ساۋساق سىرى
ءبىز ەكەۋ ەدىك. گيتاراشى جىگىت شولاق ساۋساقتارىمەن مىس ىشەكتى سىرىلداتا شەرتىپ، شەرىن تارقاتا باستادى. ورتا بويلى، شىمىر دەنەلى، قوڭىر كوزدەرى باس سۇيەك قۋىسىنا ەنتەلەي ەنىپ، شۇڭىرەيە تۇسكەن، شاشىن اق قىراۋ شالعان ەكەن. ءانشى داۋىسىن سوزعان سايىن ءاننىڭ نازىك يىرىمدەرى كوڭىلىڭدى تىلسىم تۇڭعيىققا تارتىپ اكەتىپ، ەلىتە تۇسەدى. كۇمبىرلەگەن قوڭىر داۋىسى دالا سازىن ەستىرتكەندەي قۇلاق قۇرىشىن قاندىرىپ، قيالىڭدى قيانعا شالقىتادى. الپىس ەكى تامىرىڭدى ءيىتىپ، كەيدە نازدى، كەيدە ورەكپىگەن اۋەنمەن جانىڭدى جادىراتادى. تەمىردىڭ قولىنداعى قۇلىن دەنەلى اسپاپتىڭ پەرنەلەرىن كەمباعال ساۋساقتار سيپا-لاي، سىرعىتقان سايىن اۋىر ويعا شومدىرادى.
— و، گيتارا، شىرقا، شىرقا، شىرقا تاعى دا.
ءانشى جىگىتتىڭ قوڭىر داۋىسىن كۇمبىرلەتە جاڭعىرىپ، وزەن بويىن ادەمى ءبىر دىرىلگە ەلىتىپ اكەتەدى. جىلانداي يرەلەڭدەگەن سۋلى القاپ بەتى كۇن ساۋلەسىمەن ءدىر-دىر ەتىپ، ويناق سالادى. جاس جىگىتتىڭ تەبىندەپ كەلە جاتقان مۇرتىنداي قارا جەردەن قىلتيىپ، بوي كوتەرگەن كوك ءشوپتىڭ بەتىن كوكتەمگى ساۋمال سامال تەربەتەدى. كوكتە كۇن كۇلىمسىرەپ، وزەن تاسىنان سەكىرە ويناقتاعان ءمولدىر تامشىلارعا شىراي كىرگىزىپ، جىلت-جىلت ەتەدى.
كەنەت جىگىت مۇڭعا مالعان ءانىن كىلت ءۇزدى. قوس جانارىم ءتورت ىشەكتى ايالاعان جارىمجان ساۋساقتاردان اجىراماي تۇرعان. ءانشى سۇراق قويعىم كەلگەنىمدى سەزىپ:
— جاس كەزىمىزدە گيتارانى ءتاپ-تاۋىر تارتىپ ەدىك، ءبارىن ۇمىتا باستاپپىز قوي. كوپ ءان ءبىلۋشى ەدىم، ءقازىر سوزدەرى ەسىمدە قالماپتى. تالاي قىزىقتى داۋرەن باستان ءوتتى عوي. ءاندى تاڭ اتقانشا ايتا بەرۋشى ەدىك. ول كەزدە ساۋساقتارىم دا ءبۇتىن بولاتىن...
— ءقازىر دە جامان تارتپايسىز...
— ە، ول كەزدە جاس ەدىك قوي، — دەپ ءانشى گيتاراسىنىڭ ءۇنىن باياۋلاتا، ىڭىلداي ءبىر اۋەنگە ءتۇسىپ كەتتى. سوسىن وڭ قولىمەن ىشەكتەردى قاتتى قاعىپ-قاعىپ جىبەرىپ:
— ءومىر دەگەن وتكىنشى ەكەن. ءبارى كۇنى كەشە عانا بولعان سياقتى. ەندى مىنە، قىرىقتان دا اسىپ قالىپپىز.
