جاڭا جىل ءتۇنى
ۇستەل شىراقتىڭ استىنا عانا ءتۇسىپ، اينالاسىنا تاراعان قىزعىلت-سارى ءتۇستى ەلەكتر جارىعى شاعىن بولمەنىڭ ىشىنە رومانتيكالىق ءار بەرىپ تۇر. اپپاق كورپە-جاستىقتار توسەلگەن جۇمساق توسەك ۇستىندە مەن ونىڭ سۇلۋ مۇسىنىنە ىنتىعا قارايمىن. جىلى جىميىپ، ەركەلەي كەلىپ مويىنىما اسىلادى. جۇزىندە نۇر بالقىپ، كوزى كۇلىمدەپ، ەرىنى ەرىنىمە جابىسادى...
ىنتىعا ايمالاسۋ، ىستىق سۇيىسپەن قانشا ۋاقىت وتكەنىن دە بىلمەپپىز. مانا، كەشكە مەن وسى قالاعا ات باسىن تىرەگەندە، ول اۆتوبەكەتتەن كۇتىپ الىپ، الدىن-الا ءوزى دايىنداپ قويعان وسى شاعىن پاتەرگە ەرتىپ كەلگەن. سودان بەرى بىر-ەكى شىنى ىستىق شاي ىشكەنىمىز بولماسا، ەرمەگىمىز وسى.
مەن ونى سۇيەتىن ەدىم. وسىعان دەيىن تەك ءۇش-اق رەت كەزدەسسەك تە، ءتۇندى تۇنگە، تاڭدى تاڭعا جالعاپ تەلەفون ارقىلى سىرلاسىپ جۇردىك. ەندى جاڭاجىلداعى دەمالىسىمدى پايدالانىپ، تاعى ءبىر كورىپ كەتۋگە كەلىپ تۇرمىن. تەلەفوننىڭ ارعى جاعىندا تۇرىپ-اق جانىمىز ەرىپ كەتەردەي ەدى، كەزدەسكەندەگى ىنتا ءتىپتى بولەك بولدى. كەزدەسكەن ساتتەن-اق قۇشاعىما قۇلاعان...
مىنە تۇنگە تاقادى. اپپاق قارمەن شاعىلىسقان اي نۇرى جۇقا تورعىن پەردەدەن بولمە ىشىنە سۇتتەي جارىق ساۋلە سەبەدى. پاتەر ءىشى ءتاتتى سوزدەر، ىستىق ءسۇيىس، نازىك كۇلكىگە تولى.
ول ۇي-ىشىنە قۇربىسىمەن جاڭا جىل كەشىن وتكىزەمىن، كەشكە كەلمەيمىن دەپتى. ءبىر كەزدە تەلەفون قوڭىراۋى شىلدىرلادى. ول: «تۋۋ، مامام» دەدى دە، سۇق ساۋساعىن ەرىنىنە تيگىزىپ، ماعان ۇندەمەي وتىرۋىمدى ەسكەرتتى. مەن جىميىپ قويدىم دا ءۇنسىز وتىرا بەردىم.
— تۋۋ، مام، نەگە زۆانداي بەرەسىز؟! مەندە ءبارى جاقسى عوي، جازيكونىڭ ۇيىندەمىن، — دەپ ەركەلەي كۇلدى. مەن بۇل كۇلكىگە عاشىق ەدىم، — ايكولار نە ىستەپ جاتىر؟ ساليۋت اتتىڭدار ما؟.. پا ءتىپتى، وندا نە تۇر؟ شىرشا نە بولدى؟ — دەپ سول نازىك كۇلكىسىمەن بۇركەمەلەپ، بويىن بيلەگەن قوبالجۋىن باسىپ، اڭگىمەنى باسقاعا بۇرىپ اكەتتى. كۇمىس سىڭعىرىنداي سىرلى كۇلكىسى مەن اۋەندى نازدى ءسوزى كىمنىڭ بولسا دا ەسىنەن تاندىرعانداي.
سوڭىندا: «جارايد، مام، تاڭەرتەڭ بارام، الاڭداماي ۇيىقتاي بەرىڭدەر» دەپ تۇتقانى قويدى. بۇل ساتتە ول جارتىلاي جالاڭاش ەدى، كەۋدەسىن قولىمەن كولدەنەڭ باسىپ وتىرعان. اپپاق الماسى بىلەگىنىڭ ۇستىنەن تىرسيىپ، دوعالانىپ شىعىپ تۇر. اناسىمەن اڭگىمەدەن سوڭ، بىلەگىن كەۋدەسىنەن الماعان كۇيى ماعان قاراي جاقىندادى...
بىرنەشە كۇن ەرۋلەپ، جاڭا جىلدى وتكەرىپ، مەن ءوز قالاما قايتتىم. ءبىر ايداي ۋاقىت وتكەن، كەيدە سول ءبىر ءتۇندى ساعىنا ەسكە السام، كەيدە كوكەيىمدى مۇڭ مەكەندەپ الاتىن. كۇندەلىكتى قابارلاسىپ، سىرلاسىپ جۇرسەك تە، سوڭعى كەزدە تىلدەسۋىمىز ازايا باستاعان. ءبىر كۇنى تۇنگە قاراي قوڭىراۋ شالدىم. ءبىرشاما ۋاقىت كۇتتىرىپ، قىز تۇتقانى كوتەردى. ارعى جاقتان تارسىلداپ، دۇرسىلدەگەن مۋزىكا دىبىسى ەستىلەدى.
— اللو! اللو!
— الوو، پريۆەت!
— سالەم! نە دىبىس اناۋ؟ تويدا ءجۇرسىڭ بە؟
— كلۋب قوي، قۇربىمنىڭ تۋعان كۇنى.
— ا، قايت ەرتەرەك...
— ءيا، قايتام عوي، ءوزىڭ نە ىستەپ جاتىرسىڭ؟ — دەپ مەنىڭ قال-جايىمدى سۇراپ، ءبىراز سويلەسىپ قالدىق. العاش مۋزىكا داۋىسىنان ءسال اشۋلانىپ قالعان ەدىم، جىلى ءسوزى اشۋىمدى تارقاتىپ، جانىمدى جايلاندىرعانداي بولدى. ونىڭ ۇستىنە اسەم كۇلكىسى دە قاتار ەستىلىپ، جانىمدى ەلجىرەتىپ بارا جاتتى. كەنەت مەنىڭ ەسىمە جاڭا جىل ءتۇنى ءتۇستى، سونداعى وسى كۇلكىسى، سول ساتتەگى جارتىلاي جالاڭاش بەينەسى ەلەستەدى... كوڭىلىم الابۇرتقان كۇيدە تۇتقانى قويدىم.
وسىدان كەيىن كوپ وتپەي قابارسىز كەتتىك...
You Might Also Like
-
— ۇستاي تۇرشى مىنانى، — ول كەستەلى ساۋكەلەنى قولىما ۇستاتتى، — نەدەگەن اۋىر ەدى، موينىم تالىپ كەتتى عوي، — ول كۇلدى، — شاشىمدى جوندەپ الايىنشى.
-
ەرتە زاماندا ديىرمەندە ءبىر كارى ديىرمەنشى ءومىر ءسۇرىپتى. ونىڭ ايەلى، بالا-شاعاسى جوق ەكەن. قولاستىندا ءۇش جۇمىسشىسى بار ەكەن. ۇشەۋى كوپ جىل بويى ديىرمەنشىنىڭ جۇمىسىن ادال ىستەپ ءجۇرىپتى. كۇندەردىڭ ءبىر...
