InfoHub Logo

الاعاقتاعى قۇدانىڭ ۇيىنەن تۇستىك جەپ، ەندى اتتانايىق دەپ ەسىك الدىنا شىققان كەزىمىزدە قۇداعي قاسىمىزعا كەلدى:

— ماشيناڭدا ورىن بار ما؟ ءبىر ادام بار ەدى، شەمىرشەككە دەيىن الا كەتسەڭ، — دەدى كۇڭك ەتىپ.

— ءيا، جارايدى. ءبىر ەمەس ەكى ادام بولسا دا بوسپىز، — دەدىم مەن.

— وندا كىشكەنە تۇرا تۇر، — دەدى دە ارت جاعىنداعى بىرەۋگە دىبىستادى. — ءاي، انا گۇلشاشقا ايتشى، قۇدانىڭ ماشيناسى بوس ەكەن.

سونان سوڭ قۇداعي ماعان قاراپ ءتىل قاتتى:

— الگى اسكەربەكتى ءبىلۋشى مە ەدىڭ؟ جامانقۇل دەگەن جالعىز ۇلى بار ەمەس پە ەدى. سونىڭ كەلىنشەگى. سونداي زاتتى ادام. قىزىڭ قايسى دەسە مىناۋ دەيتىندەي. مىنەزى دە جىبەك باياعى. سىزىلىپ تۇرادى. ءبىراق بايقۇستىڭ باعى اشىلمادى. دۇزدە ەڭبەكتەرى جاراسپادى. جامانقۇلدا جامان جىگىت ەمەس. سوندا دا كەلىسە المادى. قۇداي ساقتاسىن قازىرگى جاستاردىڭ كوبى وسى. جوق نارسەگە قىلت ەتە قالادى دا، سو بويى قايتىپ جىبىمەيدى. زامان بۇزىلىپ بارادى عوي. ەشكىمگە تەكتەۋ، ەشتەڭەگە تيداۋ سالمايدى. داربازا ەركىندىك باياعى، — دەدى ءبىر كۇرسىنىپ الىپ.

سول ارادا قولىندا سۋمكاسى عانا بار جاس كەلىنشەك ءبىزدىڭ قاسىمىزعا كەلدى.

— گۇلشاش، اينالايىن، قۇدا سارسۇمبەگە قايتىپ بارادى ەكەن. وسىمەن شەمىرشەككە جەتىپ ال. ارى قاراي ات-اربا بىردەڭە تاۋىلىپ قالار. جاسسىڭ عوي، باقىتىڭ ءالى الدا. ەشتەڭەنى ءالى ۋايىمداما. اكە-شەشەڭە سالەم ايت. ال ەندى جولدارىڭ بولسىن، — دەدى قۇداعي.

گۇلشاش قۇداعي ايتقانداي شىنىندا دا ادەمى قىز ەكەن. ورتا بويلى، شىنارداي ءتۇزۋ وسكەن سىمباتتى تۇلعاسى بۇرالىپ تۇر. اشاڭداۋ كەلگەن دوڭگەلەك جۇزىندە جاستىقتىڭ بالعىن تابى بار. قاپ-قارا قاستارى دا قارلىعاشتىڭ قاناتىنداي قيىلىپ، جاراستى ۇيلەسىم تانىتادى. جيەگى سارعىشتاۋ قوي كوزدەرى دە ۇلكەن. ءبىراق كوڭىلى سىنىق. ۇيالى جانارىنا ءبىر جاداۋلىق، مۇڭ شوككەن. ادامعا تىكتەپ قارامايدى، ۇزىن كىرپىكتەرىن شاپشاڭ قاعىپ-قاعىپ جىبەرىپ، تەز جالتارىپ كەتەدى. كىربىڭ، باسەڭ كۇي بايقاتادى.

ءبىز ءتىل قاتىسپاعان كۇيى سارسۇمبەنى بەتكە الىپ، زىرلاپ كەلەمىز. لەزدە الاعاقتىڭ قاباعىنا شىعىپ تا قالدىق.

— گۇلشاش، ءۇيىڭ قايدا ەدى؟ شەمىرشەكتىڭ وزىندە مە؟ — دەدىم مەن بوسقا وتىرعانشا سويلەسە وتىرعاندى ءجون كورىپ.

قىز بوگەلىپ بارىپ جاۋاپ بەردى:

— جوق، مالدا، — دەدى قارلىققان قاساڭ داۋىسپەن، تۇنشىعا ءتىل قاتىپ.

