پەرىلەر ەلى
بۇل جولى ءبىزدىڭ ارعى جاققا ءوتۋ ساپارىمىز ىسكەر ادامداردىڭ سۋىت ءجۇرىسى سەكىلدى ەش بوياۋسىز، سۇرعىلت جۇزەگە استى. بەسەۋمىز جۇبىمىز جازىلماعان كۇيى تاڭ اتپاستان كول جاعاسىنداعى توقال تامعا كىردىك. ەركەبايدىڭ اناسى بولمەنىڭ ءتور جاعىندا جايىلعان داستارحان باسىندا داپتەرىنە شۇقشيىپ ءبىر نارسە جازىپ وتىر ەكەن. ۇستەلدىڭ ءبىر بۇرىشىنا بەتى اپپاق داكەمەن جابىلعان نان، توقاش، ورىك-مەيىز سەكىلدى تاتتى-دامدىلەر تۇر. ول كىسى ءا دەگەندە ساسىپ قالعانمەن، بويىن تەز جيناپ، ورنىنان تۇرىپ بىزگە «نان اۋىز تيىڭدەر» دەدى. ءمادي «ارعى جاققا ءوتۋىمىز كەرەك، اپكە، حان شاقىرتىپ جاتىر ەكەن» دەدى. ول كىسى ءۇنسىز شكافتى نۇسقادى. جۇرەگىم ەندى اتويلاي باستادى. شەگىنەتىن جەر جوق ەكەنىن بىلگەنىممەن، سانام رەتىن تاۋىپ وسىندا قالاتىن سەبەپ ىزدەگەندەي جانتالاسادى. ساريدىڭ قولىن قىسىپ الدىم. نە جاعدايعا تاپ بولدىق دەگەندەي ول دا ماعان تىعىلادى. شكافقا الدىمەن ەركەباي ەندى، ونىڭ ارتىنان جاسۇلان تارتقىنشاقتاي وتىرىپ، كىرىپ كەتتى. ونىڭ دا ەكىۇداي كۇيدە ەكەنىن سەزدىم. ارتىنان ءماديدىڭ بەلگىسىمەن مەن كىردىم، بەر جاعىنان الدەبىر سىزدىڭ، ىلعالدىڭ ءيىسى شىعاتىن كۇڭگىرت شكافتىڭ ارتقى جاعىنا ادەتتەگىدەي جۇقا تاقتاي قاعىلعان. ءبىراق ونىڭ الدامشى كورىنىس ەكەنى انىق، ول كەدەرگىنى ەلەمەستەن تاعى ءبىر قادام باسساڭ، ورمەكشىنىڭ تورىنداي جابىسقاق، جاعىمسىز كەڭىستىكتى جارىپ ارعى جاقتان شىعاسىڭ. ءبىر قىزىعى ول جاقتان سوستيىپ، كەبەجە ساندىقتىڭ ىشىندە پايدا بولاسىڭ. مەن لەزدە بويىمدى جينادىم، كەلەسى ساتتە جاپ-جارىق، حوش ءيىسى اڭقىعان ادەمى بولمەنىڭ ىشىندە كوزىمدى اشقانىمدا، زاقان قولىمنان تارتىپ، دەمەپ، ساندىقتان شىعۋىما جاردەمدەسىپ جاتتى. مەن ءوزىم شىعىپ العانننان كەيىن الدىمەن ساريدى، سودان سوڭ ءماديدى قارسى الدىم. ءماديدىڭ اناسى دا وسىندا ەكەن. ول بارلىعىمىزدى قۇشاقتاپ، بەتىمىزدەن ءۇنسىز ءسۇيىپ شىقتى، «امانسىڭدار ما» دەگەن ءۇنى ەستىلەر ەستىلمەس شىعادى، تەك ەرنى جىبىرلايدى. ونى كورگەن ساتتە ءماديدىڭ ءتۇسى بۇزىلىپ كەتتى. قىسىلعانداي، الدەبىر الپاۋىت سەزىمدەرگە شىرمالعانداي تولقىپ، كوزى جاساۋراپ، اناسىنىڭ قۇشاعىنا ەنە بەردى. ماعان ول وسى ساتتە كىشكەنتاي، تۇلىمى جەلبىرەگەن ءسابي سەكىلدى كورىنگەن. جۇرەگىم شىم ەتە ءتۇستى.
