اشىلىپ تۇلكى ءجۇردى جاپانداردا،
تاماق ىزدەپ جول شەكتى ساپارلارعا...
ەشنارسەنى كورە الماي كەلە جاتسا،
كوزىنە ءتۇستى الىستان جالعىز قارعا.
جۇگىرىپ تۇلكى سوعان جەتىپ كەلدى،
قارعا اعاشتىڭ باسىندا مۇنى كوردى.
تىستەگەنى اۋزىندا ءتاتتى ىرىمشىك،
ونى كورىپ تۇلكى - ەكەڭ سويلەي بەردى.
«قارعا باتىر، ءار ءسوزىڭ كۇمىس، التىن.
سىرتتان حالقاڭ تىلەيدى بارشا حالقىڭ.
قارعا انىڭدەي اۋەز جوق دەپ.
وسىلايشى شىعادى سىرتقا داڭقىڭ.
ساندۋعاش، بۇلبىلداردى كورىپ ەدىم،
ءجۇزىڭدى ءبىر كورۋگە كەلىپ ەدىم،
داۋسىڭدى ءبىر شىعارشى شاتتانايىن،
سىرتتان اسىق بولعاننان ءولىپ ەدىم».
باسىن سالىپ، قۇيرىعىن بۇلعاڭداتىپ،
ەكى كوزىن قارعاعا قىلماڭداتىپ.
«قارعا تاقسىر، كوز جاسىم كورىڭىز»،- دەپ،
جىلامسىراپ سويلەيدى جىلماڭداتىپ.
ماساتتانىپ بۇل قارعا سىلكىنەدى،
ءىشىن تارتىپ ميىقتان ءبىر كۇلەدى.
«ارىپ - اشىپ الىستان كەلگەن شىعار،
كوڭىلى تىنىپ كەتسىنشى، شىركىن»، - دەدى.
ماقتاۋ سوزگە سەمىرىپ، سۋداي تاسىپ،
پارمەنىنشە « قارق » ەتتى اۋزىن اشىپ؛
قارق ەتكەندە، ىرىمشىك جەرگە ءتۇسىپ،
ونى كەتتى تۇلكى - ەكەڭ الدى قاشىپ.

---