بۋىلعا ازەر شىققان داۋىسىنان مەن ونىڭ جىلاپ وتىرعانىن اڭعاردىم. الداعى كىشكەنە اينادان وعان ۇرلانا كوز جىبەردىم. قىز كابينانىڭ تەرەزەسىنەن سىرتقا قاراپ، قىبىر ەتپەي، بەزەرىپ وتىر. ماڭدايدان ءتۇزۋ تۇسكەن قىرلى مۇرنىنىڭ جانىنان دومالاپ كەتكەن كەسەك-كەسەك جاس تامشىلارىن كىپ-كىشكەنە اپپاق قولىمەن، سىرىڭكەدەي عانا عىپ بۇكتەگەن گۇلدى شىتىنىڭ ءبىر بۇرىشىمەن اقىرىن سيپاپ قويدى. دىبىس شىعارماي، وكسىگىن ىشىنە تارتىپ، ءۇنسىز ەگىلدى. سونى بايقاپ، مەن ونان ارى ۇندەگەم جوق.

ەندى بىرنەشە مينۋتتان كەيىن ميداي جازىق تاتىرداعى كەنەرە جولدى بوكتەرلەي، زىرلاي وتىرىپ، سايىر تاۋىنىڭ كەزەڭىنە قاراي بۇرىلاتىن ساي اۋزىنا دا تاياپ قالدىق. ساي اۋزىندا كەرگەن توستىكتەي عانا شيلەۋىت، كوگال بولۋشى ەدى. شاعىن عانا باستاۋدىڭ ماڭايى. باستاۋ بولعاندا سوقىر كوزدەن شىققان جاستاي بولىمسىز سۋات. جاۋىندى جىلدارى كوز-كورىم جەرگە دەيىن سىزىلىپ اعادى دا، جىپ-جاسىل بوياۋىن ۇزارتا تۇسەدى. قۇرعاقشىلىق جىلدارى تەز قۋراپ، سارعايىپ قالادى. ماشينا جول سونىڭ قاسىنان جاناپ ءوتىپ، تاۋ ىشىنە كىرىپ كەتەدى.

وسى اراعا كەلىپ، سولعا تامان بۇرىلا بەردى دە جۇرگىزۋشى كەنەت توقتاي قالدى.

— قوزعالما، ۇندەمە! — دەدى بىزگە بۇيىرىپ.

ءسويتتى دە ماشينادان جىعىلا-سۇرىنە قارعىپ ءتۇستى. جالما-جان ارتقى ەسىكتى دەرەۋ اشىپ جىبەرىپ، سونىڭ ارقالىعىنىڭ ارتىندا جاتقان مىلتىققا قول سوزدى. ەرمەك ءۇشىن دەپ الىپ جۇرەتىن ماناپولكامىز بولۋشى ەدى. سونى اسىعا الىپ شىعىپ، ماشينانىڭ ارت جاعىن اينالا بەردى. ءبىز نە ەكەنىن اڭعارىپ ءبىلىپ بولعانشا، مىلتىقتا تارس ەتە ءتۇستى.

— قاپ! — دەدى جۇرگىزۋشى وكىنىپ.

ونىڭ داۋىسىن ەستىپ، مەن دە دالاعا شىقتىم. جۇرگىزۋشىنىڭ كوزى كوكتە ەكەن. سايدىڭ ءبىر جاق جانىندا، قىر باسىندا ونە بويىن قىزىل، سارى الا قىنا جاپقان، ۇيدەي ۇلكەن قىزىل تاس بولۋشى ەدى. سونىڭ تۇبىنەن قاناتتارىن اسىعا قاعىپ، ەكى سارىالا قاز ۇشىپ بارادى.

— قاپ، تيمەي كەتتى-اۋ؟ تىم اسىعىپ اتىپ، — دەدى جۇرگىزۋشى باسىن شايقاپ.

سونىڭ اراسىندا، ول اۋىز جيىپ العانشا سارتىلداتا ۇشىپ بارا جاتقان ەكى سارىالا قازدىڭ بىرەۋى قاتارىنان كەيىندەي باستاپ، دالبىرلاپ جەرگە قاراي قۇلاپ كەلە جاتتى. اپپاق باۋىرى جارقىلداپ، دالبىر-دۇلبىر ەتىپ، بىرنەشە اۋناپ، توكەرىلىپ بارىپ، توپ ەتىپ ءتۇسىپ قالدى.