— امان-ەسەنسىڭدەر مە،-دەگەن زاقان نازاردى وزىنە اۋدارىپ اكەتتى، — قوش كەلىپسىڭدەر.
داۋىسىندا ىزعار بار ما الدە ماعان سولاي كورىنىپ تۇر ما؟
— بەرى جۇرىڭدەر، مىنە، مىندا، قوناق بولمەگە وتىڭدەر.
ول ءوزىنىڭ مىندەتىن قالتقىسىز اتقارىپ جۇرگەن ادام عانا ءتارىزدى. ءبىزدى بۇرىن كورمەگەندەي، بىلمەيتىندەي.
— الدىمەن ادەتتەگىدەي اۋقاتتانىپ الىڭدار. ارى-بەرى وتكەن كوزدى اشىپ جۇمعانداي بولعانمەن، ءولىارا بويلارىڭداعى قۋاتتى سورىپ الادى، سونداي بالە ول.
مەنى ەندى قىزىقتىرعان مەزەت — ءتۇرىمىزدىڭ وزگەرىسكە قاشان ۇشىراي باستايتىنىن اڭعارۋ ەدى. ازىرشە بارلىعىمىز ءوز تۇرپاتىمىزدا سياقتىمىز. دەگەنمەن، كورىنەر كورىنبەس وزگەرىستەر بار ەكەن. مىسالى، ساريدىڭ ءسابي ءجۇزى ەرەسەك تارتىپ بارا جاتقانىن بار بولمىسىممەن سەزىندىم. ءومىر سۇرگەن، ءومىردىڭ ءبىر تىلسىم قۇپيالارىن ءتۇيسىنىپ ۇلگەرگەن جانداي جانارى ىشكە قاراي تەرەڭدەپ، بايىپتى ۇستامدىلىق داري باستادى. مەن ونى قۇتقارعىم كەلگەندەي قولىن جانۇشىرا قىستىم. ول ەزۋ تارتىپ، جىميىپ قويدى. مەنىڭ جانتالاسىمدى ۇعىپ، بالالىعىما كۇلگەن سەكىلدى. ءبىز زاقاننىڭ سوڭىنان ەرىپ، باياعى قوناق بولمەگە جەتتىك. سول ءۇش قىز ىزەتپەن كەلىندەرشە سالەم بەرىپ، اس قامىنا كىرىستى. اڭعارعانىم — زاقاننىڭ داستارحانىنداعى تاماق ءتىپتى بۇل جەر ءۇشىن دە وزگەشە. ءتۇرلى دامگە تولىپ جايناپ تۇرعان داستارحانداعى اس ءارقيلى بولىپ كورىنگەنمەن، شىندىعىندا بارلىعى ءبىر تاماق سەكىلدى. تۇستەرى، كولەمى، ءتىپتى ءدامى باسقا، ءبىراق بارلىعىنىڭ استارى، نەگىزى بىرەۋ. جانە وزدەرى اۋىز تيمەدى. بىزگە بەرىپ وتىرعاندارى ەكى الەم اراسىنان وتكەندەرگە ارنالعان وزگەشە تاعام بولار دەپ باعامدادىم. دەگەنمەن، كوڭىلىمنىڭ تۇبىندە الدەبىر كىربىڭ قالدى.
تاعى دا سول كۇيمە. تاعى دا سول قالا. ءبىراق بۇل جولى شىعىستىڭ ەرتەگى الەمىنە ەنگەندەي تامسانىس، تاڭ قالۋ بولعان جوق. كوڭىلسىزبىز. توبەدەن تونگەن سارعىش اسپان ەڭسەنى ەزەدى ەكەن.
