تۇتقىن بولىپ، تىسقا شىعىپ جۇرە الماي،
زارىقتىم عوي، جان جارىمدى كورە الماي،
وسى كۇندە التىن ساۋلەم ناعىپ ءجۇر،
قانداي كۇيدە، قايدا ەكەنىن بىلە الماي.
ويلاي ما ەكەن تۇتقىن جارىن ءتۇن، كۇندىز؟
جۇرەك - جارا، جاستى ما ەكەن قارا كوز؟
شاشىن جايىپ، ءتۇن ۇيقىسىن ءتورت ءبولىپ،
تىلەي مە ەكەن: «جولىقتىر،- دەپ،- ءتاڭىرى،-
زارلاعانىم كەتتى مە الدە دالاعا،
«جار» دەگەنىم الدە جاپقان جالا ما؟
ويىنى - ويىن، باياعىداي كۇلكىسى،
مەنى ەسىنە ەرىككەندە الا ما؟!
قيىن بوپ تۇر كوزىم جاسىن تىيۋىم،
قاجىتتى عوي كۇندىز-تۇنى كۇيۋىم.
ونىڭ قالاي ويلاۋىندا ءىسىم جوق،
بۇرىنعىدان مىڭ ەسە ارتتى ءسۇيۋىم.
ايرىلام دەپ الىپ پا ەدىم ەسىمە،
امال قانشا ازەلدەگى كەسىمگە؟!
ءتاڭىرى يەم، ۇيقى بەرشى تەزىرەك،
جان جارىمدى ءبىر سۇيەيىن تۇسىمدە!

---