— ءتۇستى! ءتۇستى! — دەپ قۋانا ايعايلاپ جىبەرگەن جۇرگىزۋشى مىلتىقتى سۇيەي سالدى دا، سولاي قاراي جۇگىرە جونەلدى. ازدان سوڭ ساپ-سارى اياعىنان قوسىپ ۇستاپ، ولجاسىن الىپ، جەتىپ تە كەلدى.

— باسە، تيگەن سياقتى بولىپ ەدى، — دەدى ەلەۋرەگەن اۋەنمەن قاناتتارى جازىلىپ، جايىلىپ كەتكەن ءولى قازدىڭ دەنەسىن سالماقتاپ-سالماقتاپ قويىپ، بىزگە ماقتان رەتىندە ونىڭ ساپ-سارى الا قانات-قۇيرىعىن اۋدارىپ-توڭكەرىپ ۇزاق قارادى. اپپاق مامىقتارىن ءبىر تالداپ تارتىپ، جۇلىپ تا قويدى. ءسويتتى دە ءجۇنىن بۇرقىراتىپ، جەرگە تاستاي سالدى.

— سارى الا قاز ەكەن عوي، — دەدىم مەن ونىڭ قاسىنا كەلىپ.

— ءيا، سارى الا قاز. وي، مۇنىڭ ەتى قانداي ءتاتتى دەسەڭىزشى. بىلتىر...

مەن ونىڭ ءسوزىن تىڭداعام جوق. سارى الا قازدىڭ جۇمىلماي اشىق جاتقان ەكى كوزىنە ايانشپەن قاراپ، باسىمدا شايقادىم. بولاتى جوق، جانارى سوعان دەمەسەڭ، ونىڭ كوزدەرى ءالى ءموپ-مولدىر ەدى. موماقان، كۇناسىز قالپىن بەينەلەپ، ءموليىپ جاتىر.

— بەكەر اتتىڭ — دەدىم مەن جۇرگىزۋشىگە ناراۋلاۋ بەينە تانىتىپ، — ءبىزدىڭ قازاق سارىالا قاز اتپايدى.

— قالايشا، ارام دەي مە ونى؟

— جوق، ونان ەمەس.

— بالكىم، مۇنىڭ ەتىنىڭ ءدامىن بىلمەيتىن شىعار. سارى الا قازدىڭ ەتىن بىلاي قويىپ، سورپاسىنىڭ ءدامىنىڭ قانداي بولاتىنىن بىلسە...وي، ءتىل ۇيرەدى-اۋ، شىركىن. قولعا باققان ءۇي قازدارىنداي ەمەس، جابايى قازدىڭ ەتى اسىل بولادى. اۋرۋعا ەم، دەنەگە قۋات بەرەدى، — دەدى جۇرگىزۋشى كوسەمسىپ، بىلگىشسي سويلەپ.

ءدال وسى ساتتە توبەدەن «قاڭق!» دەدى ءبىر اشتى داۋىس. جالت قارادىق. ءولى قازدىڭ ءتىرى قالعان سىڭارى ەكەن. بيىك كوكتەن بىزگە قاراي وقشا زۋلاپ، ءتۇيىلىپ كەلەدى. «قاڭق! قاڭق!» دەپ اشتى داۋىسىمەن اشىنا سۇڭقىلداپ، ءبىزدى كەۋدەسىمەن سوعىپ وتەردەي ءتونىپ كەلىپ، باقان بويى جاقىنداي بەردى دە، «قاڭق! قاڭق!» دەپ شىرىلداپ قايتادان جالت بۇرىلىپ، ورلەپ كەتتى.

— ات انانى! — دەدىم مەن جۇرگىزۋشىگە اسپانداعى قازدى نۇسقاپ.

ول تاڭعالىپ مەنىڭ بەتىمە قارادى. كوزقاراسىندا «جاڭا قازاق قاز اتپايدى دەمەپ پە ەدىڭىز» دەگەندەي كەكەسىن سىڭاي بار.

