كۇندە كەرۋەن كەلەدى ءبىر سارايعا،
نەشە بولەك ءۇيى بار ءاربىر جايدا.
سانسىز كوپ ساۋداگەرلەر كەلىپ جاتىر،
بىرەۋ جىلدا قايتادى، بىرەۋ ايدا.

نەنى ىزدەسەڭ ءبارى بار سول سارايدا،
كەيى زالال ۇيتكەنمەن، كەيى پايدا.
سان كەرۋەن قىلادى ساۋدا-ساتتىق،
نە بولارىن كوبى ءجۇر بايقاماي دا.

بىرەۋ التىن الىپ ءجۇر، بىرەۋ قۇرىش،
بىرەۋ اسىل الادى، بىرەۋ مىرىش.
جاقسى – قىمبات، جاماننىڭ باعاسى – ارزان،
اركىمنىڭ ءوز سۇيگەنى بولار دۇرىس.

بىرەۋ قايتتى ءبىتىرىپ جىلدام ءجۇمىس،
بىرەۋ ءجۇر ءبىر تيىنعا سالىپ ۇرىس.
كەيبىرەۋ ءجۇر اسىل دەپ ارامدى الىپ،
ءوز قىلعانىن دەمەيدى ەشكىم بۇرىس.

كەيبىرەۋ قايتام دەگەن ويىندا جوق،
ءبىر جاپىراق ازىعى بويىندا جوق.
تاپقانىن تاماعىنا سالامىن دەپ،
جالعىز تيىن اقشاسى قويىندا جوق.

كەيبىرەۋ ماقتان ءۇشىن شاشقان بارىن،
تاڭ-تاماشا قىلماق بوپ جولداستارىن.
ەلگە قايتار بولعاندا ەسىن جيىپ،
سوندا بىلمەي ساندالدى نە قىلارىن.

مەن دە ءجۇردىم ەل جۇرگەن سول سارايدا،
تاماعىم توق، قايعى جوق، توسەك مايدا.
ازدان كەيىن ازايدى جولداس سيرەپ،
كەتىپ جاتىر، بىلمەيمىن، الدەقايدا.

مەن قىزىققا اينالدىم ءۇيدى ويلاماي،
تۇرعان سايىن قۇمار بوپ مەيىرىم قانباي.
جولداسىمدى ىزدەمەك بولدىم ءبىر كۇن،
جالعىز قالسام بولام دەپ الدە قانداي.

قاراپ ءجۇرمىن ءار جەردەن جەلە شاۋىپ،
جول الىس دەپ سەرىكسىز قىلدىم ءقاۋىپ.
ارالاسام، ءبارى دە جات كەرۋەن،
الا المادىم جولداستىڭ ءبىرىن تاۋىپ.

كورگەنىمنىڭ ءبارى دە بوتەن قازاق،
«ءبىزدىڭ كەرۋەن قايدا؟» – دەپ سالدىم ازاپ.
«جولداسىنىڭ ءبارى دە قايتىپ كەتتى،
نەعىپ كەپ ءجۇر بۇل شال؟» – دەپ ەتتى مازاق.

بۇل ءسوزدى ەستىگەندە جامان ساستىم،
كوڭىلىمدى تاۋەكەل دەپ ازار باستىم.
ۋاقىت بولىپ قالعانىن بايقاعان سوڭ،
سارايدا قالعاندارعا امانداستىم.

مەن – ءبىر قوناق، كەتتىم عوي ءبىراز قونىپ،
قايتاتۇعىن قالىپتى مەزگىل بولىپ.
وسى قوناق قالاي دەپ سىنعا الماڭىز،
ءتاۋىر دەپ-اق ايتا سال ويمەن جورىپ.

جاقسى دەسەڭ، قوناقتىڭ ول ءبىر باعى،
ولسە دە ريزا بولادى ارۋاعى.
ءبىر كەتكەن سوڭ زالالىم تيە قالماس،
قونعان كەزدە نەعىلسام قىلدىم-داعى.

ول كەزدەگى اعاتتى كەشسەڭ، مىرزا،
قوناق تۇگىل بولادى قۇداي ىرزا.
وتكەن كۇنگى ءىسىمدى قۋماساڭىز،
مازاڭدى الا بەرمەسپىن جىلدا-جىلدا.

ءتاۋىر قوناق دەگەنىڭ – بەرگەن سىيىڭ،
مال سۇرامان مەن سىزدەن جالعىز تيىن.
جامان ايتپاي جاقسى جوق، ساۋ بولىڭىز،
ەندى اينالىپ كورمەگىم بولار قيىن.

«قوش-امان، ساۋ بول» دەگەن ءسوز جامان با،
امانداسىپ قويالىق باس اماندا.
مۇنان كەتسەم، باراتىن جەرىم قاشىق،
قۇداي قوسسا، كورەرمىز ءبىر زاماندا.