— جارتى جىلداي بولدى، اسپاننىڭ وسىلاي وزگەرمەي تۇرعانىنا، — دەدى زاقان سامارقاۋ. مەنىڭ ويىمدى سەزىپ، سوعان جاۋاپ بەرگەن ءتارىزدى. ءۇنسىز باسىمدى يزەدىم.
بارلىعىنان بۇرىن ءماديدى اناسى گۇلناردىڭ بويىنداعى وزگەرىس تاڭ قالدىرادى. ول بۇرىنعىداي ماديگە قاراپ جاۋتاڭدامايدى، ۇلىن قولىنانان ۇستاپ، ءۇستى-باسىن سيپالاپ، ماۋقىن باسا الماي الاسۇرعان باياعى گۇلنار مەن قازىرگى گۇلنار — ەكى باسقا ادام. ءتىپتى زاقانعا دا كونبىستىك تانىتىپ وتىرعان جوق. بويى تىك، ءوڭى قاتقىلداۋ. مەن ونىڭ وزگەرگەنىن ءتۇيسىندىم. شىنىمەن-اق پەرىگە اينالىپ كەتكەن بە؟ بىلە المادىم. اتام مەن اجەمدى، جالپى شىراقشىلاردى ەسكە ءتۇسىردىم. اۋىلعا جەتكەن مەزەتتەن باستاپ كۇنى بۇگىنگە دەيىن ول كىسىلەر دە، قاسىمداعى سەرىكتەرىم دە بۇل ساپردىڭ تىكەلەي مەنىڭ كىنامنان بولىپ وتىرعانىن بىردە ءبىر مارتە ايتقان ەمەس. بۇدان ءىشىمدى جەگىدەي جەگەن ۋايىم ودان سايىن ۋشىعا تۇسەدى. قايدا بارامىز، زىميان حانشايىم تاعى قانداي ورىندالماس، قيتۇرقى تاپسىرما بەرەدى. ءماديدىڭ قاراسۇر وڭىنە كوز جۇگىرتتىم، ەرنىنىڭ ۇستىندەگى تىرتىعى تاعى دا ۇلعايىپ، ءوسىپ، ءبىر جاق ەرنىمەن كۇلىپ وتىرعانداي كەلەڭسىز كەيىپ بەرگەن. تىم سۇستى، تىم سۋىق. گۇلنار ەكەۋى بىر-بىرىنە بوتەن جاندارشا وتىر. مەن ونىڭ جان-دۇنيەسىندە لاپىلداپ جانىپ جاتقان الاۋدى، اناسىن جوقتاپ، قان جىلاپ وتىرعان كىشكەنتاي تۇلىمدى بالانى بولمىسىممەن سەزىندىم. سوندىقتان دا ۇركە المادىم. جاسۇلان تاعى دا اسا تالدىرماش، اپپاق قاعازداي بوزبالاعا اينالعان. تاپال، ەتجەڭدى، شاپشاڭ جانە اسا قورقاق جاسۇلاننىڭ قازىرگى كەلبەتى كاريكاتۋرا سەكىلدى ەرىكسىز ەزۋ تارتقىزادى. ەركەبايعا ءتىپتى قاراعىم كەلمەيدى. ونىڭ ەشبىر قالىپقا جانە ساناعا سىيمايتىن بولمىسى ادامدىكى دەۋگە ەش كەلمەيدى. ۇنەمى وزگەرىستە، قوزعالىستا تۇراتىن تۇسىنىكسىز فورماداعى قويۋ ءتۇتىن ءتارىزدى. ءبىراق نەگىزى، فورمانىڭ ار جاعىنداعى ءوزى، ارينە، ەركەباي. سوندىقتان ول دا قورقىنىش تۋدىرمايدى. قازىرگى كەيپىنە ءوزى دە ىڭعايسىزداناتىن ءتارىزدى. ارا-تۇرا ماڭداي تەرىن سۇرتكىشتەيدى. نازارىم تاعى دا گۇلنارعا اۋدى. وي، قالاي ۇنامايدى ول ماعان! سونداي ۇنامايدى! نەگە مۇنشاما وزگەرگەن. ول الدەنە سەزگەندەي وقتاي تىك جانارىمەن جارق ەتە قالدى. ساسقانىمنان مەيىرلەنە كۇلىمسىرەدىم. ءبىراق ول يلانباعان سىڭايلى. ەندى كەكەسىنمەن جىميدىم. ول مەنى تاعى ءبىر شارپىپ ءوتتى.