— ءيا، قازاق قاز اتپايدى. ال اتسا، ەكەۋىن بىردەي اتادى. كورىپ تۇرسىڭ با انا سىڭارىنىڭ قالاي سۇڭقىلداپ، زار جىلاعانىن. ءقازىر قايتا كەلەدى. سارىالا قاز دەگەن وتە ءبىر عاجايىپ قۇس. جۇبىن جازبا، ماڭگى بىرگە جۇرەدى. بىلەسىڭ عوي، مىناۋ التاي قىستا قانداي سۋىق! قىرىق گرادۋس! مىنالار دا جىل قۇسى. ءبىراق نە جاعىداي ەكەن، بىرەۋىنىڭ وڭتۇستىككە ۇشىپ جەتە الاتىن شاماسى بولماعان شىعار. سوعان بولا سەرىگى دە وسىندا قالىپ قويىپ وتىر. سول كەمتار سەرىگى ءۇشىن بارىنە كونىپ، قاقاعان قار، كوك مۇزدى جايلاپ قالعان سەرتكە بەرىك قۇس وسى. ادامنان دا وپالى. قاراپ تۇرشى اناۋ ءقازىر قايتا كەلەدى. مەرگەن بولساڭ سونى تاعى ات، — دەدىم مەن جۇرگىزۋشىگە ءوزىمنىڭ ەنجار كۇيىمدى جاسىرماي، اشىق ايتىپ.

مەن ايتىپ اۋىز جيىپ بولعانشا «قاڭق!قاڭق!» قاعىپ ءشۇيىلىپ سىڭار سارىالا قاز تاعى كەلدى. تاعىدا ءبىزدىڭ باسىمىزدى قاعىپ اكەتەردەي جاقىنداپ ءتونىپ كەلىپ، زۋ ەتىپ وتە شىقتى. دامىل تاپپاي، قايتا-قايتا بىرنەشە رەت توبەمىزدى جاناپ ۇشىپ ءوتتى.

جۇرگىزۋشى مەنىڭ ءامىرىمدى ورىنداماق بولىپ، تاعى بىرنەشە وق شىعارىپ كورىپ ەدى، تيگىزە المادى. سونان سوڭ سارى الا قازدى جۇك قوياتىن قۋىسقا سالىپ جاتىپ:

— جارايدى. وسى دا جەتەدى. كەشكە ءبىزدىڭ ۇيدە قوناقتا بولاسىز. مۇنىڭ ەتىنىڭ ءدامىن سوندا كورەسىز، — دەدى ماعان جاعىمپازسىپ.

— جوق. بارمايمىن. ءقازدىڭ ەتىندە جەمەيمىن.

— باستىق، ءسىز ءوزى عۇراپيلاۋ ادامسىز با، قالاي؟ — دەدى ول قالجىڭ-شىنىن ارالاستىرىپ.

بۇل جولى ول مەنى عانا ەمەس، جالپى قازاقتى ايتىپ تۇرعانىن ءبىلدىم دە، مەن دە وعان قارسى دۇرسە قويا بەردىم.

— وبال-ساۋاپتى ءبىلۋ، ول-استە عۇراپيلىق ەمەس. ول — ادامگەرشىلىك. سونىڭ اسقار شىڭى! سەن جاڭا انا قازدى اتقانىڭمەن قويماي، ءولىپ جاتقان بايعۇستىڭ موينىن دا بۇرىپ جۇلىپ تاستادىڭ عوي. وبال دەگەندى بىلمەيسىڭدەر سەندەر! سەندەردىكى تەك جەۋ. ءتىرى بولسىن، ءولى بولسىن، نە بولسا، و بولسىن، اڭ بولسىن، قۇس بولسىن، كوزىڭە كورىنگەنىڭ ءبارىن — الال دا، ارام دا دەپ ايىرىپ جاتپاستان جەي بەرۋ، جۇتا بەرۋ!...

— بۇل ادام ەمەس، قاز عوي، — دەپ مىڭگىرلەدى ول.

— ادام بولماعانمەن، جان-جانۋار، قۇرت-قۇمىرىسقا، باقا-شايان — ون سەگىز مىڭ عالامنىڭ ءبارىنىڭ دە وبالى بار. ال سولاردىڭ ىشىندە كيەلى نارسەلەر تاعى وزىنشە. سونىڭ ءبىرى وسى سارى الا قاز. مۇنى سەنىڭ اناۋ سۇيەگى قۋراپ قالعان، باياعى زامانداعى اتا-بابالارىڭ دا بىلگەن. سەن ءوزىڭ جۇڭگو بولعانىڭمەن، جۇڭگو ادەبيەتىنەن مۇلدە حابارىڭ جوق جان ەكەنسىڭ!

— ءيا، مەن جوعارىلاپ وقي المادىم، — دەپ مويىندادى جۇرگىزۋشىم.

