قارماڭباي، قاراپ جاتىپ ب ا ق كۇتۋگە،
ىزدەنبەي الاسۇرىپ، تاق كۇتۋگە،
تاعدىردا، ءبىر تاقتايدا جازۋلى دەپ،
ءار ىسكە كىم ۇيرەتتى شاق كۇتۋگە؟
شارق ۇرىپ ەرىككە ۇمتىلعان ۇشقىر جاندى،
قايناعان تامىرداعى ىستىق قاندى
تۇتقىن عىپ كىم قامادى؟ كىم سۋىتتى؟
كىم الدى قالىڭ قايرات، كۇشتى، ءالدى؟
كەشەگى ارىستاندى ايبىنى زور،
جۇرەكتى جولبارىستاي قايراتى مول
ايىرىپ ار-نامىستان، كۇشتەن، ەستەن،
كىم قىلدى شالا-جانسار ءبىر قورقاق قۇل؟!
اقىلعا، جان-جۇرەككە كىسەن سالدى،
كورمەيتىن كوزدى كەر عىپ ارتى-الدى.
ۇيرەتىپ ءدىن دەپ قۇلدىق، قورقاقتىقتى،
قانداي قۇل بىزگە مولدا بولا قالدى؟!
ويلاماي، قورقاق قۇلدىڭ تىلىنە ەرىپ،
جاي جاتىپ، تاۋەكەلگە تىزگىن بەرىپ،
مىنەكەي، ايرىلدىق قوي باقتان، تاقتان!
قايتەيىن، اسىرەسە، ەسىل ەرىك!
جوق ەندى، جاتۋ بولماس بوس ەڭبەكسىز،
جالبارىپ: «جاساعان!» دەپ جاس توكپەسپىز.
ءوزىڭ دە، ءسوزىڭ دە كەت بىزدەن اۋلاق،
جانى ولگەن، جۇرەگى ولگەن مۇندار كەكسىز.
ءبىز جاڭا كوردىك تاڭنىڭ جەلى ەسكەنىن،
سالقىنمەن سەسكەندىرمەك بوپ ەسكەنىن،
سىلدىرلاپ سۋ، سىبىرلاپ جاپىراقتار:
«ەسىڭدى جي ەندى، الاش، تۇر!»- دەسكەنىن!
مىنە، كۇن! ساۋلەسى التىن جەردى قۇشتى،
جارىققا قۋانىسىپ قۇستار ۇشتى.
ىزگى ويمەن ەرىك تىلەپ، جارىق تىلەپ،
ۇشامىز ءبىز دە جيىپ ەستى، كۇشتى!

---