مەن كەلگەلى تالاي كۇن سىزدىكىنە،
ءسىز دە ءبىر كۇن بارارسىز بىزدىكىنە.
«جولىڭ بولسىن، قوناعىم»–دەپ قالىڭىز،
جولىعامىن جولدا الدە كىمدىكىنە.

ءالىم كەلسە، قونبايمىن ۇيگە جەتپەي،
تۋرا اپارسىن قۇدايىم تەنتىرەتپەي.
ەندى بولدى ەلىمە قايتار كەزىم،
ءجۇرۋشى ەدىم سىزدەردى قيىپ كەتپەي.

مەن كەلگەلى كوپ بولدى، بۇ دا جەتەر،
جاتا بەرسە، قوناقتان ءقادىر كەتەر.
قايتقانىمىز جارايدى قاڭعي بەرمەي،
اسقا تويماس انتۇرعان بولماي بەكەر.

اس ايادى دەمەيمىن ءسىزدى مەنەن،
كەم قىلماي-اق سىيلادىڭ ەشتەمەدەن.
شىققان جەرىم، شىن ءۇيىم ويعا ءتۇسىپ،
مەزگىل تولىپ قالعان سوڭ قايتامىن مەن.

قونعان شىعار بۇرىن دا تالاي قوناق،
بارىنە دە جەتەدى اسىڭ مول-اق.
كەيىن تاعى كەلەتىن كەرۋەن بار،
جەر بوساتتىم، بۇل ۇيگە كىرسىن سول-اق.

كەيىنگىگە سالەم ايت ءبىز بايعۇستان،
بۇل سارايدا كوپ ەكەن بىزگە دۇسپان.
قىزىقتىرىپ، قىزدىرىپ الدايدى ەكەن،
بىرەۋى ىشتەن بولادى، ءبىرى تىستان.

ەرتە ويلانسىن، ەسكەرىپ ازىق السىن،
نە ساتتى، نە جينادى، جازىپ السىن.
ءبىز بايقاماي اسىل دەپ ارامدى الدىق،
ەسى دۇرىس كىسىلەر نەعىپ السىن.

تەگىندە الداتادى ەسكەرمەسە،
سىرتى اسىل، ءىشى قانداي، تەكسەرمەسە.
الارىڭدا ءبارى التىن، جارقىراپ تۇر،
تۇبىندە پايداسى نە دەپ كورمەسە.

ۇتقىزعان بوپ الادى ءوزىڭدى ۇتىپ،
بايقامايسىڭ قويعانىن بىتەۋ جۇتىپ.
قىزدىرىپ قىزىعىنا ايلاندىرسا،
كەتەسىڭ ءبىرجولاتا ءۇيدى ۇمىتىپ.

مال دا بار لاپكەسىندە، ماقتان دا بار،
كوزىڭشە ماقتان الىپ جاتقان دا بار،
كوڭىلدىڭ جۇبانىشى –كوپ ويىن بار،
ۇستايتىن دۇسپانىڭدى قاقپان دا بار.

كەيدە تەگىن بەرەدى، كەيدە بۇلداپ،
مىنەزى جەل قايىقتاي تۇر بۇلتىلداپ.
بۇ كۇندە ءجۇز تۇرلەنىپ، مىڭ قۇبىلىپ،
كوزىڭدى قىزىقتىرار تىم جىلپىلداپ.

جار دا كوپ جالاڭداعان جان قۇمارى،
جاقىنداساڭ ءاپ كەتەر ونان دا ءارى.
جادۋ كوزبەن سيقىرلاپ جانىڭدى الىپ،
ءىشىڭدى ەلجىرەتىپ تۇرعاندارى.

الداپ الىپ ارتىنان ەرگىزەدى،
ادال دەپ ارام بوقتى تەرگىزەدى.
«بۇل – قىزىق، مىنە – پايدا، انە – ايلا» – دەپ،
جانىڭ تۇگىل ارىڭدى بەرگىزەدى.

تۇرۋعا ۋاقىتىم جوق ءسوزدى ۇزايتىپ،
بارامىن اسىعىسپەن ەلگە قايتىپ.
سۋسىن دەپ ۋ بەرەتىن سۇم سارايدىڭ
كەتەيىن كەيىنگىگە سىرىن ايتىپ.

كوپ ءجۇردىم، ەندى مۇنان نە كورەمىن،
جولداس كەتتى، نەسىنە بوگەلەمىن.
قوش-امان بول، جىگىتتەر، دۇعادا بول،
ەلگە قاراي ەنتەلەپ جونەلەمىن.

ايرىلىپ سەرىگىمنەن قالدىم ناعىپ،
مۇڭىمدى ۇقتىرايىن كىمگە شاعىپ.
«ا، قۇداي، ءوزىڭ وڭدا» – دەدىم-داعى،
جونەلدىم جاپا-جالعىز بۇكەڭ قاعىپ.

جىگىتتەر، جالعان ەمەس، مۇنىم انىق،
بۇرىننان وسى ساراي ەلگە قانىق.
قايتا كەلمەس قاقپادان ءارى وتكىزىپ،
شىعارىپ سالىپ مەنى قايتار حالىق.

---