كۇيمە التىنمەن قاپتالعان حان سارايىنىڭ الدىنا كەلىپ توقتادى. ءبىز ءۇنسىز ءتۇسىپ قالدىق تا، تەكپەشەكپەن كوتەرىلە باستادىق، ولار ءتىپتى كۇيمەدەن شىعىپ، سارايعا كىرگىزىپ جىبەرۋگە نيەت بىلدىرگەن جوق. ءبىز تاڭ قالمادىق. بارلىعى وزگەشە جانە سونداي قاتەرلى كورىندى.
— زەرە، بۇل جەردىڭ ادامدارى سەنىڭ سەرتتى بۇزباق نيەتىڭدى ەستىپ، رەنجۋلى، — دەدى كەنەت ەركەباي، — ولار بۇنى وپاسىزدىق دەپ باعالايدى. زاقاننىڭ سالقىندىعى سودان با دەپ توپشىلايمىن. مىنا اسپاندى، ادامداردىڭ جان-دۇنيەسىن باسقان سارى ۋايىمعا سەنى كىنالى دەپ ەسەپتەيدى.
— مەن؟ نەگە؟
— بۇل جەردە كۇندەردىڭ كۇنى حان تۇقىمىنا بەرىلگەن سەرت بۇزىلادى، سودان سوڭ الەم كۇيرەيدى، اقىرزامان ورنايدى دەگەن اڭىز بار.
— شىنىمەن بە؟
كوزىم جاساۋراپ، جانىم توڭازىدى. شىنىمەن مەن كىنالىمىن بە بارلىعىنا.
— ەندى نە ىستەيمىن؟
— ەش نارسە. اكەم وعان سەنبەيدى. ءقازىر كورەمىز.
— ءيا...
— گۇلنار شە؟ ول نەگە سونشاما سۋىق؟،— دەدى كەنەت جاسۇلان.
ونىڭ ساۋالى جاۋاپسىز قالدى.
ءبىزدى كىرە بەرىستە قارسى العان حوردىڭ قىزىنداي ارۋ بويجەتكەن حانشايىمنىڭ بولمەسىنە ءوزى باستاپ اپاردى. كابينەت ىسپەتتەس بولمە اسا تالعاممەن جيناقتالىپتى. ەڭسەلى، اسا اجارلى حانشايىم توردەگى ۇستەل باسىندا وتىر ەكەن، ءبىز كىرگەندە ورنىنان تۇرىپ، جۇمساق جيھاز تۇرعان بۇرىشقا باستادى.
— سالەمەتسىڭدەر مە، بالاقايلار.
داۋىسى نازىك قوڭىراۋشا سىڭعىرلايدى. ومىرىندە ءتىپتى قوڭىز باسىپ كورمەگەن ادام ءتارىزدى. ءا دەگەننەن:
— زەرەش، سەرتىڭنەن نەگە اينىدىڭ؟،— دەدى باس-كوز جوق. بۇگىن كۇن سۋىق پا دەگەن سياقتى نەمقۇرايلى سۇراققا جاۋاپ بەرە الماي توسىلىپ قالدىم.
— قىزدار، قىزدار، سەندەرگە بارلىعى ويىنشىق.
داۋىسى مۇنشاما ءيىرىمدى، اۋەزدى بولار ما. ديۆانعا وتىرىپ جاتىپ، ءوزىمدى اسا جەڭىلتەك، وپاسىز جان سەزىندىم. حانشايىمنىڭ ءوزى كرەسلوعا جايعاستى.
— ءوزىڭ بىلەسىڭ عوي، ءبىراق ەسىڭدە بولسىن، مەن سەنى ماجبۇرلەگەن جوقپىن.