«ساۋساقتارى شولاق بولسا دا، پەرنەسى اۋىر گيتارانى كەرەمەت تارتادى ەكەن» دەگەن ويدىڭ جەتەگىنە ەنىپ:
— تىرناق جوق قوي، اۋىرماي ما؟ — دەدىم.
— ۇيرەنىپ كەتتىك قوي. ءومىر بارىنە ۇيرەتەدى ەكەن. ساۋساقتارىمدى قيسام دا، گيتارامدى تاستاي المادىم عوي، — دەپ ازىلدەي كۇلدى. ايتكەنمەن، كوڭىل جۇدەپ قالعانىن جاسىرا المادى.
— ساۋساقتارىڭىزعا نە بولعان؟ — دەدىم جان جاراسىن تىرناپ السام دا، قىزىعۋشىلىعىم جەڭىپ.
— ە، ول ۇزاق اڭگىمە عوي، — دەدى گيتاراشى كوڭىلسىز كۇيگە ەنىپ.
* * *
— ول كەزدە جاس بولدىم دەپ ايتتىم عوي. مەن ءوزى كىشكەنتاي كەزىمنەن انگە قۇمار بولدىم. اۋىلدا مۋزىكا مەكتەبى بولماسا دا، قاتتى قىزىعىپ، گيتارانى ۇلكەندەردەن ءوز بەتىمشە ۇيرەنىپ الدىم. نوتا بىلمەيتىنمىن، ءبىراق كەز كەلگەن اۋەندى گيتاراعا سالىپ ورىنداي بەرەم. سودان نە كەرەك، اۋىلدىقتار مەنى گيتاراشى جىگىت دەپ اتايتىن بولدى. ماقتانعانىم ەمەس، اۋىلدا بىردە-بىر توي مەنسىز وتپەيتىن بولدى. توي-تومالاقتىڭ ورتاسىندا ءجۇردىم. داۋىسىم دا زور بولاتىن. كەشكە اۋىل سىرتىنا قىدىرعاندا قىزدار مەنىڭ جانىما وتىرىپ ءان تىڭداعاندى ۇناتاتاتىن. كەيىن الماتىعا وقۋعا تۇسكەندە دە قىزداردىڭ كوبى مەنىڭ انىمە عاشىق بولدى. ءوزىڭ بىلەسىڭ عوي، جاتاقحاناعا جينالىپ، تۇنىمەن ءان شىرقايمىز. ستۋدەنتتىك ءومىر قىزىق قوي: تۇنىمەن ءان سالىپ، تاڭ اتقانشا دۋمانداتىپ جۇرەمىز.
ءانشى ويعا شومدى. جان قالتاسىنداعى قوراپتان ءبىر شىلىمدى الىپ، وت تۇتاتتى. بۋى بۇرقىراعان تەمەكى ءيسىن جەك كورەتىنمىن، سەرىگىم سونى سەزگەندەي ەكى-ۇش رەت ىشكە سورىپ، تابانىمەن ءسوندىرىپ تاستادى.
— ءان سالاسىز عوي، تەمەكى شەگۋ زيان ەمەس پە؟ — دەدىم.
— بىلەم عوي، اۋىلدا ۇلكەندەرگە ەلىكتەپ... وسى قۇرعىردى قويا الماي ءجۇرمىن...
— م-م... سونشالىقتى قيىن با؟
— ءبىر كۇنى تاستايمىن عوي... ماحابباتىمدى دا تاستادىم عوي... ونىڭ جانىندا تەمەكى دەگەن تۇك تە ەمەس.
ءانشى كوڭىلسىز جىميدى.
— ادامنىڭ جۇرەگىندە يمان، بويىندا ەرىك-جىگەر بولسا، ءوزىن وڭاي باسقارادى دەپ ەستىگەم. اراق، تەمەكىنى تاستاي المايمىن دەپ جۇرگەندەردى جىگەرسىز ادامدار دەپ ويلايمىن.
— ءيا، ءبارى ادامنىڭ وزىنە بايلانىستى. ءبىراق ماحابباتقا كەلگەندە دۇرىس شەشىم قابىلداي المادىم.
