- 11 اقپ. 2020 00:00
- 212
ۇستىنە شىنى ارتقان قاشىرلاردى ۇركىتۋشى بولما
ءبىر كۇنى قوجا زيراتتىڭ اۋلاسىندا كەلە جاتقاندا، بايقاۋسىزدا اياعى تايىپ كەتىپ، ءبىر كوردىڭ ىشىنە قۇلاپ تۇسەدى. شاڭ-توپىراق بولعان كيىمىن شەشىپ، قاعىپ-سىلكىپ تازالاي باستايدى. ءسۇيتىپ تۇرىپ ول: «ولگەن ادام بولىپ، جاتا قالايىن، مۇڭكىر-ناڭكىر كەلەر مە ەكەن، جوق پا ەكەن» دەپ ويلايدى.
سول كەزدە زيراتقا قاراي جوڭكىلىپ كەلە جاتقان قاشىرعا جۇك ارتقان كەرۋەن كەزىنە تۇسەدى. قوجا كۇڭگىرلەگەن قوڭىراۋ داۋسىن، كەرۋەنشىلەردىڭ ايعاي-شۋىن ەستىگەندە، ءا دەگەندە بۇنىڭ نە ەكەنىن تۇسىنە الماي قالىپ، ىشىنەن: «قاپ، قاپ، قاپ! ويىننان وت شىعادىنىڭ كەرى بولدى-اۋ، اقىرزاماننىڭ باستالعانى عوي بۇل» دەپ ويلايدى. ساسقالاقتاپ نە ىستەرىن بىلمەي، ابىگەر بولىپ، اقىرىندا كوردەن شىعا قاشادى.
بۇل كەزدە كەرۋەن جاقىنداپ كەلىپ قالعان بولاتىن. ءۇستى-باسى شاڭ-توپىراق، كيىمى البا-جۇلبا ادامنان قاشىرلار ۇركىپ بىر-بىرىنە سوعىلىپ، ۇستەرىنە ارتقان قىمبات جۇكتى، شىنى ىدىس-اياقتى شاشىپ، كۇل-تالقانىن شىعارادى. العاشىندا نە بولعانىن بىردەن اڭعارا الماي، مەلشيىپ قالعان كەرۋەنشىلەر قوجانى قۋىپ بەرەدى. ولار قوجانى قۋىپ جەتىپ:
— سەن كىمسىڭ ءوزىڭ؟ مولادان نە ىزدەپ ءجۇرسىڭ؟ — دەپ سۇرايدى.
— مەن و دۇنيەنىڭ ادامىمىن، ءبىراز سەرۋەندەپ قايتايىن دەپ ەدىم، — دەيدى قوجا.
ەڭگەزەردەي-ەڭگەزەردەي جىگىتتەر:
— ءبىز ساعان سەرۋەندى كورسەتەيىك، — دەپ قولدارىنا نە تۇسسە، سونىمەن قوجانى اياماي باسقا-كوزگە توپەپ ساباپ كەتەدى.
اياعىن ارەڭ باسىپ، سۇيرەتىلىپ، مىڭ ءبىر ازاپتى باسىنان كەشىرىپ قوجا ءتۇن ورتاسىندا ۇيىنە كەلەدى.
— وسى ۋاقىتقا دەيىن قايدا ءجۇرسىڭ قاڭعىرىپ؟ — دەيدى ايەلى.
— كورگە قۇلاپ كەتىپ، ارۋاقتاردىڭ اراسىندا بولىپ قايتتىم.
— ە، و دۇنيە تىنىش پا ەكەن؟ جامانات حابار ەستىلمەي مە؟ — دەيدى ايەلى، ءبىر جاڭالىق بىلگىسى كەلىپ.
سوندا قوجا:
— جامانات جوق، تەك ۇستىنە شىنى ارتقان قاشىرلاردى ۇركىتۋشى بولما، — دەسە كەرەك.