نەمەنەگە؟ سوزىمنەن باس تارتۋعا ما الدە ءسوز بەرۋگە مە؟ تۇسىنبەي قاباعىمدى شىتتىم. ارقاما جابىسقان قارا دومبىرا ءبىر كەسەك مۇز سەكىلدى ومىرتقامدى تىز ەتكىزىپ، قارىپ ءوتتى. سۋىق لەپ باسىما ءبىر-اق شاپقان. ەندى جوندەلىپ وتىردىم. داۋىس سيقىرىنان ارىلعان سياقتىمىن. وزىمە-وزىم كەلدىم.
— نەمەنەگە ماجبۇرلەگەن جوقسىز؟
— ءسوز بەرۋگە، ارينە.
حانشايىم مەنىڭ ىقپالدان شىعىپ كەتكەنىمدى ءتۇيسىنىپ، تىكسىنىپ قالدى.
— ارينە، ماجبۇرلەدىڭىز.
ول قاسىن كەرىپ ماعان تاڭدانا قارادى. كول باسىنداعى توقال تامدى ءبىر عاسىرعا جۋىق مەكەن ەتكەن، ماۋجىرەگەن قارا كەمپىر مەن مىنا ايەلدىڭ اراسىندا ەش بايلانىس جوق ەكەنىنە مەن تاعى دا انت ەتە الاتىن سياقتىمىن. جاسى ءارى كەتسە وتىزدار شاماسىندا بولار، اسا اجارلى، تومپاق ەرىندەرى بۇرتيىپ، ءاجىمسىز اق سۇر بەتىن قىپ-قىزىل تولقىن شارپىپ، ماعان رەنجىگەن سىڭاي تانىتتى.
— ال سەن ءالى حانزادامەن كەزدەسكەن جوقسىڭ عوي، ونى كورمەي، تىلدەسپەي تۇرىپ، سەرتىڭنەن باس تارتقانىڭ قالاي بولادى؟
ابدىرىپ قالدىم. ءسوزىنىڭ جانى بار سەكىلدى.
ول كوزىن مەنەن ايىرماعان كۇيى اقىرىن عانا الاقان سوقتى. جاڭا ءبىزدى قارسى العان ارۋ قىز قايتا پايدا بولدى.
— حانزادانى شاقىرشى.
ول ءۇنسىز باسىن ءيىپ شىعىپ كەتتى.
بولمە ءىشىن ۇنسىزدىك باستى. جۇرەگىمنىڭ تارسىلى بۇكىل سارايدى باسىنا كوتەرىپ، جاڭعىرتىپ تۇرعانداي. ءوستىپ ءجۇرىپ اۋرۋ بولاتىن شىعارمىن دەپ ويلادىم. سودان كەيىن ەرنىمدى بوياماعانىما وكىندىم، شاشىمدى كۇمىس جىلتىر رەزىڭكەمەن ۇستاتۋىم كەرەك ەدى دەپ ويلادىم تاعى. ءقازىر جوندەلە باستاسام، ۇيات. كەش. استىڭعى ەرنىمدى تىستەدىم. مەنىڭ ويىمدى وقىپ وتىرعان حانشايىمنىڭ جۇزىنە كۇلكى ءۇيىرىلدى.
حانزادا ءبىزدىڭ قاسىمىزدا كەنەت پايدا بولدى، حانشايىمعا ىلەسىپ بارلىعىمىز ورنىمىزدان تۇردىق. باس ءيىپ سالەم بەردىك. ول دا ءبىزدىڭ سالەمىمىزدى قابىل الىپ، وتىرىڭىزدار دەگەن يشارامەن اناسىنىڭ قاسىنا، بوس كرەسلوعا جايعاستى. ارينە، بۇل ءداۋ ەمەس. ۇزىن بويلى، ۇزىندىعى سونشالىق ارامىزداعى ەڭ سۇڭعاق ءماديدىڭ ءوزى ونىڭ يىعىنان عانا كەلەتىن بولار، تالدىرماش، ءبىراق سپورتپەن اينالىساتىن جان سەكىلدى تۇلا بويىنان قايراتتىڭ نىشانى اڭقيدى. ەرىكسىز اتام ەسىمە ءتۇستى. بولمەدە پايدا بولعان ساتىندە ەكى بەتىنىڭ ۇشى عانا قىزارىپ تۇرعان ول وتىرىپ، جانارىمىز تۇيىسكەن كەزدە ءجۇزى الاۋلاپ شىعا كەلدى. سودان سوڭ بۇنىسىنا ءوزى قىسىلعانداي كوزىن ۇستەل بەتىندەگى بەلگىسىز نۇكتەگە قادادى.