— سودان كەيىن نە بولدى؟ — دەدىم قىزىقتى وقيعاسىن ەستۋگە قۇمارتىپ.
بەسىن اۋىپ بارا جاتتى. ول ورنىنان تۇرىپ، ءۇستىن قاققىشتاپ، العا ءجۇرىپ كەتتى. كۇن تاس توبەگە كەلگەن سوڭ تالدىڭ كولەڭكەسىنە جايعاستىق.
— مەن ءبىر قىزعا سۇمدىق عاشىق بولدىم، — دەپ جالعادى ول اڭگىمەسىن، — ول دا مەن سالعان اندەردى سۇيسىنە تىڭداپ، جانىمنان ءبىر ەلى شىقپايتىن. ەكەۋمىز ءبىر بولۋعا سەرت بەردىك. ءبارى كەرەمەت ەدى. بىر-بىرىمىزگە ولەردەي عاشىق بولدىق. قوشتاسقاندا قيماستىقپەن قۇشاعىمىز ارەڭ اجىرايتىن. قىزدىڭ اتى ساۋلە ەدى. ول وتە سۇلۋ بولاتىن. ساۋلە دەسە، ساۋلە ەدى عوي. تالدىرماش كەلگەن، كەكىلدى قىز. كۇن نۇرىنا شومىلعان اققۇبا جۇزىنەن ادامدى ەرىكسىز ەلىتەتىن ءبىر جىلىلىق، جاقىندىق لەبى ەسىپ تۇراتىن. ويعا تولى قوڭىر كوزدەرى ويناقشىپ، جالت-جۇلت ەتىپ، سىڭعىرلاي كۇلەتىن. ساۋلە مەنىڭ ونەرىمە ەسسىز عاشىق بولدى. مەن كەشكىسىن جاتاقحانادان شىعىپ، سۇيىكتىمنىڭ جانىنان تابىلاتىنمىن. تۇنىمەن گيتارا شەرتىپ، ەكەۋمىز قوسىلا ءان شىرقايتىنبىز. جۇلدىزدار جىمىڭداعان اسپان استىندا سىرلاسىپ، ارماندارىمىزبەن بولىسەتىنبىز. ستۋدەنتتىك ءومىردىڭ ءبارى كەرەمەت، ەرتەگىدەي ءوتىپ جاتقان. الگى رەكەت كەلگەنشە...
— رەكەت؟
اۋىزىمنان ماعىناسى قورقىنىشتى ءسوز قاتتى شىعىپ كەتتى بىلەم، تەمىر جاقتىرماي قالدى. اڭگىمە كىلت ۇزىلگەن. ايتۋشىعا قۇلاق سالىپ وتىرا بەرمەي، نەسىنە ءسوزىن ءبولدىم ەكەن دەپ وزىمە رەنجىدىم. ارادا ۇنسىزدىك ورناعان. ول اعىپ جاتقان وزەنگە ۇزاق قارادى. شولاق ساۋساقتار گيتارانى قايتا ايالاي باستادى. مۋزىكانت جىگىتتىڭ ويى ءبولىنىپ، تانىس ءاننىڭ ءسوزىن ەسىنە تۇسىرە الماي ىڭىلداپ وتىردى.
— راسىندا، رەكەت پە؟ — دەدىم يلانباعان ادامداي.
— ءيا، رەكەت. ول دا ساۋلەنى ۇناتىپ قالىپتى. بۇجىر بەت، قاپ-قارا بىرەۋ. ۇستىندە تەرى كۇرتەشە كيگەن، كوزىلدىرىك تاققان ءداۋ نەمە ەكەن. جانىمىزدان شەتەلدىك كولىگىمەن ءوتىپ جۇرگەندە ءمان بەرمەگەن ەكەم.
— ساۋلەنى ۇناتاتىنىن قايدان ءبىلدىڭىز؟ تەمىر مىرس ەتتى.