— سونان عوي مىنا توپاستىعىڭ!-دەدىم مەن اشۋىمدى ءالى باسا الماي، ونى كورىنەۋ جابىرلەپ، — وسىدان ەكى مىڭ جىل بۇرىن قىتايدا حان دەگەن پاتشالىق بولعان. سول داۋىردەن ءبىر تامشى داستان قالعان. وندا ۇزاتىلىپ كەلگەن كەلىنگە ەنەسى كۇن كورسەتپەيدى.ادۋىن، وزبىر شەشە ۇلىن كەلىنشەگىن توركىنىنە قايتارىپ تاستاۋعا ماجبۇرلەيدى. جىگىت ايەلىن قانشا جاقسى كورسە دە، اقىرى شەشەسىنىڭ تىلىنەن شىعا المايدى. ىنجىق ۇل كەلىنشەگىنە: «جارايدى، ازىرشە توركىنىڭە بارا تۇر. از كۇننەن كەيىن قايتا اكەلىپ الامىن» دەپ ۋادە بەرەدى دە، ۇيىنە اپارىپ تاستايدى. كەلىنشەك كەرەمەت سۇلۋ ەدى دەيدى. قايتىپ كەلگەن ارۋعا سول ايماقتىڭ ءۋاليىنىڭ كوزى تۇسەدى. الماققا جاۋشى جىبەرەدى. التىن، كۇمىسكە قىزىققان قىز اعاسى قارىنداسىن سوعان بارۋعا زورلايدى. امالى تاۋسىلعان قىز اقىرى اسىلىپ ولەدى. جاماندىق حابار جاتا ما؟ مۇنى ونىڭ بۇرىنعى كۇيەۋى ەستيدى. سۇيگەن جارىنان قاپىدا ايىرىلعانىنا وكىنىپ، قۇسا بولعان جىگىت قىزدىڭ قابىرىنىڭ باسىنا كەلىپ، سونىڭ ءالى سۋىماعان جاس توپىراعىن قۇشاقتاپ جاتىپ، سۇيىكتىسىنىڭ ارتىنان ول دا كوز جۇمادى. ادامدار ونى قىزدىڭ قابىرىنىڭ قاسىنا جەرلەيدى. ەرتەڭىندە ەل قابىر باسىندا ەكى سارىالا قاز وتىرعانىن كورەدى. مۇنى مۇراتتارىنا جەتە الماي ارماندا كەتكەن ەكى عاشىقتىڭ رۋحى دەپ بىلەدى. سونان باستاپ جۇڭگو حالقى سارىالا قازدى ماحابباتىڭ، وپالىلىقتىڭ سيمۆولى دەپ ەرەكشە قۇرمەتتەيدى. ال، سە شە؟ مىنە، بىرەۋىن اتىپ الىپ، بىرەۋىن زارلاتىپ قويىپ وتىرسىڭ. ءاي، ەندىگى زاماننىڭ بالالار، قارىنىنىڭ تويعانىنان باسقانى بىلمەيتىن تۇگەل وزبىر، قاتىگەز بولىپ ءوسىپ كەلەسىڭدەر عوي، — دەدىم اشۋىم ءالى تارقاماي.

سايىر سايى ماشيناعا ون-ون بەس مينۋتتىق قانا جول. ءبىز ورلەپ كەزەڭگە تامان تاياپ قالعانبىز. قىر سوڭىمىزدان قالماي قاڭقىلداپ قۋىپ كەلە جاتقان سىڭار قاز دا باعانادان بەرى ماشينانىڭ الدى-ارتىن بىرنەشە وراپ وتكەن.مەنىڭ ءسوزىمدى دالەلدەگەن دەي بۇل جولى دا قاناتىنىڭ ۇشىمەن ءبىزدىڭ كوزىمىزدى اعىزىپ وتكىسى كەلگەندەي تاپ الدىمىزدان، جاپ-جاقىن ارالىقتان تاعى ءبىر جاناپ ءوتتى. سونان سوڭ ەڭ سوڭعى رەت بار كۇشىمەن ماشينانىڭ قارسى الدىنان كەلىپ، تەرەزەگە ۇرىلدى. اينەكتىڭ كۇل پارشاسى شىقتى. ماشينا دا جول شەتىنە قاراي ءبىر اۋناپ بارىپ ەكپىنىمەن قايتا كوتەرىلىپ، تۇزەلىپ توقتادى. ماشينانىڭ سىرتىنا جۇگىرىپ شىقتىم. گۇلشاش تا دومالىپ ءتۇستى. ەكەۋمىز دە ساپ-ساۋ ەكەنبىز. ءبىزدىڭ الدىمىزدا ءجۇنى بۇرقىراعان سارىالا قاز جاتتى. كابينادا قان ساۋلاعان وڭ كوزىن الاقانمەن باسىپ، مەرگەن جۇرگىزۋشى وتىر ەدى.