— حانزادا، تانىسىپ قوي، بۇل بالالاردى سەن بىلەسىڭ، ءبىراق ولار سەنى بىلمەيدى مە دەپ قورقام. زەرە، ساري، ءمادي، ەركەباي، جاسۇلان.
ول كۇلىمسىرەپ باسىن يزەدى. ۇزىن اشىق قوڭىر شاشى موينىن جابادى. ول شىن مانىندە حانزاداعا ۇقسايتىن ەدى.
— ال ەندى تانىسۋ ءساتى ءتامامدالسا، تاپسىرماعا ورالايىن. مەنىڭ ءبىر بىلەزىگىم بار ەدى...
ءبىز اڭتارىلىپ، حانشايىمعا قارادىق. قانداي بىلەزىك؟
— جاقسى، باسىنان باستايىن، قاسىمدا جۇرەتىن نوكەرىم ءارى ءوزىمنىڭ جەكە كۇتۋشىم ءبىر پەرى قىز بار ەدى، قىزمەتىنە كوڭىلىم تولاتىن... ءبىراق پەرىلەر الەمىندە بۇنداي نارسە بولىپ تۇرادى، ول كۇتۋشى ەمەس، ايلاكەر مىستان بولىپ شىقتى. مەنىڭ، مەنىڭ عانا ەمەس بۇكىل حاندىقتىڭ كيەسى، ءبىزدىڭ اۋلەتتىڭ نىشانى التىن بىلەزىكتى ۇرلاپ، كوزدەن عايىپ بولدى. ودان بەرى كوپ ۋاقىت ءوتتى. مەن تۇتقىندا بولدىم، الاساپىران كەز، بىلەزىك ىزدەيتىن شاما بولعان جوق ەشكىمدە. ىزدەگەنمەن تابىلۋى نەعايبىل دا ەدى. التىننان سوقتىرىلعان، بارماقتاي گاۋھار كوزى بار بىلەزىك-تۇعىن. كورىپ وتىرسىڭدار، مىنا پەرىلەر الەمىندە اسا قۋاتتى، ورنى تولماس وكىنىشكە، بۇكىل الەمنىڭ جوعالىپ كەتۋىنە اكەلىپ سوقتىراتىن وزگەرىستەر ءجۇرىپ جاتىر. الدىمەن اسپاننىڭ ءتۇسى وزگەردى. كۇن ۇياسىنا قونبايتىن بولدى. ساپ-سارى اسپاننىڭ استىندا سارى ۋايىمعا سالىنىپ، سالى سۋعا كەتكەن پەرىلەردىڭ باسى، رۋحى السىزدەرى وز-وزدەرىنە قول سالا باستادى. بۇل جاعداي ەندى ءبىر جىلعا سوزىلسا، مىنا الەمدە مۇسىلمان پەرى قالمايدى، بارلىق ۇيلەسىم، تەپە-تەڭدىك بۇزىلادى، اقىرزاماننىڭ كەلۋ ءساتى جاقىن. ال اقىرزاماندى جالعىز جولمەن، الگى بىلەزىكتىڭ كومەگىمەن جاساۋعا بولادى. بۇل ايتوقتىنىڭ دۇعاسىمەن كەلگەن زۇلمات. ونى جۇرەگىم سەزەدى. سوندىقتان زەرە، بۇعان سەنىڭ سەرتىڭنىڭ تۇك قاتىسى جوق.