— كەشكە ساۋلەنىڭ جاتاقحاناسىنان كەلە جاتقاندا ەكەۋىن اڭداۋسىز كورىپ قالدىم. كوز بايلانار شاق بولىپ قالعان بولاتىن، ولار مەنى بايقاعان جوق. پوليسيادان قاشىپ جۇرگەن ۇرىداي بۇرىشتا تىعىلىپ تۇرىپ، سوزدەرىن ەرىكسىز تىڭدادىم.
— ساۋلە، — دەدى بۇجىر بەت، — انا «ءانشى بالاپاندى» تاستا. ەكەۋمىز بىرگە جۇرەيىك. مەن سەنى باقىتتى، باي قىلام. باقىتتان باسىڭ شىر اينالادى ءالى. ساعان قانداي كولىك ۇنايدى ءوزى؟
— سەن ماعان ۇنامايسىڭ، — دەدى ساۋلە نەمكەتتى. ىشتەي قۋانىپ قالدىم.
— ال ماعان ۇنايسىڭ. سەنى ۇناتىپ قالدىم. ءوز باقىتىڭنان باس تارتپا! — دەپ، كولىگىنىڭ ىشىنە باس سۇعىپ ساۋلەنىڭ قولىنا ءبىر قۇشاق راۋشان گۇلىن ۇستاتتى. — قاراشى، وسىنىڭ ءبارى سەن ءۇشىن! ءومىر بويى ۇلدە مەن بۇلدەگە وراناسىڭ. كەرەمەت ەمەس پە؟
— ماعان سەنەن ەش نارسەنىڭ كەرەگى جوق! — دەگەن ساۋلە گۇلدى كولىكتىڭ ۇستىنە لاقتىرا سالدى.
— اشۋلانبا! ءالى دە جاقسىلاپ ويلان. سەن مەنى بىلمەيسىڭ. ءقازىر ۇناتپاساڭ، كەيىن ۇيرەنىپ، ۇناتىپ كەتەسىڭ. ءجۇر، ەكەۋمىز مەيرامحاناعا بارايىق. جاقسىلاپ تويلاتايىق. ساعان ءالى تالاي قىزىق كورسەتەم.
— اۋرە بولماي-اق قوي، — دەدى ساۋلە.
— مەن سۇيەتىن جىگىت سەن ەمەس.
السىزگە الىمجەتتىك كورسەتىپ، قالاعانىن ىستەتەتىن بۇجىر قارا ءوزىنىڭ قىزدىڭ الدىندا دارمەنسىز كۇيگە تۇسكەنى ءۇشىن اشۋلانىپ كەتتى.
— سوندا كىم؟! الگى قايىرشى گيتاريست پە؟!
ساۋلە ۇندەمەدى. كەرى بۇرىلىپ، جاتاقحانعا كىرىپ كەتتى. مەن ونىڭ ادالدىعىنا ءتانتى بولىپ قالدىم.
ارادا ەكى كۇن وتكەن. تۇنىمەن ساۋلەمە ءان شىرقاپ، الماتىنىڭ سامالاداي جارقىراعان كوشەلەرىن جاياۋ ارالاپ، جاتاقحاناما كەلە جاتقانمىن. الدىمنان قارا ينوماركا كىلت توقتاپ، ىشىنەن ەڭگەزەردەي ءتورت جىگىت اتىپ شىقتى. ءاي-شايعا قاراماي، مەنى سوعا باستادى. ول كەزدە مەن تۇنگى كلۋبتارعا بارىپ، گيتارامەن ءان سالاتىنمىن. قانشا قيماسام دا، ستۋدەنتتىك تيىن-تەبىنىمدى جيناپ العان گيتاراممەن بىرەۋىن باستان سالىپ كەپ جىبەردىم. گيتارام قاق ءبولىندى. سودان جىگىتتەر مەنى جابىلا ساباپ، جەرگە سۇلاتىپ تاستادى. قانشا قورعانسام دا، كوپتىڭ اتى كوپ ەمەس پە، مەنى تەپكىلەي باستادى.
