەڭ كەڭدەي.
جىن دا – جىن، قۇمار دا – جىن، ماستىق تا – جىن،
ولەڭ دە – جىن، قويا ما بويدى جەڭبەي؟
شىن قۇمار شىمىرلاتپاي قويماس، سiءرا،
ءار جەرگە سوقتىقتىرار اققان سەڭدەي.
ارينە، بiر قۇمارcىز ءومiر قاراڭ،
ونداي جاننىڭ تۇرا الماس وتى سونبەي.
سۇيتسە دە يفرات بار، تافريت بار1،
جاراي ما سونى ايىرىپ رەتتەمەي.
نە قىلساڭ، قىل ادامعا ماحاببات دەپ،
مەيلiڭ سوك، مەيلiڭ ۇيرەت، ايلا iزدەنبەي.
ول ءسۇيۋiڭ شىن بولسىن، جالعان ەمەس،
بۇلدىر بولما ءوزiڭە-وزiڭ سەنبەي.
دۇنيەقۇمار، زالالكەس بولا قالساڭ،
ءولiمدi ويلا كەلەرلiك كۇنi ەرتەڭدەي.
«ماعان سۇيتسە، قايتەر ەم؟» دەپ ويلاشى،
ادامنىڭ بالاسى عوي و دا سەندەي.
شىراقتار، ەڭ قۇمارىڭ وسى بولسىن
«اللا سۇيسەڭ، ادامدى ءسۇي» دەگەندەي.
قۇمارىڭ بiر، iسiڭ كوپ بولسىن، جانىم،
كوپكە قۇمار، ەرiنشەك بولما مەندەي.
«مولدانىڭ iسiن قىلما، ايتقانىن قىل»،
ەرتە ساقتان ءار iسكە ادەتتەنبەي.
قاپى قالساڭ، قايتا وقىپ، تاعى دا ويلا،
دەپ جۇرمە: «ءسوزiڭ قالدى iشiمە ەنبەي».
وي قۇمار، ولەڭ قۇمار، مالعا قۇمار –
بۇل ءۇش قۇمار قويا ما مەنi كومبەي.
قايرات قايتسا، امالسىز ءبارi قايتار،
قايران وي قارتايادى-اۋ ءوزiم ولمەي.
ەرمەگiم جوق، ءولiمنەن ءۇمiتiم جوق،
قايتەيiن وسىندايمەن كوڭiل بولمەي.

---