بۇنى حانشايىم قالجىراعان، شارشاعان داۋىسپەن قاباعىن شىتا وتىرىپ اڭگىمەلەپ شىقتى.
— سول بىلەزىكتى قايتارىڭدار نەمەسە ايتوقتىنىڭ باسىن اكەلىڭدەر الدىما. سودان كەيىن بوسسىڭدار. مەن عانا ەمەس، بۇكىل الەم سەندەردىڭ الدارىڭدا قارىز بولادى. زەرەنى سەرتتەن بوساتامىن.
— ول مىستاندى قايدان تابامىز؟،— دەدى ءمادي.
— قالا سىرتىندا ەلسىز جاپان دالا بار. ول سول قۇلا ءتۇزدى مەكەن ەتەدى. سەندەر ونى ەمەس، ول سەندەردى ىزدەپ تابادى. تەك كەزدەسكەندە قاپى قالماساڭدار بولعانى.
— ءبىزدى جۇمساعانىڭىزعا قاراعاندا، اسا ءقاۋىپتى ساپار بولدى عوي.
— ءوزىنىڭ حارام ويىن ىسكە اسىرمايىنشا، ول پەرىنىڭ كوزىنە تۇسپەيدى. ءبىراق ادامداردان، سەندەردەن قاۋىپتەنە قويمايتىن شىعار...
حانزادا كوزىن تومەن سالىپ ويلانىپ كەتىپتى. سودان كەيىن اناسىنا قارادى. وعان الدەنەنىڭ ۇناماي وتىرعانىن سەزدىم. ءبىراق ول حانشايىمعا قارسى كەلە المايتىن ەدى. ەكەۋمىزدىڭ جانارىمىز ءتۇيىستى. كوزدەرى قاپ-قارا، وڭمەننەن وتەردەي وقتى ەكەن.
— جاقسى،— دەدى ءمادي، — ءبىز بارامىز.
— ولاي بولسا، جولدى زاقان كورسەتەدى.
وسى كەلىسىممەن ورنىمىزدان تۇرەگەلدىك. مەن حانزاداعا قاراماۋعا تىرىستىم، ءبىراق الدەبىر ساۋلەلى سەزىم جۇرەگىمدى بۋىندىرىپ بارا جاتقانداي، اۋا جەتپەي، تىنىسىم تارىلعانداي تۇسىنىكسىز كۇيدە قالدىم.
دالادا ءبىزدى ادەتتەگىدەي زاقان مەن گۇلنار قارسى الدى. تۇسىنىكسىز سەزىم شىرماۋىنان شىعا الماي كەلە جاتسام دا، جاۋتاڭداعان ساريدىڭ جۇزىندەگى ساۋالدى سەزىپ، ىشتەي كۇلىمسىرەدىم. ءمادي بەلىنە بايلاعان قىلىشىنىڭ سابىن قىسىپ الىپتى. ءتىپتى قولىنىڭ سىرتى كوگەرىپ بارا جاتقانداي كورىندى ماعان. دەن قويىپ، تۇيسىنۋگە مۇرشام بولعان جوق. حانزادانىڭ بەينەسى ەسىمنەن شىعار ەمەس. وعان شىنىمەن عاشىق بولىپ قالدىم با؟ الدە مەنى حانشايىم سيقىرلاپ تاستادى ما؟ ۇعا الار ەمەسپىن.
You Might Also Like
-
ۋا دوستار، اللا تاعالا جالعىز، ودان باسقا اللا جوق. مۇنى دا اقىلمەن ويلاپ ءبىلۋ كەرەك قۇراندا بۇل تۋرالى ايات كوپ. ولاي بولسا دا اقىلمەن بىلۋگە ۇعىندىرعان اياتتى ايتايىن: «لاۋ قانا فيھيما اليھات...
-
سەنبى. توسەكتە جاتىپ بۇگىن نە ىستەيتىنىمدى ويلادىم. تۇرامىن، شاي، تەليەۆيزور، تاعى شاي، تاعى تەليەۆيزور، شاي، تەليەۆيزور... كەلىنشەگىم بازارعا كەتكەن.