ءبىر كەزدە باسىم سولقىلداپ، بەت-اۋىزىمنان قان ساۋلاپ كەتكەنىن سەزدىم. قوس قولىممەن بەتىمدى جاۋىپ، ءيتتىڭ بالالارى بۇيرەگىمنەن تەپكىلەي بەرگەن سوڭ بۇكتەتىلە جيىرىلىپ، شىنتاعىممەن قورعاندىم. ءبىر كەزدە كوزىمنىڭ الدى تۇماندانىپ، ەسىم اۋىپ بارا جاتتى.
— توقتاتىڭدار! — دەپ بىرەۋ ايعاي سالدى. بۇجىر قارا بەت رەكەت ەكەنىن داۋىسىنان تانىدىم.
— جىبەرىڭدەر مەنى! — دەپ ايعاي سالدىم.
— ەي، گيتاريست! — دەدى رەكەت. — ساۋلەنى ۇمىت، ءتۇسىندىڭ بە؟!
مەن تۇرۋعا ارەكەتتەنىپ، قاسارىسا ءتۇستىم. ەكى جىگىت ەكى قولىمنان ۇستاپ، ءۇشىنشىسى بىلشىلداتىپ ۇرىپ جاتىر. قانشا جۇلقىلاسام دا، ەڭگەزەردەي نەمەلەر جىبەرەر ەمەس.
— سەن كىمسىڭ؟ — دەدىم تىستەنىپ. ەرنىمنەن قىزىل قان ساۋلاپ، ۇستىمدەگى كۇرتەشەمنىڭ الدى ايعىزدالىپ قالعانىن سوندا ءبىر-اق كوردىم.
— مەن — باحامىن. الماتىدا ءبارى مەنى بىلەدى.
بىرەۋ-مىرەۋ كومەككە كەلەر دەگەن ۇمىتپەن ايعاي سالدىم.
— قاراڭدار! «ءانشى بالاپاننىڭ» ءتىلى شىعىپتى! — دەپ بۇجىر بەت قارقىلداپ كۇلىپ جىبەردى. — بوسقا اۋرە بولما، بۇل جەردە ساعان ەشكىم كومەكتەسپەيدى. ساۋلەگە جولاما، ۇقتىڭ با؟! — دەپ شايقاتىلىپ ارەڭ تۇرعان مەنىڭ جاعامنان الىپ، باسىمەن پەرىپ جىبەردى. قوس جانارىم جارق ەتە قالدى. اشۋعا بۋلىعىپ تۇر ەدىم.
— ساۋلەدە سەنىڭ شارۋاڭ بولماسىڭ! نەمەنە، باسقا قىز تاپپاي قالدىڭ با؟! — دەدىم تىستەنىپ.
— جىگىتتەر، مىناۋ تۇك تۇسىنبەپتى. بالعانى اكەلىڭدەر، — دەدى بۇجىر قارا بۇيىرا. وسى ساتتە قاشپاق بولىپ جۇلقىنىپ قالدىم، ءبىراق ونىمنان ەشتەڭە شىقپادى. ءوزىمنىڭ اۋىر سوققىلاردان ابدەن السىرەپ قالعانىمدى سەزدىم. ەكى قولىمنان ۇستاپ تۇرعان ەكى جىگىت جەرگە ەتپەتىمنەن جالپ ەتكىزدى. ومىرتقام كىلت ەتە قالعانداي بولدى. ءبىر كەزدە بۇجىر قارانىڭ ساۋساقتارىمدى تۋفليىمەن باسىپ تۇرعانىن كوردىم.
— سەن ەندى گيتارانى ەشقاشان ويناي المايتىن بولاسىڭ. ساۋلە دە سەنى ۇمىتاتىن بولادى، — دەپ قارقىلداي كۇلدى رەكەت. — ال، سەن وسى كۇندى ەشقاشان ۇمىتپايتىن بولاسىڭ!
بۇجىر قارا باحا اسفالت ۇستىندە جاتقان سۇق ساۋساعىمنىڭ باسىن بالعامەن ءبىر سوقتى. باقىرىپ جىبەردىم. جانىم كوزىمە كورىندى. ساۋساعىمنىڭ دۋىلداي جونەلگەنىن، سۇيەگىمنىڭ وپىرىلا سىنىپ بارا جاتقانىن سەزدىم.