مەن قايتەرىمدى بىلمەي كەتتىم. ساسقالاقتاپ جۇگىرەمىن دەپ، جولدان ءوتىپ بارا جاتقان ماشيناعا سوعىلىپ قالا جازدادىم. ەكى-ۇش جاقتا ءجۇرىپ جۇرگىزۋشىنى سول ماشيناعا سالعاننان كەيىن عانا ەسىمدى جيدىم.

سودان كەيىن...ءبىر كەزدە عانا ارت جاعىمنان قىستىعا وكسىپ، سۇڭقىلداعان داۋىس ەستىدىم. جالىت قاراپ ەدىم، ساندىقتاي تاستىڭ ۇستىنە شىعىپ العان گۇلشاش ەكى قولىمەن بەتىن باسىپ تۇلا بويى سولقىلداپ ەڭىرەپ جىلاپ وتىر ەكەن. مەنىڭ قاسىنا كەلگەنىمدى دە سەزگەن جوق. بۇگىلىپ، ءبۇرىسىپ قالىپتى. ساۋساقتارىنىڭ اراسىنان شىپ-شىپ شىققان جاس تامشىلارى تىرس-تىرس ەتىپ، كەۋدەسىنە تامىپ جاتىر.

— نە بولدى، سەن دە جارالانىپ قالعانسىڭ با؟ — دەدىم مەن ونى يىعىنان ىرعاپ.

مەنىڭ سوزىمە جاۋىپ ورىنان ونىڭ داۋىسى ونان ارى ىشقىنا، قاتتى شىعىپ كەتتى:

— سىنىق قاۋىرسىن، جارتى مامىعىڭنان اينالايىن، قۇس بالاسى! قانداي اۋليە ەدىڭ! اسپاننىڭ قاسيەتى بولەك ەكەن عوي. وندا قۇداي بار. پەرىشتەلەردىڭ، پەرىلەردىڭ مەكەنى دە سوندا دەيتىن. بالكىم قۇس بالاسى جەتى قات كوكتىڭ ار جاعىنان سولاردى كورىپ، سولاردان ءتالىم الىپ، ياكي سولاردان ايدىنىپ، جاسقاناتىن شىعار. ال مىناۋ ادام بالاسى قۇدايدى ۇمىتقان. وزدەرىن سونشا اقىلدى، كەرەمەت ساناعانىمەن، شىنىن قۋعاندا قانداي قوراش! قانداي لات!قۇس قۇرلى ماحاببات، قۇس قۇرلى وپا بولمادى-اۋ بىزدە!.. — دەپ زارلاپ قويا بەردى.

مەن ەندى ءتۇسىندىم. قامىرىقتى قىزدىڭ قاسىرەتكە تولى سوزدەرىن ءۇنسىز تىڭداپ، ۇزاق ۋاقىت مۇلگىپ وتىرىپ قالدىم.

سونان ءبىر كەزدە عانا:

— ءيا، ونىڭ دۇرىس، اينالايىن! ماڭگىلىك ماحاببات تەك ۇلىلارعا، بيلىكتەگىلەرگە عانا ءتان! — دەدىم كۇرسىنىپ.

بىرنەشە كۇن وتكەن سوڭ، مەن جۇرگىزۋشىمنىڭ كوڭىلىن سۇراي بارعان دا، ونىڭ دارىگەرىنە كەزدەسىپ قالدىم.

— سىزگە ەندى باسقا قىزىمەتكەر تاۋىپ الۋعا تۋرا كەلەدى.

مەن ونىڭ ءسوزىن ءتۇسىنىپ كەتە الماي بەتىنە قارادىم.

— ونىڭ ءبىر جاق كوزى اعىپ كەتتى-وڭ كوزى.

— ونىڭ كوزى دەيسىز بە؟ — دەدىم مەن الدە نەگە ىشتەي تىكسىنىپ.

— ءيا، وڭ كوزى — دەپ قايتالادى ول.

---