— سەنىڭ ونەرىڭ وسىمەن ءبىتتى! — دەدى اشۋعا بۋلىققان رەكەت ساۋساقتارىمدى بىرىنەن سوڭ ءبىرىن سىندىرا بەرىپ. باج ەتە قالدىم. بۇكىل ءومىرىم كوز الدىمنان وتە شىققانداي بولدى. ومىرىمدە جانىم مۇنشا قينالىپ كورمەپتى.
— جىبەر مەنى! كومەكتەسىڭدەر! — دەپ ايعايلاۋعا مۇرشام ارەڭ جەتتى. ءبىراق داۋىسىم قارلىعىپ، ەسىمنەن تانىپ بارا جاتتىم. ورتان تەرەك... شىلدىر شۇمەك... كىشكەنتاي بوبەك... ءبارى بىرىنەن سوڭ ءبىرى بالعا سوققىسىنىڭ استىندا قالدى. قۇلاعىمنىڭ تۇبىنە ساۋلەنىڭ جالىنىشتى ءۇنى ەستىلدى.
— تيىسپەڭدەر! وڭباعاندار!
ومىرىمدە تۇڭعىش رەت ءوزىمنىڭ دارمەنسىزدىگىم ءۇشىن قاتتى وكىندىم. ساۋلەنىڭ مۇنداي كۇيىمدى كورگەنىن قالاماعان ەدىم.
— ەي، «ءانشى بالاپان»! ساۋلەگە جاقىنداساڭ، ولتىرەم! — دەدى رەكەت باحا. مەن ەسەڭگىرەپ، تالىقسىپ كەتتىم.
ەرتەڭىندە ەسىمدى اۋرۋحانادا ءبىر-اق جيدىم. كىم، قاشان مۇندا اكەپ تاستاعانىن بىلمەيمىن. كوز الدىم تۇماندانىپ، ارۋاقتار ەلەستەدى. سويتسەم، اق حالات كيگەن مەدبيكەلەر ەكەن.
— مەن قايدامىن؟ — دەدىم دارىگەرلەرگە كىرپىگىم ارەڭ قيمىلداپ جاتىپ.
— اۋرۋحاناداسىز. ءسىز وزىڭىزگە نە بولعانىن بىلەسىز بە؟
سوندا عانا ەسىمە بۇجىر بەت رەكەتتىڭ ساۋساقتارىمدى بالعامەن ۇرىپ جاتقانى ءتۇسىپ كەتتى. دەنەم تىتىركەنىپ كەتتى. دەرەۋ ساۋساقتارىمدى كورگىم كەلدى. وكىنىشىتىسى — دارىگەرلەر داكەمەن وراپ تاستاپتى. قيمىلداتا المادىم.
— ساۋساقتارىما نە بولدى؟ — دەدىم شوشىپ. توسەكتەن اتىپ تۇرعىم كەلدى، ءبىراق دەنەمدى كوتەرە المادىم. بەتىم ىسىپ، شەكەم سولقىلداپ بارادى.
— قورىقپاڭىز، ۋايىمداماڭىز، ءبارى جاقسى.
— جاسىرماي ايتا بەرىڭىزدەر، — دەدىم دارىگەرلەرگە ءوتىنىپ.
— ساۋساقتارىمنىڭ جانشىلعانىن بىلەم.
— وكىنىشكە قاراي، ساۋساقتارىڭىزدىڭ باسىن كەسىپ تاستادىق. سۇيەكتەرى ۋاتىلىپ كەتىپتى. ءبىز قولدان كەلگەننىڭ ءبارىن جاسادىق. قايتا قولىڭىزدى بۋىندارى ساۋ. قالاي جاراقاتاپ ءجۇرسىز؟
دارىگەرلەرگە ستانوكپەن جۇمىس ىستەگەندە بايقاۋسىز جاراقات الدىم دەپ وتىرىك ايتتىم. ساۋساقتارىم عانا ەمەس، ونە-بويىن كوگەرىپ تۇر ەدى. اق جەلەڭدى ابزال جانداردىڭ ماعان سەنبەگەنىن مۇسىركەي قاراعان جانارلارىنان بايقادىم. شىندىقتى ايتۋعا رەكەتتەن قورىقتىم. سۇمپايىنى سوتقا بەرىپ، ساۋلەنى كۋاگەر رەتىندە تارتقىم كەلمەدى. ەكەۋمىزگە دە زيانى ءتيىپ كەتە مە دەپ قورىقتىم. قۇدايدان قورىقپاعان پەندەنىڭ ەشكىمدى ايامايتىنىنا كوزىم جەتتى. امالسىز ساۋلەگە قايتىپ بارمادىم. ويتكەنى، ساۋساقتارىمدى اياسىز جانشىپ، سىندىرعان قانىشەر مەنى ولتىرەتىن ەدى. مەنىڭ ولگىم كەلمەدى. امال قانشا، ساۋلەگە ادالدىق تانىتا المادىم. ماحابباتىم ءۇشىن قۇرباندىققا دايىن بولمادىم.
... كۇن ەكىنتىگە تايادى. گيتاريست جىگىتتىڭ بويىن اشۋ مەن ىزا كەرنەپ، كوڭىلسىزدىك بيلەدى. ءوزىن سابىرعا شاقىرعىسى كەلگەندەي قالتاسىنان شىلىم الىپ، شەرىن تارقاتتى. كوگالدىڭ ۇستىنە جاتا كەتىپ، شىلىمدى سوراپتاپ، تۇمسا تابيعاتقا قويۋ ءتۇتىندى بۋداقتاتتى. جاعىمسىز ءيىس قولقانى قاپتى. مەن تەمەكى تارتپاڭىز دەپ ايتا المادىم. سالدەن سوڭ ول اشۋىن باسىپ، سابىرعا كەلگەن.
— ونىڭ ءبارى ءوتتى، كەتتى، قايتەسىڭ. امال قانشا، مەن ماحابباتىما قوسىلا المادىم. ءقازىر وتباسىم بار، بالالارىمنىڭ اماندىعىن تىلەيمىن. ساۋلە مەنىڭ جۇرەگىمە بۇلتتان شىققان كۇن سەكىلدى شۋاق شاشىپ كەتتى. سۇيىكتىمنەن ايىرىلىپ، كەۋدەمدى ساعىنىش كەرنەگەندە جالعىز جۇبانىشىم گيتارامدى قولعا الام. ماحابباتىمنىڭ بەلگىسى رەتىندە وسى سىنىق ساۋساقتارىم عانا قالدى، — دەدى گيتاراشى زورعا جىميىپ. كوڭىلىم قوڭىلتاقسىپ قالدى.
ول وتكەننىڭ ءبارىن ۇمىتقىسى كەلگەندەي كوڭىلدى ءبىر اۋەندى باستاپ كەتتى. قوس جانارىم قاتتى مىس ىشەكتەردى الديلەپ جاتقان مۋزىكانت جىگىتتىڭ شولاق ساۋساقتارىنا تەسىلە قاراپ قالىپتى.
You Might Also Like
-
ءبىر وتىرىستا ءجۇز تەڭگەلىك تيىن مەن ون مىڭدىق تەڭگە سوزگە كەلىپ قالدى. وتىرىستى جۇرگىزىپ وتىرعان تيىننىڭ: «تەڭگە تيىننان قۇرالادى»، — دەپ ءسوز باستاۋى تەڭگەگە جاقپاي قالدى.
-
ەرنار ءتورت جاستاعى ءىنىسى سانجار ەكەۋى بيىل دا كانيكۋل كەزىندە جايلاۋداعى ناعاشى اتاسىنىڭ ۇيىنە باردى. جاسىل جايلاۋ. تاۋلى ءوڭىردىڭ تازا اۋاسى قانداي جاقسى! كۇندە كورەتىندەرى: جەلىدەگى قۇلىندار...
